VU Magazine 1980 - pagina 248

m magadne 26 met een poiitiek-economisch systeem als hier geëerbiedigd kans zou hebben gezien alle Indonesiërs aan onderdak en werk te helpen. Een parlement dat Van Agt, Van der Klaauw of De Koning op stap zou sturen met al te forse preken aan het adres van Suharto, riskeert een - overigens verhelderende - pot-en ketel-discussie, zeker nu het bewind in Djakarta nog behoort tot de generatie die heugenis heeft aan de koloniale periode en ook meer van het huidige Nederland weet. Onlangs nog kon men Indonesië's veiligheidschef admiraal Sudomo, belast met de corruptiebestrijding, in een Nederlands radio-interview horen informeren waarom het Nederland maar niet lukt het zwarte-geld-circuit uit te roeien. En vaststaat dat er in Djakarta ook heel wat afgegnuifd is toen Nederland worstelde met de Lockheed-affaire. Ook op het punt van eerbiediging van de mensenrechten en de democratie, hebben de machthebbers in Djakarta een rijk arsenaal aan argumenten voorhanden om Nederlandse bewindslieden in de war te brengen, zo zij al te hoog van de toren mochten willen blazen. Bij de vervolging van leiders van de studentenoppositie is dankbaar gebruikgemaakt van de anti-haat-zaai-wetten, die nog uit de Nederlandse tijd stammen. En onder andere beleefdheid weerhoudt Indonesiërs tot het maken van bespiegelende vergelijking en tussen de gevangenen-eiland Buru (sinds eind vorig jaar overigens vrijwel ontruimd) en het Nederlandse kamp Boven-Digul op Nieuw Guinea. In een op 7 mei door de VARA uitgezonden radiointerview met Frans Stultjens stelde de moedige Indonesische advocaat mr. Yap Thiam Hien, {een van de negen aan wie de VU bij het honderd-jarig bestaan een ere-doctoraat zal verlenen) dat de thans vrijgelaten politieke gevangenen, die vijftien jaar zonder vorm van proces in Indonesië zijn vastgehouden, een schadeloosstelling dienen te ontvangen voor het ondervonden leed. Deze mensen is schromelijk onrecht aangedaan. Ze zijn nooit ergens voor veroordeeld. Maar helaas heeft Nederland geen been om op te staan wanneer het enige zedelijke verontwaardiging mocht willen ontwikkelen bij een Indonesi-

indonesië-werkgroep VU protesteert tegen voortzetting van universitaire contacten met Indonesië

sche weigering van smartegeld. Heeft enige Indonesische nationalist die in Boven-Digul zat ooit een cent smartegeld gehad voor het aan hem begane onrecht? Een bejaarde Indonesiër, die vijftien jaar zonder veroordeling in Boven-Digul is vastgehouden werd ten tijde van het kabinet-Den Uyl nog afgescheept met een verwijzing naar de Bijstandswet als hij kon aantonen in behoeftige omstandigheden te verkeren. In de schande die mr. Yap aanwees, deelt Nederland volop.

Mr. Yap Uit dit radio-interview tenslotte nog enkele uitspraken van Mr. Yap: „Ik heb ook wel eens gezegd dat deze ex-politieke gevangenen eigenlijk nog verkeren in een toestand van „ontburgerd" zijn. Ze mogen niet gekozen worden tijdens de verkiezingen. Zij mogen niet reizen in het tand waarheen ze willen. Ze moeten nog altijd een vergunning vragen en een reispas hebben en dat kost zoveel. Tientallen foto's moeten ze maken en die mensen hebben geen geld om die foto's te betalen. Ze moeten in de rijen staan en al die dingen meer. U weet hoe de bureaucratie hier werkt. Dat is verschrikkelijk. Ik hoop dat de regering deze misstanden ten aanzien van de ex-tahpols zal zien en die zal proberen te verbeteren. En ik geloof ook dat wanneer tienduizenden gevangenen losgelaten worden zonder dat ze berecht zijn - met andere woorden: ze zijn onschuldig van het begin tot nu! - dat dit niet een g u n s t is, van de regering maar niets anders dan een rechtdoen aan deze mensen. Het is daarbij niet voldoende ook. Ze moeten gerehabiliteerd worden en ze moeten voor al het leed schadeloos gesteld worden. Velen hebben hun werkkring verloren, hun ambten, hun jobs verloren, zelfs hun families en kinderen verloren. Stultjens: Toch, als je admiraal Sudomo over deze groep hoort praten, dan zegt-ie: het zijn allemaal communisten. Of het zijn sympathisanten van het communisme. Die mensen moeten we onder controle houden, wantze blijven een groot gevaar voor Indonesië. Yap:,Dat bestrijd ik ten zeerste. Ik heb elf maanden in een militaire gevangenis gezeten, waarvan het grootste deel zogenaamde politieke gevangenen met name communisten of daarmee geliëerden. Wat ik ervaren heb, versterkte mijn mening dat alleen maar 'n kleine groep echte communisten zijn. Velen van hen weten niet eens waarom ze gearresteerd zijn(...). Maar zelfs a I s ze communisten waren, mogen zij dan zomaar gepakt worden? Omdat ze leden zijn van een geldige en wettige politieke partij? Ik zie geen reden. Toen was er geen verbod tegen de communistische partij. Waarom moeten zij gepakt worden. Enkel het feit dat zij leden waren? Of sympathisanten? Of meelopers? Ze hebben toch niet daadwerkelijk meegedaan aan de coup? En dat is nooit bewezen! Behalve tegen een paar van die mensen. Op grond van welke wet worden ze gepakt en gearresteerd en aangehouden voor zolang? Dit is een onrechtvaardigheid die zo on-

Mr. Yap Thiam Hien als pleiter voorde rechtbank in oktober zal Mr. Yap een eredoctoraat worden verleend aan de VU

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen