VU Magazine 1981 - pagina 173

Pais evenmin leuk: het merendeel der studenten mag slechts een verschraalde opleiding volgen en alleen de „knappe koppen" mogen doorstuderen. De cijfers voor het eerste tentamen in het eerste jaar gaan dus al een belangrijke rol spelen bij de kansen voor een opleiding. Konkurrentiealom, terwijl er voor studenten weinig tijd over zal blijven om zich in studentenorganisatie, partij, kerk, buurthuis e.d. nuttig te maken. Met deze simpele bezetting gaven studenten uiting aan hun afkeer van de plannen van Pais, die overigens voor de aktievoerende studenten nog geen gevolgen hebben. Nu zal zo'n aktie Pais beslist niet van mening doen veranderen, al vergroot het wél de kloof tussen studenten en een deel van het docentenkorps, en wel dat deel dat instemt met het feit dat de raadsvergadering is voortgezet, uitmondend in een besluit dat studenten juistd.m.v. hun aktie hadden willen voorkomen. Dat het quorum tijdens de stemming niet aanwezig was, althans niet in levende lijve — één van de leden heeft telefonisch gestemd — deert dit deel van het docentenkorps niet, studenten hadden immers zélf een demokratisch proces buiten werking gesteld? Toch jammer; soms denk ik dat zowel docenten als studenten in UFO's geloven maar dit voor elkaar niet willen weten. Overigens, als een bezetter mij wél gesommeerd had het pand te verlaten was ik misschien óók met hangende pootjes vertrokken en in mijn achterhoofd de gedachte dat die plannen van Pais misschien zo gek nog niet waren. Als Paiszijn zin krijgt zouden studenten voor dit soort gekkigheden in ieder geval geen tijd meer hebben. Ja, een mens is maar een mens, en een docent is nauwelijks een haar slechter.

vu-Magazine 10 (1981) 4 (april)

Ingezonden:

Nogmaals „Jan Wat" Met groot genoegen heb ik in VU-Magazine van januari'81 het stuk gelezen over het Paedologisch Instituut. Veel herinneringen kwamen boven. Van 1 januari 1941 tot februari 1944 heb ik als verpleegkundige gewoond in het instituut, en ben van daaruit ook getrouwd op 24 februari 1944. Met het hoofd van de huishouding, mevrouw Van de Pol, en de andere inwonende personeelsleden hebben we heel wat beleefd in die oorlogsjaren. Zonder enige vooropleiding op het gebied van ,, moeilijk opvoedbare kinderen" moesten wij zorgen dat de boel intern reilde en zeilde. En dat was wat met zo'n veertig kinderen tot21 jaar,jongensen meisjes! (Ja, ja, heel vooruitstrevend voor die tijd!) Kinderen met leermoeilijkheden, gedragsproblemen; kinderen die op last van de justitie werden geplaatst; kinderen uit alle rangen en standen; Joodse kinderen die bij ons ondergedoken waren en van wie we soms de haren verfden in de hoop dat ze minder zouden opvallen. En dan te bedenken dat het huis naast ons bezet

wasdoor Duitse militairen! Het was niet altijd gemakkelijk om de vrede te bewaren; het kostte vooral veel geestelijke inspanning om de zaak draaiende te houden. Maar ik dacht dat niemand spijt gehad heeft van die tijd die hij of zij in het PI heeft gewerkt. We werden allen gestimuleerd door prof. Waterink om ons in te zetten voor het welzijn van de kinderen die tijdelijk aan onze zorg waren toevertrouwd. Persoonlijk heb ik veel geleerd van ,, Jan Wat''. Het was een voorrecht om met hem te mogen samenwerken en aan de wekelijkse besprekingen deel te nemen. Liefdeen aandacht en begrip voor het kind, en het geduld om met kinderen om te gaan, zijn mij door hem bijgebracht. En dat is mij in mijn later werk op het terrein van de kinderbescherming en het omgaan met veel jonge mensen, erg van pas gekomen. Hetwaseen geweldige bevrijding toen ik bemerkte hoe je openlijk over sexuele problemen kon praten, en meemaakte hoe kinderen verlost werden van schuldgevoelens, want zelfbevrediging werd in

die tijd nog als een grote zonde beschouwd! En nu nog ben ik dankbaarvoor de persoonlijke gesprekken die ik met prof. Waterink (en niette vergeten met de stafleden, Henk Wijngaarden, Mennov.d. Graaf, HansBuitinke.a.) heb gevoerd, en de lessen die ik van hem heb geleerd. De invloed die er van hem is uitgegaan op mijn verdere leven, is tot vandaag nog merkbaar! Mijn compliment voor de wijze waarop Heleen Woelinga en Jurjen Tak aan de hand van oude jaargangen van,,Moeder" over prof. Waterink hebben geschreven. Hij was inderdaad een man van uitersten, een zwart-wit figuur, boeiend, soms erg driftig, af en toe heel ijdel, maar met een gevoelig hart en een grote liefde voor het kind. Degenen die in zijn direkte omgeving werkten, konden geen kwaad woord over hem horen, ookalwaser wel eens kritiek op zijn doen en laten. Maar voor opbouwende kritiek stond hij altijd open. Kortom: ik vond het hartverwarmend dat er zoveef aandacht is besteed, rondom het jubileum van het PI, aan ,,Jan Wat". Hij heeft het, wat mij betreft, volop verdiend! K.H.Kwikkel-Mulder Groningen

Prof. Blok afgetreden als voorzitter VU-Magazine Prof. dr. Joh. Blok heeft het voorzitterschap van de Commissie van Redaktie van VU-Magazine overgedragen aan dr. J. J. van Cuilenburg. Het was de beurt van prof. Blok bij de periodieke aftreding. De commissie van redaktie vond het jammer dat prof. Blok niet wilde worden herbenoemd, maar men had alle begrip voor zijn overweging dat hij nu lang genoeg had meegedraaid. Vanaf het eerste begin, nu bijna tien jaar geleden heeft prof. Blok deel uitgemaakt van de redaktie-commissie al was hij de eerste maanden nog niet in de gelegenheid de vergaderingen bij te wonen. Wel is het openingsartikel in het eerste nummer, september 1971 (mede) van de hand van prof. Blok. Het is een waarschuwende beschouwing over het ver-

schijnsel oorlog dat door de ontwikkeling van kernwapens wezenlijk Is veranderd. De problematiek is nadien nog vele malen door hem aan de orde gesteld. Toen prof. dr. R. Schippers aan het eind van 1977 met emeritaat ging en daarbij tevens het voorzitterschap van de commissie van redaktie neerlegde, werd prof. Blok unaniem aangewezen als zijn opvolger. Jarenlang heeft hij nadien de maandelijkse vergaderingen van de redaktiecommissie geleid op een wijze die het iedereen doet betreuren dat daaraan nu een eind moet komen. VU-Magazine is hem zeer veel verschuldigd voor alles wat hij in de loop der jaren voor ons blad heeft gedaan.

159

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen