VU Magazine 1983 - pagina 247

ningenniveau is daartoe in staat. Een derde belangrijke ontwikkeling ten slotte die de grote stad weer nieuwe impulsen kan geven is, hoe gekliet ook lijkt, de economische recessie. De kortingen op het inkomen van de mensen maken het voor velen aantrekkelijk om zo dicht mogelijk bij hun werk in de stad, hèt knooppunt van werkgelegenheid, te wonen. Dat spaart reisgeld. En voor werklozen is het leven in de grote stad vaak veel interessanter dan in een provincieplaatsje in verband met het rijke scala aan voorzieningen. Bovendien loop je in een stad eerder tegen een baantje aan omdat de werkgelegenheid nu eenmaal veel gevarieerder is. Kortom overleven in een tijd van krisis kun je nog het beste in de grote stad. Trouwens ook onder de ,,gearriveerden" zit een categorie mensen die het wonen in een riant appartement in de binnenstad, zo mogelijk aan een fraaie gracht, prefereert boven het wonen in een boerderijtje ver weg, geïsoleerd in de polder of in een mooie buitenwijk van een saaie provincieplaats. ,,Gentrification" heet dat. Allemaal factoren die de gemeentebestuurders van Amsterdam sterken in hun streven de trek naar de grote stad weer op gang te brengen. Het structuurplan van Amsterdam mikt echter op een inwonertal van 800.000 en dat vinden veel planologen wel erg utopisch. Trouwens op de diskussiedagen rees in het algemeen twijfel aan het geforceerd streven naar concentratie van het wonen in de kompakte stad.

Starters Waar haal je in vredesnaam al die nieuwe inwoners vandaan zo vroegen met name de mensen van de Provinciale Pianologisclie Dienst zich af. Men rekende voor dat rond 1990 een afnemend woningtekort verwacht kan worden. Rond 1970 nam immers het aantal geboorten sterk af en dat resulteert in een afname van starters op de woningmarkt rond 1990. Ook moet bedacht worden dat als gevolg van de recessie veel Amsterdammers gekluisterd zitten aan hun flat, maar alsnog wegtrekken zodra er betere tijden komen. En ten slotte is het zo, dat veel stedelingen, met name die met een gezin, een groene woonomgeving en een ruim eengezinshuis belangrijker vinden dan een gevarieerd stadscentrum in de nabijheid met veel culturele voorzieningen. Men vroeg zich af of Amsterdam deze mensen kan vasthouden in nieuwe

VU-Maga2ine12(1983)6juni1983

woonwijken in Sloten en een ingepolderd U-meer. Als de mensen met gezinnen kunnen kiezen gaan ze toch liever naar groeigemeenten in de omtrek waar het leefklimaat meestal beter is. Voor de groepen die zweren bij de grote stad hoef je die uitbreidingswijken ook niet te bouwen want die wonen liefst zo dicht mogelijk bij het

last van de grote maatschappelijke problemen in de grote stad ais verkrotting van woonwijken en kriminaliteit. Die grote stad kan op zijn beurt beter alle prioriteit bij de stadsvernieuwing leggen in plaats van te streven een metropool te worden.

Uitgaansleven De overloopfilosofie is uit de hand

De Hoorn-promotiedagen voor woningzoekende Amsterdammers. De woonlasten vallen tegen en de afstand tot de grote stad is verder dan je dacht (Bram de l-lollander)

stadscentrum en bij voorkeur voor zo weinig mogelijk geld, dus in een oude woning, om geld over te houden voor bezoek aan schouwburg, bioscoop en kroeg. Verschillende planologen, vooral die van de Provinciale Planologische Dienst, pleitten daarom voor een genuanceerder aanpak. Wel streven naar een meer kompakte stad, verdichting van de bouw en versterking van woonfunktie en stedelijke voorzieningen maargeen grote nieuwe wijken aan de rand van de stad, waarnaar toch weinig vraag zal zijn, ook al is de gemeente Amsterdam nóg zo van plan te streven naar een leefbaar woonmilieu. Je zou, vinden deze planologen, groeikernen op een niet te grote afstand van Amsterdam — niet verder dan drie kwartier reistijd — kunnen laten uitgroeien. Maar dat mogen dan geen slaapsteden worden. Ook de werkgelegenheid zou zich hier moeten kunnen ontwikkelen. Er werd verder gewezen op de mogelijkheid middelgrote steden met een rustig woon- en leefklimaat, werkgelegenheid en niet ver van Amsterdam zoals Haarlem en Zaandam te laten groeien. Zulke steden hebben geen

gelopen maar de reaktie van de grote stad daarop is in feite een overreaktie. Het argument dat ook bij een beperkte overloop de stedelijke voorzieningen van de grote stad gevaar zouden kunnen gaan lopen wezen zij af. Ten slotte kun je niet zeggen dat het uitgaansleven van Amsterdam nu zo geleden heeft onder de afname van de bevolking de afgelopen decennia. Voorwaarde is echter dat de verbindingen met Amsterdam goed zijn en de reistijden beperkt. Een verdere uitbouw van een plaats als Hoorn zou in deze opzet dus niet passen. Een uur reizen is te lang en zou de centrumfunktie van Amsterdam verzwakken. Een grote stad dus met een rijk gevarieerde binnenstad die zich als een kosmopolitisch centrum moet kunnen ontwikkelen, maargeen grootschalige uitbreidingen aan de rand van die stad. In plaats daarvan kleinschalige groei van rustige middelgrote steden in de buurt van de grote stad. En dus niet zo ver als Hoorn dat alleen al met zijn geforceerde promotie-aktie bewijst over weinig overtuigende argumenten voor verdere groei te beschikken. D

213

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen