VU Magazine 1983 - pagina 35

seerd op brede rurale basisorganisaties. Het is de vraag of die mobilisatie ook niet op interne weerstanden zou stuiten. De tweede vraag zou zijn, in hoeverre zijn de industrie-arbeiders georganiseerd in sterke vakbonden? Om te beginnen moet worden vastgesteld dat de arbeiders geen homogene groep vormen. Een groot deel bestaat uit migranten, die niet alleen arbeider zijn in de stad, maar ook deel uitmaken van de plattelandsbevolking. Vaak gaat alleen de man in de fabriek werken, terwijl zijn gezin achterblijft, en zijn magere inkomen aanvult met — nog bescheidener — inkomsten uit de landbouw. Dit vormtéén belemmering voor de organisatie van sterke bonden met betrokken mensen. (Daarnaast is er nog de grote groep landarbeiders (354.000); in hoeverre worden die georganiseerd?). Ondanks beperkingen tijdens het blanke regiem van lan Smith, kende men ook toen al vakbonden, hoewel de strijd zich toen veelal beperkte tot vrij nauw omschreven en vaak a-politieke doelen. Een verdere afzwakking van het wellicht verwachte streven naar een betere machtsverdeling lag in het feit dat enkele van deze vakbonden een geschiedenis hebben van uitgebreide penetratie van westerse gematigde tot conservatieve invloe-

Joshua Nkomo (ANEFO)

den, en het is mede de werking van deze invloeden die nog heden ten dage de goede vooruitzichten voor een socialistische ontwikkeling in Zimbabwe verhinderen. De organisatie van arbeiders heeft zijn vorm gekregen in de nog niet zo lang geleden opgerichte vakbond ZCTU (Zimbabwe Congress of Trade Unions). Bovendien lijkt de strategie van ZANUPF (de partij van premier Mugabe) er nu niet primair op gericht te zijn, een

Harare, voorheen Salisbury, hoofdstad van Zimbabwe (ANEFO)

v.«^ii<t

zelfbewust samengaan van boeren-en arbeidersorganisaties met de juiste politieke instituties te ontwikkelen. Heel kort samengevat komt de ZANUPF-idee hierop neer: de economie wordt beheerst door de staat. De staat moet worden geleid vanuit één overkoepelende partij, die handelt uit naam van grote delen van de bevolking. De macht van het volk wordt aldus gedelegeerd aan de partij. Discussies zouden moeten worden gevoerd op basisnivo en doorgesluisd naar de top. Besluiten echter, worden genomen aan de top, door het Centrale Committee. In dit schema is er geen ruimte voor echte controle door de bevolking op partij en staat. Het gevaar bestaat — en er is reden om aan te nemen dat het nu deze kant opgaat — dat een op deze wijze georganiseerde partij gemakkelijker het instrument wordt van de Afrikaanse middenklasse, dan van de boeren- en arbeidersbevolking. Deze middenklasse bestaat uit drie groepen: zakenlieden, rijke boeren en geschoolden. Er zijn naar schatting ongeveer 20.000 zwarte zakenlieden, waarvan het grootste deel kleine handelaren zijn. Hun ontwikkeling werd ten tijde van de blanke regering geblokkeerd, hun aandeel in het produktieve kapitaal verwaarloosbaar: volgens één schat-

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen