VU Magazine 1984 - pagina 40

lijk invloed uitoefenen, maar of dat zoveel effekt heeft weet ik niet. Waarom ik ben gaan studeren? Ja, dat was eigenlijk iets wat van huis uit meegegeven werd. Mijn ouders hebben zes kinderen en die hebben allemaal op het atheneum gezeten en zijn allemaal gaan studeren. Ik was de jongste, dus dat was min of meer een logisch gevolg. Ik heb er nog wel een tijdje over gedacht om naar de marine te gaan, maar dat zag ik toch niet zo zitten. Scheikunde heb ik niet zo heel bewust gekozen. Het leek me wel een leuk vak, en na een paar voorlichtingsdagen van verschillende universiteiten bezocht te hebben, besloot ik naar de VU te gaan. De open dag van scheikunde daar sprak me erg aan. Bovendien zijn m'n ouders al jaren lang lid van de VUvereniging, zodat m'n moeder vroeg of ik niet beter naar de VU kon gaan. Na mijn studie zou ik graag de geneesmiddelen-kant op willen. Dat lijkt me heel interessant. Wat ook wel meespeelt, is dat ik vanuit mijn geloof zeg: ik wil iets voor de mensheid betekenen. Dat is niet zozeer op de voorgrond aanwezig, maar zit in mijn achterhoofd. In heel geringe mate werkt dat toch wel door in wat je later wilt gaan doen .Inde keuze van een politieke partij wat minder moet ik zeggen. Je hebt zo'n enorm bereik in het christelijk geloof, de één is uiterst links, de ander uiterst rechts. Het is dan heel moeilijk om je eigen standpunt te bepalen. Ik zou niet kunnen zeggen: vanuit m'n geloof vind ik dat mensen zus of zo moeten handelen. Want wie ben ik om dat te zeggen? Je moet er altijd over blijven praten.

Een wens? Vrede voor iedereen en een beetje menswaardig bestaan. Dat je aan al je behoeften kunt voldoen, dus genoeg eten en drinken hebt. Vooral voor de landen in de Derde Wereld. En een baan lijkt me wel geslaagd. En misschien voor jezelf een beetje gelukkig leven." n

I

,Er zijn heel veel jongeren depressief' Dr. T. Graafsma. Psycholoog en werkzaam aan het met de VU geiiêerde Paedologisch Instituut. Behandelt jongeren die met problemen naar het Ambulatorium komen. Publiceerde onder andere over agressiviteit onder jongeren. „Ik maak jongeren eigenlijk alleen mee, wanneer ze in ernstige moeilijkheden zijn." ,,Het is moeilijk te zeggen of de aard en de omvang van de problemen waarmee jongeren te kampen hebben, in de laatste tien jaren veranderd zijn. Daarover wordt enorm gespeculeerd, maar er is bijzonder weinig onderzoek naar gedaan. Te weinig. Maar er komt een moeilijkheid bij. Het antwoord op die vraag wordt versluierd door het feit dat enerzijds het hulpaanbod in die periode flink is toegenomen en men daarvan ook meer gebruik maakt dan tien jaar geleden. Aan de andere kant weten we nu ook veel meer over, zeg maar, de „intra-psychische" achtergronden van problemen. Je hebt daardoor de neiging je meer zorgen te maken, omdat je meer ziet. Maar 't zegt natuurlijk niets over veranderingen in de problemen. Je moet daar uiterst voorzichtig mee zijn. De verschijningsvorm van de problemen varieert wel, die verandert met de cultuur, daar is ,,mode" in, daar is ,,trend" in. Een voorbeeld: in de jaren zestig konden probleemjongeren zich uitleven in de tegencultuur; dat was de „hippietijd" (waarmee natuurlijk niet gezegd is dat alle jongeren in die tegencultuur ook probleemjongeren waren); tegenwoordig kunnen ze dat zoeken in de ,,punkbeweging" of in agressie en vandalisme. 26

De sterk toegenomen werkloosheid onder de jeugd betekent wel een vermindering van mogelijkheden voor jongeren om hun problemen te ,,sublimeren" of te maskeren en hun eigen identiteit te zoeken. Werk is uiterst belangrijk voor een mens. In je werk kun je voor bij voorbeeld innerlijke conflicten een bevredigende oplossing vinden, 't Betekent niet dat alle mensen zonder werk problemen hebben. Werk hebben betekent opgenomen zijn in een cultuur, biedt een referentiekader: collega's, vrienden. De uitzichtloosheid en het gevoel van nutteloosheid dat veel werkloze mensen hebben, komt daar nog eens bij. Voor jongeren betekent werkloosheid bovendien dat ze langer afhankelijk zijn, langer aan thuis gebonden blijven. De ,,individuatie" van adolescenten — zeg maar: de ontwikkeling tot een zelfstandig individu — lijdt daar ernstig onder. Als er al iets veranderd is in de afgelopen jaren, dan is dat vooral te zoeken in de sfeer van de moraal. De opvattingen in de samenleving over wat hoort en wat niet hoort, wat mag en wat niet mag: daarin zijn vooral veranderingen opgetreden. Er is veel meer vrijheid nu. Maar dat betekent ook, dat de gehechtigheid aan conventies en normen is afgebroken en tot op zekere hoogte betekent dat een verlies aan houvast. Je vindt dat op grote schaal terug in de samenleving, in de vorm van corruptie. Dat gebeurt wanneer je de normen die je zegt na te leven, zelf eigenlijk niet zo nauw neemt. Dat is rampzalig voor de samenleving. En vooral jongeren hebben daar in het algemeen grote moeite mee: zal ik wel of niet aan die moraal vasthouden?, zal ik een zwart baantje nemen en m'n uitkering vasthouden, of zal ik dat niet doen? Dat soort problemen maakt, veel meer dan tien jaar vu-Magazine 13 (1984) 1 januari 1984

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen