VU Magazine 1986 - pagina 30

tons, die in de buurt van hun gevechtspositie wonen zeer snel ter plaatse zijn. Zij nemen vijandelijke pantsers waar en zullen dan een van de volgende handelingen verrichten. Of zij vuren zelf een anti-tankraket af van een nabijgelegen plaats in het eigen vak of zij geven de coördinaten van de vijandelijke positie door aan een volgende vak, waarvandaan vervolgens een raket voor de langere afstand wordt afgevuurd. De troepen, die nog wat verder weg zijn van het front gebruiken hun tijd inmiddels om obstakels op te zetten op van te voren uitgekozen plaatsen. Deze zullen het offensief dan verder verlangzamen, wat het kwetsbaarder maakt voor anti-pantserraketten. De effectiviteit van dit systeem zal afhangen van twee factoren, de (on)kwetsbaarheid van het eigen communicatiesysteem en de nauwkeurigheid van de eigen raketten. Het communicatieprobleem zal wel kunnen worden opgelost met ondergrondse glasfiberkabels. Deze kunnen een hoge informatiestroom verwerken en zijn onkwetsbaar voor elektronische stoormaatregelen en zelfs voor de elektromagnetische puls; dit omdat ze werken met licht. Men kan zich voorstellen, dat men in vredestijd het communicatienet zo kan voorbereiden, dat men iedere 100 meter via een plug het systeem kan gebruiken. Ofschoon Afheldt zijn communicatiesysteem niet beschrijft en nog minder zegt over de kosten is het aannemelijk, dat zulk een systeem kan werken. Het is wel duur, maar ook radiocommunicatie is duur, omdat men veel voorzorgen moet nemen tegen vijandelijke stoormaatregelen; voorzorgen, die vaak vergeefs zullen zijn. Het tweede knelpunt, de nauwkeurigheid en effectiviteit van de anti-pantserwapens is moeilijker te beoordelen. Het is duidelijk, dat een hogere nauwkeurigheid het gemakkelijker maakt om een vijandelijke tank te vernietigen en een vijandelijk offensief daarmee sneller tot stilstaan wordt gebracht. Afheldt illustreerde dit met een paar berekeningen. Neem bij voorbeeld aan, dat een offensief van het Warschau Pact 10.000 pantserwagens inzet en stel, dat de anti-pantserraketten van de NAVO een reikwijdte hebben van 40 km. Een vijandelijk voertuig is dan kwetsbaar voor alle NAVO-raketten binnen een cirkel met een straal van 40 km om het voertuig heen. Naar mate een offensief verder het Westen binnen dringt, komt het binnen bereik van steeds meer westelijke raketten; daarom zullen de verliezen toenemen met de indringdiepte. Afheldt berekent dat men een effectieve vernietigingskans van 10 % onder oorlogsomstandigheden (!) nodig heeft om het vijandelijke offensief niet al te ver te laten voortschrijden. Momenteel ligt dit getal in de buurt van 0,5 % zodat nog veel verbetering nodig is. Afheldt verwacht, dat bij het

28

BERLUN (^ ^) .

. ^ V ^ N O O R D DUITSE \)/\HOOGVLAKTE

GOTTINGER DOORGANG

De intensiteit van de bebouwing in West-Duitsland illustreert hoe moelijk het is om op grote schaal troepenbewegingen uit te voeren. In het SAS model is dat niet nodig. De defensie wordt geconcentreerd in de witte en lichtgrijze gebieden. Bron figuur: Field Manuel FM

ZEER DICHT ZWITSERLAND

inzetten van alle onderzoekscapaciteiten op die gebied van defensieve wapens zijn streefgetal wordt gehaald. Het is dan immers niet langer nodig het onderzoek te versnipperen over allerlei offensieve wapensystemen. Afgezien van de nauwkeurige raketten, die Afheldt's systeem nodig heeft is de opstelling simpel. De afvuursystemen zouden van het wegwerptype zijn en niet meer nodig hebben dan een klein, betonnen gat in de grond. De gaten kunnen van te voren worden geïnstalleerd in zulke grote aantallen, dat slechts een deel feitelijk zou worden gebruikt. Ze zijn dus niet alle van te voren uit te schakelen.

De auteur zegt niet veel over de kosten van zijn systeem. Hij verwacht, dat de hoge prijs van de raketten zal worden gecompenseerd door de lage prijs van de afvuurinrichtingen. De raketwerpers die momenteel in gebruik zijn bij de NAVO-landen en ook in de Nederlandse planning zijn opgenomen, de meervoudige raketwerpers MLRS, zijn immers mobiele systemen, die onder vijandelijk vuur moeten bewegen en de bemanning nog enige bescherming moeten bieden. Dat is duur en die kosten hoeft Afheldt niet te maken. Afgezien van het kostenprobleem zijn er nog twee kritische kanttekeningen te maken bij Afheldt's model. In de eerste plaats

VU-MAGAZINE - JANUARI 1986

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen