VU Magazine 1993 - pagina 10

,_i*aï„

i^^"

m ti^-.-.-™i.~

-*^3"™^ _^^ + ^

.

-

•

^

Ï^ '-^

ring de gemoederen niet te roeren. Een CDA-kamerlid van wie ik inmiddels weet dat ze extreem zware bovenbenen heeft, vindt dat mannen en vrouwen, thuis en op het werk, "hele mensen" moeten worden en dat vindt iedereen met haar. Er ontstaat geen discussie, we zijn het allemaal veel te hartgrondig met elkaar eens.

Broeden Als de tweede steUing wordt besproken, een pleidooi voor deeltijdwerk, lijkt het even alsof er een gevecht gaat losbarsten als iemand poneert dat we eens wat gemakkelijker moeten gaan denken over het dumpen van kinderen in crèches en buitenschoolse-opvang; daar doen ze in het buitenland toch ook niet moeilijk over en het gaat toch om de kwahteitsuurtjes? Maar het dispuut verzandt en het gesprek kabbelt weer verder als iemand er een ander ei dat ze kwijt moet tussen werpt: een j o n ge vrouw met een boos verhaal over hoe je als deeltijdwerker uitgerangeerd wordt. "Als je in deeltijd werkt gaat men er automatisch vanuit dat je geen carrière wilt maken, en dat j e binnenkort wel zult gaan broeden." Na het bezoek aan het Nimf-symposium zijn er twee vragen die me v u MAGAZINE JANUARI 1993

-

/

•

21

•:2«^

bezig blijven houden. De dag is m e de mogelijk gemaakt, lees ik in het programmaboekje, dankzij subsidie van de emancipatiecommissies van de Vrije Universiteit en de Universiteit van Amsterdam. Is het terecht dat een netwerk geld krijgt voor een Ladies-programma waar je leert minder ideale lichaamsdelen te camoufleren? En, blijf ik me afvragen, hoe is het mogeHjk dat bètavrouwen braaf hun eigen en andervrouws lichaam gaan staan opmeten, als hen dat gevraagd wordt, en het schijnbaar nog wel leuk vinden ook? Magda de Jong, de eerste spreekster op het symposium, wil aan de telefoon wel vertellen hoe zij de workshop heeft ervaren. "Het verhaal over goede presentatie vond ik erg oppervlakkig. Daarbij brachten ze zelf niet in praktijk wat ze ons wilden leren. Als nummer een aan het woord was, zat nummer twee er met een chagrijnig en ongeïnteresseerd gezicht bij."

Zelfvertrouwen Dat advies 'altijd ghmlachen' vindt De Jong op zich niet zo gek. "In de coramerciële omgeving waar ik werk, zorg je inderdaad dat je gezicht in de plooi is, als je met klanten bezig bent. Dat geeft een prettige

sfeer. Ik hoorde laatst iemand zeggen: 'ik ben dol op Amerika, met al die glimlachende gezichten in winkels, en dat aardige How are you today, dat vind ik heerlijk'. D e Jong heeft lacherig aan vrienden en familie verteld dat ze op het symposium haar heupen heeft moeten meten, zegt ze. "Ik wist wel dat ik een A-figuur had, daar stond ik niet van te kijken. Maar ik heb niet bestudeerd hoe ik dat moet camoufleren, dat gaat me te ver." "Ja", beaamt ze, ze vond het rolbevestigend, en vooral erg oppervlakkig, maar vreselijk heeft ze zich er niet aan gestoord. "Soms kan zo'n tip over kleding voor iemand die veel te mager of te dik is of zoiets, heel goed uitwerken. Dat kan heel bevorderlijk zijn voor het zelfvertrouwen. "Waar ik veel aan gehad heb is het slot van de les, over sjaalknooptechnieken. Ik heb nu al aan mijn m o e der en mijn coUega en nog een heleboel andere vrouwen geleerd hoe je een sjaal mooi kunt knopen."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen