VU Magazine 1993 - pagina 438

DEUITSPRAAK an -''• Er

^''^§> ^ondel^l ^""f '''hts en v. ^oms ^'"^f^anklank Pni.-T'^ et.,

^^reau 7J1 ^ ^^^fend acht'

' opne3/" ben i ik me ^^^g te ' inzien iqeite

^merle^ ^eie scène, '^ ^^^ '^nhlfi^'^m toegevvej ^i^nen j VPRol''''^' ^nd tri' '""^^^ '^^ ^eest iivj ^l^eer ri ^^êgen ot J^ de kc visie 2j1 herland ^end erA

Boodschap Een politicus aan het woord. Doorgaans heeft hij wel wat beters te doen dan kunst bekijken, maar af en toe bladert hij wel eens een boek door of kijkt hij met een half oog naar een film. Dat moet kunnen. En natuurlijk heeft hij dan snel zijn oordeel klaar. Een politicus, zeker als hij Hans Hillen heet, moet immers over alles zijn oordeel klaar hebben. Ogenschijnlijk is hij nederig. "Het zal wel artistiek zijn", zegt hij over the cook, the thief, his wife and her lover, de briljante speelfilm van Peter Greenaway. Bescheiden lijkt Hans Hillen zich terug te trekken. De nietkenner erkent zijn ondeskundigheid; hij gaat niet over datgene wat artistiek en wat niet-artistiek is, zijn competentie ligt elders. Maar die bescheidenheid is in werkelijkheid vermomde superioriteitswaan. De onzekerheid of iets artistiek is leidt niet tot een kritisch zelfonderzoek, maar tot minachting voor de kunstenaar die zich ver verwijderd heeft van het gewone volk. De eigen domheid is voor de C';DApoliticus iets om trots op te zijn. Het doet denken aan wat Roland Barthes schreef over de critici die luidkeels te-

Door D. Prinsen gen het marxisme of existentialisme ageerden met als enig argument dat ze er niets van begrepen. Dat is "de eigen blindheid of stomheid verheffen tot universele waamemingsregel: 'Ik begrijp het niet, dus jullie zijn gek.'" Eigenlijk heeft de politicus natuurlijk heel uitgesproken opvattingen over wat artistiek is. Niet het vulgaire maar het verhevene, niet het lelijke maar het mooie, niet het slechte maar het goede; daar kan een mens pas echt van genieten. Kunst moet stichten, je moet er iets van mee krijgen. 'Positieve' kunst laat zich ook beter aan de man brengen. Want dat is de volgende stap die Hillen zet: hij reduceert kun.st tot propaganda. "Is een positieve en geacheveerde boodschap uiteindelijk niet wervender?" De kunstenaar is in die visie iemand die voor zijn overtuiging zoveel mogelijk aanhangers probeert te winnen. Een subtiel en complex kunstwerk zou vereenvoudigd moeten vv^orden tot een

simpele boodschap, liefst een boodschap van maar een paar woorden; een slogan, een ster-spotje. Daar kan het volk mee uit de voeten. De kunstenaar zou eigenlijk nog heel wat kunnen opsteken van de politicus; iemand die zijn imago koestert en zijn boodschap zorgvuldig communiceert. Zo'n onbenul als Peter Greenaway moet maar een poosje in de leer gaan bij Hans Hillen. In Hans Hillen komen de jaren vijftig en de jaren negentig samen. Enerzijds de meest kneuterige burgermansmoraal, anderzijds de meest moderne marketingtechnieken. In zyn belevingswereld, zo liet hij in interviews merken, jagen dolgedraaide feministes massa's tevreden huisvrouwen de arbeidsmarkt op. Christien Brinkj^reve heeft wel eens toegegeven soms te twijfelen aan het nut van het feminisme. Maar, merkte ze op, als ze de uitspraken van een man als Hans Hillen leest, weet ze het weer precies. Niet gehinderd door veel kennis en gevoel voor subtiliteit,,spuit de politicus zijn opinies. Zijn domheid is zijn trots. Het doet verlangen naar mensen voor wie domheid reden is om schaamtevol te zwijgen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen