VU Magazine 1994 - pagina 421

die school heeft gemaakt. Het lijkt niet overdreven om te zeggen dat er de afgelopen jaren een sterke psychologisering van de topsport heeft plaatsgevonden. Elk ogenschijnlijk technisch probleem, als het de bal niet goed op de slof nemen, of het te laat uit de startblokken schieten, kan gereduceerd worden tot een psychologische omstandigheid. Als het mentaal maar goed zit. Grootheden als Van Basten en Gullit laten zich aan hun vel optrekken door haptonoom Ted Troost; volgens buitenstaanders een bedrieger maar voor veel toppers een goeroe. Er is in ieder geval een grote behoefte aan geestelijke begeleiding. De legendarische Eddy Merckx moest daar nog niets van weten. Train intensief en doordacht, was zijn motto. Bereid je goed voor. Onderzoek naar de eigen psychische gesteldheid kan dan gerust achterwege gelaten worden. Je hoeft dan niet te zeggen datje gewonnen had omdat je toevallig de vorm van de dag had. Voor het standpunt van Merckx lijkt wel iets te zeggen. Veel psychologische verklaringen lijken rationalisaties na afloop van de wedstrijd. Je moet toch een antwoord verzinnen op de vraag waarom je gewonnen of verloren hebt. Een wielrenner die een koers wint zegt al gauw dat hij die dag supergemotiveerd was, 'goede benen' had en in een bloedvorm stak. Maar kun je ook zeggen datje

De Brit Obree verbetert met behulp van futuristisch het werelduurrecord wielrennen.

materiaal

een koers gewonnen hebt, terwijl je eigenlijk helemaal met m vorm was? Er zijn maar weinig sporters op zulke uitlatingen te betrappen. Is dat gepsychologiseer geen modieus gebabbel? Wordt het ik-tijdperk van de jaren zeventig in sportwereld nu nog eens dunnetjes overgedaan? Is het niet allemaal eindeloze navelstaarderij zonder enige wetenschappelijke onderbouwing? Niet helemaal. De geest heeft wel degelijk een niet te onderschatten invloed op het lichaam.

^^^mmÊmmm

Visualisering

In de psychologie van de sport bestaat een verschijnsel dat aangeduid wordt als Knowing Results. Als je de resultaten van je tegenstanders kent, of op de hoogte bent van de eigen prestaties onderweg, werkt dat bijna als doping. Voor een schaatser kan het bijvoorbeeld zeer stimulerend zijn om tussentijden door te krijgen. Joop Zoetemelk was ooit stomverbaasd dat hij door de achter hem in een tijdrit gestarte Spanjaard Luis Ocana ingehaald werd. En dat terwijl hij zich toch de longen uit het lijf gefietst had. Nog verbazingwekkender vond hij dat, op het moment dat hij ingehaald was, geen meter meer op Ocana verloor. Vanuit psychologisch oogpunt gebeurde er echter niets verbazingwekkends. Eerst was Zoetemelk het mikpunt voor Ocana, later waren de rollen o m gedraaid. De Nederlander trok hieruit de conclusie dat hij meer in zijn eentje moest gaan trainen. Een gerecht-

v u MAGAZINE NOVEMBER 1994

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen