VU Magazine 1996 - pagina 74

REPORTAGE

Luis aan de lijn Bladluizen helpen een Wageningse entomoloog in zijn speurtocht naar de stof die sla resistent maakt tegen de vraatzucht van hun eigen soortgenoten. Niet alleen als saptappers zijn zij actief, maar ook als proefpanel.

G E R T J.

E

erst maar eens koffie", zegt de jonge doctor in de landbouw- en milieuwetenschappen, Maarten van Helden, als ik me volgens afspraak op slag van tienen bij hem meld. Gezamenlijk koffiedrinken is een vast ritueel bij de Wageningse valcgroep entomologie. In de kantine schuiven we aan. Het gaat er gemoedelijk aan toe onder de zonder uitzondering in trui gehulde mannen; geen spoor van onderscheid, in uiterlijk noch in conversatie, tussen docenten, studenten, aio's of technisch medewerkers. En over het werk wordt hier nu even niet gepraat. Wel over de vraag of de bezoeker, gezien zijn achternaam, soms "hier uit de buurt komt". Hijzelf niet, moet hij bekennen, maar bijkans zijn gehele familie wel. Waarop zich een geanimeerd gesprek ontwikkelt met Wim Frentz - al veertig jaar in dienst bij de Landbouwuniversiteit - over ooms en tantes en onder veel meer ook over de zakelijke samenwerking tussen leden van beider families in de transportsector. Maar daarvoor ben ik niet naar Wageningen gekomen. Werkelijke aanleiding voor die reis was het persbe-

PEELEN

richt dat de Landbouwuniversiteit enige tijd terug deed uitgaan over een intrigerend onderzoek: Wageningse insektenkundigen zouden met behulp van aangelijnde bladluizen (jawel!) op zoek zijn naar smaakstoffen in sla die de eetlust van het beestje zodanig vergallen dat het nog liever de hongerdood sterft dan zich ermee te voeden. Eenmaal geïdentificeerd, zo begrijpt zelfs de volstrekte leek, kunnen die stoffen de groenteteler helpen zijn voedselgewassen resistent te malcen tegen dergelijk ongedierte, zonder naar de schadelijke flitspuit te hoeven grijpen. Het beeld van een bladluis die, als een hond aan de lijn, de Wageningers aan onderzoeksgegevens helpt, was opmerkelijk genoeg om een afspraal< te malcen met Van Helden. Hij promoveerde vorig jaar op onderzoek naar de resistentie van een in Wageningen ontwikkelde sla-variëteit tegen een bepaald type bladluis: de Nasonovia ribisnigd.

Gouddraadje We zetten ons lege kopje in de bak met vuile vaat en nemen de trap om-

WETENSCHAP,

CULTUUR

&> SAMENLEVING

4

- MAART

laag. In het souterrain huizen de bladluisspecialisten achter een van de vele blauwe deuren in een eindeloos lijkende gang waarin vensters op kruinhoogte het daglicht binnenlaten. Van Helden gaat voor naar een laboratorium van drie bij vijf meter. In de kleine, met apparatuur en paperassen volgestouwde ruimte wijst hij naar een open houten kast in de hoek. Daar bevindt zich de feitelijke bron van gegevens voor het grensverleggend onderzoek der bladluisvorsers. Achter vliegengaas staan welgeteld vier huis-tuin-en-keukenbloempotten met jonge spruitkoolplanten opgesteld. In de aarde steekt een pin die via een snoer is verbonden met een kastje waarop zich vier regelknoppen bevinden. Daarvandaan loopt een andere draad naar een vierkant blokje dat met een klemmet je vastzit aan een van de plantebladeren. Vanaf dat blokje verheft een koperdraad zich boven dat blad. Nadat de leesbril is opgezet is ook het flinterdunne gouden draadje waarneembaar, dat op zijn beurt het koper weer verbindt met het ruggetje van een bepoederd ogend bladluisjc; een exemplaar van de 'melige kool1996

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen