VU Magazine 1998 - pagina 47

o<: vluchtigheid

voorbij Koos Neuvel

Popmuziek heeft geen klassieke status. Het is per definitie lichamelijke muziek, goed voor onmiddellijke behoeftebevrediging; na gebruik direct weggooien. Maar inmiddels heeft ook de popmuziek een geschiedenis. Ook de popliefhebber hoort zijn klassieken te kennen.

'Please, please, please', heet een van de oudste songs van de legendarische soulzanger fames Brown. Hij zingt het niet bepaald als een wel opgevoede jongeman die op een nette manier ergens aandacht voor wil vragen, maar als een hysterisch kind dat staat te stampvoeten van woede omdat het zijn zin niet krijgt. Please, het moet nu gebeuren, en gauw een beetje. James Brown is de meest ongeduldige zanger uit de wereld van de popmuziek. Daarin draait het altijd om lust en onlust, om willen en niet kunnen, om krijgen en verliezen. Kortom, de bekende umversele

thema's. En nergens is de lust en de onlust zo heftig onder woorden gebracht als in de zwarte soulmuziek die vooral in de jaren zestig floreerde. De kunst van het gepassioneerde zingen heeft een hoogtepunt bereikt in de magistrale stemmen van mensen als Otis Redding, Sam Cooke, Aretha Franklin, Al Green en nog vele anderen. In de klankkleur van hun stemmen, vibreerden de lusten en onlusten in alle hevigheid mee. Niet iedereen was zo ongeduldig in zaken van lustbevrediging als James Brown. Otis Redding kon minstens zo hard sme-

ken en stampvoeten, maar meer vanuit de zekerheid van en nederlaag, de liefde die onbereikbaar zal blijven of definitief verloren is gegaan. James Brown is daarentegen altijd een echte winnaar geweest, voor hem bestaan geen onbereikbare liefdes of onherstelbare verliezen. Zangers als Ray Charles en Marvin Gaye zijn weer veel subtieler,- zij beheersen de sensuele kunst van de verleiding en weten van het genot van de omweg. James Brown niet, die stevent recht op zijn doel af, de kortste weg is altijd de beste. "Try me" zingt hij zonder poespas, en daar komt weinig subtiliteit bij kijken. En wanneer hij zijn prooi te pakken heeft, zingt hij, "I feel like being a sexmachine". Typisch James, altijd op zoek naar kicks, op bijna mechanische wijze. Hij wil ze zo snel mogelijk en zoveel als maar kan. Want van wat lekker is krijg je nooit genoeg. Monstrum Dat popmuziek van oudsher weinig status en respect heeft genoten, is een direct gevolg van de ongeneerde dierlijkheid van James Brown. Muziek behoorde toch iets meer te zijn dan een vluchtige jacht op kicks, diende een blijvende waarde te vertegenwoordigen. Anders dan aan klassieke muziek is aan popmuziek zelden enige eeuwigheidswaarde toegeschreven, en daarom kwam popmuziek niet in aanmerking voor subsidie en wetenschappelijke studie. Popmuziek is een wegwerpartikel. Bij popmuziek, en James Brown en house zijn daar alleen maar de meest radicale representanten van, draait het zelden om belangeloze schoonheid, des te vaker om de praktische functie. De muziek bewijst zich in het gebruik. Goed is de muziek die garant staat voor een gevoel van op-

was

JANUARI/FEBRUARI

1998

47

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen