Niet minder dan zeven kerken

Amsterdam, 4 Februari.

Niet minder dan zeven kerken gingen in den loop dezer week over tot de afzwering van de Synodale Hiërarchie.

Gelijk onze vaderen én den Paus én hun Graaf afzwoeren, zoo zweren thans de kerken heur Synodaal Hiërarchisch opperbestuur af.

Nu weer de kerken van Bunschoten, Zuidwolde, Barendrecht, Sauwert, Aarlanderveen. Zevenhoven en Zwartsluis.

Er lag in dit groote aantal ditmaal iets verrassends, en het cijfer zou dan ook stellig kleiner geweest zijn, zoo de Hiërarchie zelve door haar onbesuisdheid het proces in menig dorp niet verhaast had.

Ons doel en onze toeleg toch is niet, om overhaast, om ijlings, om half vluchtend ons los te maken; maar om kalm en na rijp beraad en na het nemen van de noodige voorzorgsmaatregelen onze kerken van deze dwingende en verwoestende heerschappij te ontdoen.

Niet om van alle juk af te zijn, niet uit valschen vrijheidszin, verwerpen we de Hiërarchie, maar omdat het ons noodig is, onder het juk van onzen Heer e en Heiland te verkeeren, en twee jukken tegelijk, zoo het ééne het andere uitsluit, niet gaat.

Stil werke daarom het aangevangen proces door; niet enkel in die weinige kerken, waar nu reeds een leeraar is, die als het de zaak zijns Heeren geldt, moed heeft en tot alle offerande, desnoods van zijn leven, bereid is; maar ook in die vele andere kerken, waar alles in en buiten den Kerkeraad nog gist.

Uit den wortel ritselt het nieuwe leven langzaam, maar rustig naar boven.

Het moet vooral niet een genootschap naast een genootschap worden, maar van al onze kerken moet de geestdoodende Hiërarchie af.

Er moet zoolang gesproken en geschreven en gewreven en gewerkt, tot in ieders oog de Hiërarchie onhoudbaar wordt, en ten leste zelfs de Irenischen ons bijvallen en gulweg erkennen: , ., Haar te willen in stand houden is een fout van ons geweest. Van haar trekken ook wij onze hand af!”

En daarom wat nu optrekt is nog slechts een kleine voorhoede, die heur eigen werk en roeping heeft, gelijk ook de vroeger aangegrepen broeders Gods raad tot vrijmaking der kerk weer op hun wijs gediend hebben.

Want, vergeet het nooit, het is al één werk, om de kerke Gods uit haar valsche windselen los te wikkelen, én toen Brakel streed, én toen Comrie en Holtius ijverden, én toen Molenaar sprak, én toen De Cock en Van Velzen en Brummelkamp het juk afwierpen; én toen Kohlbrügge weerstond, én toen Witteveen geslagen werd, én toen Felix en Vos voor een Kerkeradenbond ijverden, én toen Eigeman in Dordrecht nog moed had, én wat nu in Amsterdam en elders geschied is.

Het is al één besef en één sprake: Zóó mag het niet langer met deze snoode Synode, om de eere van onzen Koning en Heere!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen