Men merkt op, dat

Men merkt op, dat er plaatsen ia ons land zijn, waai" in de ééne Gereformeerde kerk nog twee kérkeraden naast elkaar staan (Doleerende en Christelijke Gereformeerde), en waar men nu niet zeiden door den eenen kerkeraad iemand ziet aannemen, dien de andere uitwerpt.

Dit is een zeer gewichtig punt, dat meê sterk moet dringen, om hoe eer hoe beter aan dat valsche dualisme een einde te maken.

Blijft dit dualisme bestaan, dan zal men over en weer elkanders zedelijke kracht breken en de tucht bederven.

Dan toch verliest over en weer de kerkeraad zijn autoriteit, overmits er altoos een andere kerkeraad, van gelijlce belijdenis, gereed staat, om anders te oordeelen. Te Rome, waar zeven Protestantsche kerkjes op zielen azen, is dit kerkelijk schandaal openlijk bekend. Men koopt de zielen letterlijk aan elkaar af, om door grooter zielencijfer de Amerikaansche en Engelsche Christenen tot milder offerande te bewegen.

Sommige individuen zijn soms leden van drie kerken te gelijk, en anderen nemen dienst voor een jaar, om dan weer te verhuizen.

Nu, zoo'n vaart zal het bij ons wel niet nemen.

Maar toch, er dreigt hier een zeer ernstig gevaar.

En in afwachting van de hereeniging der Gereformeerden hier te lande kan er dus niet genoeg op aangedrongen, dat voorshands de kieschheid regel zij, en men over en weer niemand aanneme, die door den ander is uitgeworpen.

Tenzij natuurlijk na saamspreking en behoorlijk afdoend oriderzoek.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen