Voor Kinderen.

Doof en blind.

(Slot.)

Ook kon onze kleine het heel goed velen, dat haar vriendinnetjes door anderen werden geprezen. Evenwel, geheel vrij van afgunst was zij niet. Liefst wilde zijzelf nooit vergeten worden — wat ook wel zienden overkomt — en als zij dacht dat men niet op haar lette werd zij jaloersch. Men kon dit daaraan merken dat zij zeide: »Mijn moeder zal mij liefhebben"; waarmee zij uitdrukte : Er blijft er toch altijd één op aarde over die van mij houdt. Tweemalen maakte zij zich, zoover men weet, in haar kindsheid schuldig aan onwaarheid spreken; ze toonde er diep en ernstig berouw over.

Zoodra er een nieuweling in het huis kwam — en dat gebeurde nog al eens — deed Laura haar best om te weten te komen of 't een verstandig, dan wel een dom kind was, en dat wist zij zeer spoedig. Zij-wilde namelijk liefst alleen met de verstandige enn knappen omgaan. Wie dat niet waren, wist zij zeer goed van zich af te houden, waaruit alweer bleek dat ook zij van nature een verdorven hart bezat. Daar kwam nog bij, dat zij toch de onnoozeleri en dommen heel goed wist te gebruiken, als zij een dienst noodig had, en hen allerlei dingen liet doen, die zij aan de meer schrandéren niet dorst vragen. Kortom, ook Laura toonde door velerlei hoezeer ook zij een Zaligmaker behoefde die haar hart vernieuwde ter bekeering. Daarom was 't zoo gelukkig, dat zij den Heer ook kon leeren kennen.

Overigens ethter gedroeg zij zich zoo, dat •^^menig ziende her thans niet zou verbeteren. Voor vreemde mannen was zij eenigszins bang, , doch overigens jegens ieder vertrouwelijk. Op haar uiterlijk was zij — al kon ze er nooit iets van zien — zeer net. Nooit zou Laura loopen met gescheurde kleeren of haar kleedje haar slordig aan 't lijf zitten.

Toen Laura grooter werd bleef zij, voor zoover we weten, in het gesticht. Ze zou er trouwens ook weinig aan gehad hebben het te verlaten en integendeel veel hebben moeten missen. Immers met lieden, die 't niet vooraf geleerd hadden, kon zij niet spreken; zij kon hen niet zien of hun behulpzaam zijn. In het huis daarentegen begreep ieder haar en was zij nog van nut. Haar merkwaardige geschie denis werd overal bekend en niemand die Boston bezocht verzuimde ook de blihden-inrichting te be'/oeken, om dan te zien hoe het gelukt was dat. arme meisje nog zoover te brengen Steeds bleef Laura opgeruimd. Toen eens een beroemde dame uit Zweden, die Frederica Bremer heette en vele boeken schreef, haar verschillende vragen deed, antwoordde Laura: »Ik gevoel mij volkomen gelukkig."

Veertien jaar nu geleden schreef ik een boekje dat sommige lezers misschien wel kennen.'t Heet: »Klein begonnen, " en bevat't verhaal van de jeugd van den grooten natuurkundige Von Schubert. Ook deze nu heeft Laura Bridgeman gekend. Hij noemt haar »een schouwspel voor de wereld, een teeken des tijds tot leering en onderwijzing. Er zijn, zegt hij, thans velen die niet van den Heere God willen hooren, die zeggen dat het dwaasheid is van den geest des menschen te spreken, wijl hij enkel stof is en als de beesten vergaat. Maar, zoo zegt Von Schubert, uit dit meisje zien we dat het niet zoo is. Er is iets in ons, dat, al gaat het nog zoo' moeilijk, al stelt het lichaam allerlei hindernissen in den weg, daar doorheen breekt en tot de geestelijke dingen des eeuwigen levens kan komen omdat het zelf daar de natuur van heeft"

De vrienden begrijpen dat misschien nog niet geheel. Maar toch hoop ik wel, dat Laura's voorbeeld voor ons, wien God de Heere zooveel meer gaf, soms diep beschamend is. Denkt er aan vrienden, de Heere gaf u krachten en talenten niet om die te laten rusten, te begraven, maar om er winst mee te doen. En opdat ge dit nooit zoudt vergeten, is Laura's geschiedenis u meegedeeld.

TWEE REUZEN.

DE AFRIKAANSCHE OLIFANT EN HET NIJLPAARD

I.

Waarom staat er niet eenvoudig »01ifant? " Wat doet dat »Afrikaansche" er bij ?

Dat zal ik u zeggen, vrienden. Omdat er tweeerlei zijn: Afrikaansche. en Indische.

De Afrikaansche olifant onderscheidt zich hoofdzakelijk van den Indischen olifant door den kop. Het voorhoofd is bij den eersten ingezonken, maar meer gewelfd, terwijl de vleugelvormige ooren ruim dubbel zoo groot zijn. Ook de slagtanden en kiezen zijn verschillend. De eersten zijn bij den Afrikaanschen olifant veel langer en fraaier en de krcon der laatste heeft scherpe punten, terwijl zij bij den Indischen olifant golvend of gerond zijn.

Het verschil van het lichaam is minder in et oog loopend, alleen de kleur is bij den Afriaanschen olifant lichter, meer naar het roodchtige zwemend, terwijl de hoeven aan de voorpooten vier en aan de achterpooten drie eenen hebben, dat is telkens een meer dan de Indische olifant bezit.

Ofschoon niet grooter is de Afrikaansche olifant veel wilder en sterker en kan met uitzondering van enkele jonge, die men soms voor geld wil laten zien, niet getemd worden. Men vmdt hem van de woestijn Sahara tot aan de Kaap de Goede Hoop. Zijn voedsel bestaat uit grassoorten, verschillende soorten van uien en knollen, die hij door zijn buitengewoon sterken reuk gemakkelijk vindt en verder uit alles wat hem boomen en bladeren, takken en wortels tot spijzen aanbieden. Wanneer hij niet op gewone wijs zijn voedsel vinden kan, be dient hij zich van zijn monsterachtige slagtanden om den boom te ontwortelen.

Nu hoop ik dat iedereen het onderscheid

gevat heeft. Dat is noodig. Langen tijd toch heeft men in Europa alleen Indische en geen Afrikaansche olifanten gezien. Eerst in het midden dezer eeuw zijn weder voor het eerst twee jonge dieren in ons werelddeel gekomen. Een daarvan had zekere Italiaan, Casanova geheeten, een der grootste verzamelaars van levende dieren, uit de landen aan den Boven-Nijl voorbij de stad Khartoem, medegebracht. Dit moedigde hem aan, het nog eenmaal te beproeven en de onder neming slaagde zóó goed, dat hij in het jaar 1864 met vier levende jonge oUfanten te Triest in Oostenrijk aankwam

De opziener van den dierentuin te Weenen verhaalt daarvan : »Ik had een overeenkomst rtiet hem getroffen, waarbij hij op de terugreis al zyn dieren geheel kosteloos in onzen tuin zou doen verblijven, tot zij aan liefhebbers verkocht waren. Daarvoor waren zij ter bezichtiging van onze bezoekers en mochten wij hen verkoopen. Daar wij nog geen olifantenstal bezaten, was ik bij hun aankomst een weinig bevreesd, en toen ik aan het station te Weenen Casanova ontmoette, zei ik hem dat dadelijk." »0, dat is niets, zij zijn zoo trouw als honden", met deze woorden stelde hij mij gerust. En zoo was het ook.

(Wordt vervolgd.)

CORRESPONDENTIE.

P. H. P. — L. M. Uw opmerking is juist. Letterlijk genomen kan het niet. De reden zal waarschijnlijk daarin liggen, dat de bronnen — die ik thans niet aanstonds kan raadplegen, 't zijn Engelsche en Duitsche — eenzelfde woord hebben. Doch het is niet geheel onverdedigbaar. Een onzer dichteressen, die volkomen blind was, zei toch kortheidshalve vaak: ik heb dit of dat gezien, ^ voor: betast; .s.mdo ooY is 't om een omschrijving te vermijden, te verklaren, dat een woord werd gebezigd, 't welk als middel iets aangaf dat hier onmogelijk was, om te beduiden wat bedoeld werd Toch zijn zeker zulke uitdrukkingen welbeschouwd onjuist.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen