Voor Kinderen.

JAGER EN WILD.

I.

Van den kleinen viervoeter, die onder den naam van fret of vretje bekend is, hebben de vrienden wel eens gehoord. Onder de natuuronderzoekers is langen tijd veel strijd geweest, niet over de soort waartoe het behoort — want dat hij familie is van den wezel en den marter is aanstonds te zien — maar of het een bijzondere diersoort is of wel een bastaardsoort Nu, dat zullen we maar daar laten.

Het fret is een klein dier; de lengte van zijn lichaam bedraagt 15 duim, terwijl zijn staart 5 duim lang is. Daarbij is het zwakker, tegen de koude minder bestand en in zijn natuurstaat zachter en lichter te temmen dan andere dieren van zijn soort. Eensdeels kan dit worden verklaard

doordat hij een Albino is, d. w. z. witachtig of zemelkleur geel met rozenroode oogen, een vleeschkleurigen snuit en witte achterpooten, en het bekend is dat Albino's als alle bastaardschepsels altijd kleiner en zwakker zijn dan de zuivere rassen. Daar komt bij, dat het fret altijd in het gezelschap van den mensch en onder zijn macht in gevangenschap voorkomt, wat op het uitwendige zoowel als op den aard van een dier verzachtend maar ook verz^wakkend werkt.

Men zegt weleens, dat het fret als een oorspronkelijk wild dier uit Afrika is gekomen naar Europa, doch 't is zeker dat men zelfs in overoude tijden het nergens anders dan getemd heeft aangetroffen.

De oude natuurkenner Plinius verhaalt, dat de bewoners der Balearische eilanden bij Spanje de hulp van keizer Augustus inriepen tegen de ontzettende vermenigvuldiging der konijnen, en deze daarop eenige j> viverra's" zond, die, in de holen der alles' verwoestende knagers gelaten, zich op de nesten hunner vijanden wierpen en zich daardoor zeer verdienstelijk gemaakt hebben. Ook in Spanje werd ten tijde der Mooren het fret getemd en op dezelfde wijze als heden plaats vindt aangewend. Tegenwoordig is het overal waar wilde konijnen zijn, bij jachtliefhebbers te vinden. Zij houden ze bij paren in hokken of tonnen, kisten of kastjes, die dikwijls met versch hooi of stroo worden belegd. Men voedert hen met meel of zemelen met melk Overigens blijven zij gezonder, wanneer men hun nu en dan een stukje malsch, versch geslacht vleesch geeft. Ook muizen, kikvorschen en slangen vreten zij gaarne. Bij de laatste schijnen zij als vanzelf te weten, welke giftig zijn of niet.

Groote snelvoetige knaagdieren worden dadelijk door hen aangevallen. Den otter echter naderen zij zeer behoedzaam en kiezen voor hun beet altijd het midden van het lijf. In roofzucht en bloeddorstigheid zijn zij onovertroffen. Al zijn zij nog zoo verzadigd, een konijn of kip die men in hun nabijheid brengt vallen zij toch in den nek met zulk een woede aan, als werden zij door den vreeselijksten honger gekweld; en zij laten hun prooi niet los, voor die zich niet meer verroert. De hersenen zijn een lekkernij voor hen en het bloed, dat uit de wonden stroomt, lekken zij met een niet te stillen begeerte op.

(Wordt vervolgd).

Een raad aan al de lezers.

We hebben dit jaar veel sneeuw. Over de heele aarde is dat zoo, en niet alleen de menschen lijden in vele plaatsen daaronder, maar ook de dieren en wel vooral de vogels.

Vele menseken hebben de goede gewoonte om des winters brood ea kruimels te strooien, opdat musschen, spreeuwen en andere gepluimde gasten 't mogen vinden en verzadigd worden. En dat is noodig. Want die dieren lijden veel, ook zelfs als de sneeuw reeds weg is maar het nog koud blijft. Want dan komen de insecten, hun voedsel, niet uit, en groeit er nog niets eetbaars op het land.

Gij hebt het misschien, vooral wanneer ge in de stad woont, nooit gezien hoe die lieve kleine vogels lijden in het koude jaargetij of als er geen voedsel is. De Bijbel spreekt ons van de jonge raven die tot God schreeuwen, van vogels die dwalen omdat er geen eten is. En dat kan men ook hier zien. Van tak tot tak, zoolang het licht is vliegen de vogeltjes en pikken tegen den bast der boomen of ze er ook insecten kunnen vinden. Maar die houden zich nog schuil. Ook kunt gij de vogeltjes wel aantreffen in een beschut hoekje, flauw van honger, met opstaande veeren. Dikwijls hebben zij dan geen kracht meer om te vluchten, als katten of andere viervoetige liefhebbers - maar bloeddorstige! - ze komen zoeken en verslinden. Soms ook vindt men de vogels dood liggen: van gebrek zijn zij gestorven

Op één ding moet ge echter goed letten Zaad en kruimels zijn uitnemend voor musschen, vinken, enz., maar de vogels, waarop we 't meest prijs stellen, hebben er weinig aan. Wilt ge die eens onthalen, hangt dan eens een been, niet geheel afgekloven maar met nog wat vleesch en, en als 't kan, met nog wat vet er aan — want dat is het best — in den tuin of ergens anders op. Natuurlijk moet gij 't aan een touwtje of band zoo over een tak hangen, dat honden of katten er moeilijk bij kunnen. Zoodoende bewijst gij den vogeltjes een dienst en u zelf ook.

Hoe dan? - vraagt gij. Wel - die vogeltjes welke 't meest lijden, zijn juist de insecteneters, welke den winter hier doorbrengen. Wie dus in den winter weldoet, vindt dat in den zomer weerom. En al was dat ook niet zoo, de Heere, diej ons leert dat de rechtvaardige zich ontfermt ook over zijn vee, wil dat we ook den dieren barmhartigheid zullen bewijzen, want Hij heeft ze gemaakt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen