Voor Kinderen.

Opgetrokken uit den kuil.

II.

Terwijl nu de mannen daar zoo in benauwdheid des doods nederzaten, drong hun eensklaps een welbekend geluid in de ooren. Wat was dat ? 't Was het slaan met houweelen waarmee men beproefde door den dikken kolenwand te boren. Zou het baten?

Hoewel het water nog hooger steeg, toch gevoelden de ongelukkkigen weer moed. »God zij gedankt'', riepen zij uit, »onze vrienden komen om ons te redden'."

En zoo was het. Twintig sterke mannen hadden zich aan 't werk gezet en sloegen er met alle macht op los om, zoo 't kon, den muur te breken, die hen van hun vrienden scheidde. Dag en nacht werd er doorgewerkt. Als de twintig moe werden, losten andere twintig hen af.

Maar dag op dag ging in moeite en angst voorbij, en de muur van steenkool, dien ze eerst dachten weldra te zullen hebben doorgegraven, bleek ongelukkig veel dikker dan die buiten waren hadden gemeend, 't Was alsof men niet vorderde. Soms wilden de mannen het maar wanhopig opgeven. Hun vrienden, dachten zij, konden toch onmogelijk meer in leven zijn. Zij moesten van honger of door het water zijn omgekomen of wel door het mijngas zijn gestikt.

Doch terwijl zij alzoo bij zichzelf over leiden, vernamen zij een flauw geluid, 't Kwam van de mannen daar binnen, die, als we weten, het kloppen konden hooren, en daarop telkens ook door kloppen antwoord gaven. Doch eerst nu de scheidingsmuur dunner werd, kon men dat buiten hooren.

Het geheele dorp, ja, de menschen door heel het land vroegen vroegen eiken morgen en eiken avond hoe het er mede stond, of er nog hoop was op redding. Maar negen lange, pijnlijke dagen gingen voorbij en de hoop, dat men nog iemand levend vinden zou, was uiterst zwak geworden. Een diepe kuil was reeds gegraven, en telkens gingen nieuwe mannen er in om met frissche kracht den zwaren arbeid voort te zetten. Wat begonnen was wilden zij tenminste met Gods hulp volbrengen.

De mannen daarbinnen zouden het niet lang meer uithouden. Zij wisten, dat de red. ders, die zij duidelijk konden hooren, nog slechts een paar el ver waren, en die hoop hield hen staande. Maar voor het overige gevoelden zij zich diep ellendig. Koud en hongerig lagen zij daar neder op den killen grond. Het weinige voedsel, dat zij bij zich hadden, was verteerd, en daarbij bevonden zij zich in volkomen duisternis, want hun lampen waren lang uit, en de kaarsen opgebrand, 't Was een toestand als wij ons moeilijk kunnen voorstellen; of het nacht of dag was wisten ze niet. Of het ooit voor hen weer dag worden zou evenmin.

Zoo wachtten zg in hopen en vreezen af. Soms hief een van hen een lied aan, doch meestal brachten zij het niet ver. Urenlang sliep nu deze dan gene, en menigmaal vergoot David, de jongen, bittere tranen, als hij wakker werd en zich in den droom verbeeld had, thuis bij zijn moeder te zijn. Dan deden de goede mannen nog hun best om den knaap te troosten en op te beuren, hoe moedeloos ze ook waren, en hoe zwak door gebrek aan voedsel.

»Hoort gij 't wel? " sprak er een op den negenden dag »'t komt nader. Ze zijn er haast.

»Ze zullen onze lijken wel vinden" riep een ander, die nog bijna geen woord gesproken had. Meteen richtte hij zich op en schreeuwde:

„Ik loop door het water heen!" Verschrikt tastten de anderen naar hem en hadden nog 't geluk hem te grijpen en tegen te houden. De man was bijna waanzinnig van angst en uitputting. Ware hij in 't water geloopen, hij zou er zeker 't leven niet afgebracht hebben.

»o Willem ! ik heb zoo'n honger riep David !"

»Neem een goeden dronk water, David", sprak de ander, die geen beteren raad wist.

Intusschen kwamen de houweelslagen al nader, en dat bemoedigde de mannen in de mijn zoo, dat zij een psalm aanhieven en zongen, al was 't niet met luider stem. Juist hadden zij geëindigd, toen hun 't geluid van andere stemmen als muziek in de ooren klonk, 't Waren die van hun vrienden.

«Hierheen! Help! We leven nog, " riepen de begravenen, zoo krachtig mogelijk. Hun stemmen werden daarbuiten gehoord en terwijl die daarbinnen den Heere God dankten, ging er onder de redders en al het volk een kreet van gejuich op.

Maar nog moest er veel gebeuren, zou alles goedafloopen Wel was het nu geen kunst om het dunne muurtje van kool door te slaan, waarachter de gevangenen nog zaten, maar. . . dat was voor hen en voor de redders even gevaarlijk. Ja de laatsten beefden zelfs bij de gedachte, dat de gevangenen ongeduldig zouden orden en zelf beproeven zich te bevrijden.

„Om 's Heeren wil, houdt u bedaard!" riehun toe, »we komen. Maar doet zelf en ZIJ iets!"

(Slot volgt).

AAV VRAGERS.

Thans een tweede vraag van onzen vriend V. «Waarom zegt men: «Iemand de loef afste­ ont-en""?

De loef, dat weet iedereen, staat tegenover de lij: 'tis de windzijde van het schip. Wie nu loefwaarts van een schip komt en dus he voordeel van den wind krijgt, wint het de loef af of steekt die af en komt het vooruit

Dit is dan ook de beteekenis. Als eenige menschen, gelijk de schepen, trachten vooruit te komen, en een weet het den anderen af te winnen, dan zegt men: hij heeft hun de loef afgestoken.

’t Is een van de vele uitdrukkingen aan het zeewezen en het varen ontleend, welke in onze taal overvloedig zijn, b. v.:

»Een oog in 't zeil houden.

­ Het over een anderen boeg gooien. Schipperen.

Er mfct vlag en wimpel doorkomen.

Bakzeil halen {bak is terug, dus 't zeil inhalen, terugtrekken, denk ook aan achterèa/ês enz.)

Van stuurboord naar bakboord."

En dergelijke, die algemeen bekend zijn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen