Voor Kinderen.

DE ELF WEEZEN.

VIL

EEN ONTDEKKING.

De voorraad kousen, die de knapen op hun nieuwe werktuigen vervaardigden, werd, gelijk te begrijpen is, al spoedig vrij aanzienlijk, en mettertijd hadden ze zeker zeer goed eenkousenwinkeltje kunnen opzetten. De predikant begreep echter, dat het beter zou zijn niet daarop te wachten, maar reeds nu zoo mogelijk van den voorraad wat te verkoopen. Dan zagen de jongens ook vrucht op hun werk, en werden zij aangemoedigd voort te gaan.

Zoo nam dan, nu eens de oudste dan weer de jongste, den grooten zak, dien zij er voor gemaakt hadden, vulde hem met kousen, en ging dan op wegi. om zooveel mogelijk te verkoopen. Natuurlijk begonnen ze in Offenbach zelf, de plaats waar zij woonden. En deze en gene die hen kende of van hun lot gehoord had kocht van hen, ook al had hij 't nu juist op dat oogenblik niet noodig. Daar hun waar goed en degelijk was, bleven de klanten hun trouw. Evenwel, heel veel bracht die handel niet op, hoe keurig en sterk het werk ook was, dat de broeders leverden. De reden daarvan zal ieder licht begrijpen als hij één ding weet, namelijk dat de landlieden in die streken toen Mog maar zeer zelden kousen droegen, en dit veranderde, zooals gij begrijpt, niet aanstonds, al was er ook een kousenmakerij in de buurt gekomen.

Op zekeren dag besloot Anton, de jongste, ziende dat hij te Offenbach niets verkoopen zou, het eens daarbuiten op de kleine dorpen te beproeven. Met den zak op den rug ging hij uit, en wandelde het eerste dorp het beste rond, al roepende »StrUmpfe kauf!" (d. i. Koop kousen!) in zoo goed Duitsch als hij kon uitrengen. Doch hoewel hem vele blootbeenige kinderen naschreeuwden en vele kouslooze raenschen hem aangaapten, niemand bleek van t zijn koopwaar gediend en Antons zak was, toen b onze man naar een ander dorp vertrok, nog even zwaar als te voren.

Ongelukkig ging het ook daar niet beter. Geen mensch had behoefte zich de beenen te dekken. Vermoeid en ontmoedigd besloot onze vriend, na een poos gerust te hebben, nog één dorp verder te gaan; dan zou hij maar terugkeeren.

Na een uur wandelens kreeg Anton de eerste huizen van het naaste dorp m het oog. Het was blijkbaar zeer klein; dat waren de woningen ook, en de meeste zagen er uit alsof ze pas gebouwd waren. Dat er lieden zouden wonen, die kousen behoefden, was echter al zeer onwaarschijnlijk, dacht Anton, doch hij kon 't eens wagen en nu begon hij:

»Strümpfe kauf!"

Eenige kinderen kwamen op dit geroep te voorschijn, en tot zijn groote verwondering bespeurde Anton — die natuurlijk daarop allereerst lette — dat zij wel kousen droegen, al waren ze overigens armoedig gekleed.

»Strümpfe kauf, " riep Anton weer, thans hopende iets te slijten.

Daar ging een deur open en een vrouw vertoonde zich. Zij wenkte den jongen koopman nader te treden. Hij kwam binnen, zette zijn zak neer en liet haar zijn koopgoederen zien.

»Wieviel die Strümpfe? " (hoeveel kosten die kousen? ) vroeg de vrouw.

Anton noemde den prijsi

Ce n’est pas cher" (dat is niet duur) zei de vrouw op eens in goed Fransch tot haar man, die intusschen nader bij gekomen was. »Wij zullen maar wat nemen, "

Het vrouwtje dacht natuurlijk, dat de koopman haar niet had verstaan. Maar dat was mis. Met den mond van verbazing wijd open, staarde de jonkman haar aan, terwijl hij met innige blijdschap werd vervuld, toen hij zijn oude vaderlandsche taal weer hoorde spreken. Hoe was dat mogelijk, hier in een klein dorp van 't landgraafschap Hessen-Homburg ?

Dat hopen we den lezer een volgenden keer te vertellen.

VAN TWEE KATTEW.

V.

De jagers uit het gebergte laten soms de nagels van den losch in zilver zetten en dragen die dan als een sieraad. Vroeger golden deze nagels ook als middel tegen krampkoorts en andere kwalen. De huid heeft een groote waarde doch behoudt die niet lang; de haren zijn ruw en breken spoedig af. Zelfs het vleesch wordt als een bijzonder lekker gerecht geroemd.

In Duitschland gold het voor 300 jaren als een lekkernij, die zelfs op de tafels der vorsten niet misplaatst was. Zoo zond de graaf van Henneberg in het jaar 1578 twee »luxinen" naar Kassei aan den landgraaf Wilhelm, met een begeleidend schrijven: »als doende hen Uw Genade wel bewaard toezenden in de hoop dat zij Uw Genade bij deze gelegenheid in den wintertijd versch worden bezorgd en vrienpelijk verzoekend, dat Uw Genade dit zal voor lief en in goede gunste aannemen en dezelve met haar gemalin en jongen heer in vroolijkheid en goede gezondheid eten en het lekker vinden." Of wij ook zoo zouden oordeelen?

In de Wilde kat heeft men een losch in het klein. Even als deze is het een wreed dier, dat met zijn valsche, fonkelende oogen een schrikwekkend gezicht oplevert. Zij bezit ook geheel dezelfde natuur. Haar sluipen en loeren is even als van den losch zonder gedruisch. Haar sprong is even snel. Bij het loeren ligt zij op dezelfde wijs geduldig op een boom of op den vlakken grond, en ook in roof-of moordlust geeft zij hem niets toe. Geen haas, geen reebokje zelfs is veilig voor haar. Ja, jonge herten tracht zij te vermoorden, en doodt meer dieren dan zij verslinden kan. ' Ook haar levenswijs gelijkt geheel op die van een losch. De eenzaamste, rotsige bergwouden zijn haar lievelingsverblijf. In holle boomen, rotsspleten en verlaten dassen-en vossenholen heeft zij haar nest. Op den knoestigen tak eens pijnbooms uitgestrekt of in het kreupelhout ineengerold, ligt zij gewoonlijk den ganschen dag op de loer, en zoekt eekhoorntjes, woudduiven en allerlei kleine vogels door een schielijken sprong uit haar hinderlaag onder de klauwen te krijgen.

Grootere dieren springt zij op den' rug en bijt hun de slagader in den hals door. Is haar sprong niet gelukt zoo vervolgt zij het dier niet meer, en gaat liever op nieuwen roof uit. Gelukkig voor het wild is haar voorliefde voor muizen van alle soort en voor kleine vogels zoo sterk, dat die eigenlijk haar hoofdvoedsel uitmaken en zij zich slechts bij uitzondering aan sterker dieren waagt. Daarbij veracht zij ook dood aas niet. Aan meren en beken weet zij visschen en watervogels met groote sluwheid te vangen. Wanneer zij niet aangevallen wordt, valt zij ook den mensch niet aan, en de jagers kunnen haar dikwijls zien liggen. Zij verroert zich dan niet, maar ziet hen, naar den aard van den losch, rustig aan.

Wordt zij echter door een misschot of iets dergelijks getroffen, dan is zij vreeslijk. Snuivend, schuimend, blazend, vliegt zij op en springt met hooggekromden rug en opgeheven staart haar vervolgers in het gelaat of op de borst, en slaat hun de nagels diep in het vleesch. Dat ondervond vóór eenige jaren een iSJarige knaap bij Kronstad in Zevenbergen. Deze verrastte op een dag in December een wilde kat op het veld, die zich misschien bij het muizen vangen wat te lang opgehouden had. Door de verrassing vluchtte zij op een alleenstaanden jongen boom en wilde zoo den rustverstoorder laten voorbij gaan. De jongen echter, zoo het scheen met den aard der wilde katten minder bekend, omvatte den boom, en schudde hem met alle kracht heen en weder. De kat, over zulke stoutheid boos geworden, sprong van haar heen en weder slmgerende zitplaats af, vloog, zich aan de kleederen van den onvoorzichtigen jongen vastklemmend, naar zijn gelaat, en beet zoo diep in de wangen van den knaap, dat hij haar niet kon verwijderen. Hij wierp zich op den grond, en eerst na lang worstelen gelukte het hem, vreeselijk ontvleescht, zijn wederpartij te verworgen.

{Wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen