Voor Kinderen.

De zwarte Beschermer.

In het midden van Engeland vindt men een streek, waar het land zeer oneffen is. In een halven kring rijzen daar de zoogenaamde Cotswoldheuvels op, te midden der groene velden en boomgaarden aan hun voet.

Die hoogten zelf zijn woest en onbewoond, doch in de dalen er tusschen vindt men overal huizen en boerderijen, omringd door tuinen en velden. Die woningen liggen hier en daar verstrooid, wijd uiteen; op enkele plaatsen vindt men een kerk, maar dikwijls moeten de menschen uren ver loopen, willen zij daarheen gaan. Zoo is het ook met de scholen. De kinderen moeten komen van wijd en zijd.

Jaren geleden nu, zag het er in die streek slecht uit. De meeste menschen waren in geen tijden ter kerk geweest, want dat was hun te ver, of eigenlijk ontbrak hun de rechte lust. Ook de kinderen groeiden verwaarloosd, onkundig en buiten de vreeze G«ds op. Gingen de ouders niet ter kerk, de kinderen verzuimden kerk en school allebei.

Nu woonden er in de steden, welke in de nabijheid van het heuvelland liggen, menschen die God vreesden. Zij vonden het ontzettend, dat het volk daar zoo heen leefde zonder God en hoop voor de eeuwigheid en dat in een Christelijk land. Zoo kwamen zij dan bijeen en besloten, na den Heere om wijsheid en hulp te hebben gebeden, iets te doen om het, zoo mogelijk, in die streken anders te maken dan 't nu was. Er werd wat geld bijeengebracht en daarvoor een eenvoudig gebouwtje gezet, op een plek die gemakkelijk was te bereiken en waar heinde en ver geen kerk te vinden was. Eiken Zondag nu ging een of ander vroom man daarheen, om het Evangelie te verkondigen aan allen die wilden luisteren.

In 't eerst gaf dat aiet veel. Maar toch kwamen er enkele hoorders, daar zij nu slechts een half uur of minder behoefden te loopen. Er werd zeer eenvoudig gesproken en dat was goed. Want de lieden waren zoo onwetend en hadden zoo lang van den Heere en Zijn Woord niets vernomen, dat zij van een preek toch weinig zouden hebben begrepen. Langzamerhand raakte het gebouwtje vol en ook zonden de ouders hun kinderen in de week er heen. Want dan werd er school gehouden. Dat werd ook door de goede lieden uit de stad betaald. Toen nu de eerste proef door 's Heeren zegen zoo wel slaagde, deed men op andere plaatsen 't zelfde en langzamerhand werd het in de streek anders. De lieden waren niet langer geheel onkundig van den weg die leidt tot het eeuwige leven, en de kinderen zongen in de school liederen tot eere van den Heere Jezus, hun Zaligmaker, van wien zg vroeger nooit hadden gehoord. Het vloeken en drinken, dat vaak onder de bewoners voorkwam, werd veel minder. Kortom, men kon ook hier zeggen: het woord Gods wies en vermenigvuldigde.

Op zekeren kouden winteravond was he de beurt van een heer, die Kingston heette, om te spreken in een van de gebouwen of kapellen te midden der heuvelen. De tocht daarheen was juist niet aangenaam. Want mijnheer Kingston moest wel een uur loopen en dat op een eenzamen, slijkerigen weg. Hg had daarbij niemand om met hem te gaan. Zijn vrouw vond dan ook, dat hij maar thuis moest blijven. »Want", zoo sprak zij, „hoe licht kunt gij, alleen op die donkeren weg en in den avond een ongeluk krijgen."

»Lieve vrouw, " zei mijnheer Kingston, »dat gaat niet. Ik heb beloofd te komen; de menschen verwachten mij en vele hebben ook geen korten weg af te leggen."

»Maar gg toch misschien den langsten", zei de bezorgde vrouw.

»Dat is wel mogelijk. Maar daarbij komt dat we van avond een inzameling houden voor het bouwen van een nieuwe school, en ik het geld mee naar stad moet brengen. Dat weten de lieden, want we hebben briefjes rondgedeeld waar het op staat. Doch wees niet bezorgd Ik ben in des Heeren hand op den weg even veilig als hier thuis. Er staat geschreven: »Hij zal zijn engelen van u bevelen dat zij u bewaren."

Zoo ging dan de heer Kingston op weg. Hij was een vroom en ernstig man, die trouw was in al zijn werk. Zonder ongelukken kwam hij aan het gebouw en trad binnen. Het deed hem bijzonder veel genoegen het vol hoorders te vinden. Niet alleen omdat hij nu tot velen kon spreken over den weg tot behoud, maar ook omdat duidelijk, bleek, hoe het volk in de zaak belang stelde en niet wegbleef

als er wat te geven viel. Nadat er gesproken was ging men het geld inzamelen en daarna vertrokken de mee sten. Een paar bleven nog om te helpen het geld te tellen. Er was voor zoo'n kleine plaats veel ingekomen en met blijdschap stak de heer Kingston het bij zich, om het over te brengen aan de heeren, die de som bewaarden, welke al voor de school was ontvangen. Daarna bedankte hij de helpers, praatte nog even en ging toen — 't was al laat — weer alleen den donkeren weg naar de stad op.

Met haastige schreden stapte onze wandelaar voort, want hij wilde graag nog vóór den nacht thuis zijn, ook om zijn vrouw niet ongerust te maken. Er was dan ook op den weg niets bijzonders om naar te kijken, 't Was er nu nog stiller dan in den vooravond. Geen mensch kwam hij tegen; geen voetstap vernam hij. Niet weinig verbaasde het hem dan ook, toen hij onverwacht een geritsel achter zich hoorde alsof zich iets bewoog. Hij zette eerst zijn weg voort zonder om te zien, doch weldra vernam hij in den doodstillen nacht weder een geschoffel als van voeten. Hij zag om ein....

En wat het was hpop ik u over een week te vertellen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen