Langzaam, maar toch met vasten tred

Amsterdam., 4 Jan. 1889.

begint de organisatie der Nederduitsch Gereformeerde kerken weer op orde te komen.

Sommigen beeldden zich in, dat dit reeds terstond na het Conflict zoo zou geweest zijn.

Men had, zoo dachten deze optimisten, de Kerkenordening van 1619 maar weer als de eenige nog altoos geldende kerkenordening te erkennen, om op eenmaal goede orde en gang op de kerkelijke zaken te stellen.

Doch dit was buiten den waard en buiten den aard van alle menschelijke zaken gerekend.

Immers, jaren lang had ons volk in elke kerk en in eiken kerkeraad scherp tegenover het Classjkale en Synodale Bestuur gestaan, en door bitter droeve ervaring geleerd, van dien kant nooit heil, altoos schade te verwachten.

Gevolg waarvan was, dat onze mannen zich nimmer tot deze hoogere Besturen wendden, omdat ze niet bij den duivel te biecht wilden gaan, of deden ze het, altoos met de kous op den kop thuis kwamen.

Thans nu, naar eisch der Kerkenordening van 16IC, de Classis weer voor het ongoddelijk Classikaal Bestuur in de plaats is getreden, spreekt het dus wel vanzelf, dat men niet aanstonds begreep, hoe thans de Classis de aange^vezen vergadering was, waar men al zijn klachten te berde brengen moest en kon.

De vroegere Classes onder de Synode van Den Haag waren machtelooze, zeezieke vergaderingen, alleen goed om voor de besturen te stemmen; maar overigens een dood paard aan den boom gebonden.

Nu duurt het natuurlijk eenigen tijd eer men zelfbewust inleeft in de gedachte, dat deze Classes thans heel iets anders zijn geworden, en dat elk geloovige en elke kerk en elke kerkeraad op de Classis te komen heeft met zijn geschillen, klachten en grieven.

Van de „Hoogere Besturen", dat begreep men nu wel, zijn we thans af. Die kunnen ons nu niets ^ meer maken. En zoo hield men niets over dan zijn kerkeraad.

En nu had het zeker zijn goede zijde, dat men eerst een tijdlang bijna niet verder dan dien kerkeraad gezien heeft, want metterdaad is de Kerkeraad het aangewezen bestuur, om voor elke kerk te zorgen.

Maar komt er nu eigens mikmak, dan staat men verlegen, en weet niet hoe het aan te legger».

Daardoor blijft zulk een geschil dan hangen.

Er komt geen oplossing.

En het einde is, dat men wroet in eigen ingewand; wrevel gaat gevoelen; en wel speurt, dat het over een anderen boeg moet, maar nog niet weet, hoe dit kan.

En toch is de zaak zoo uiterst eenvoudig.

Moeielijkheden, geschillen, allerlei vvrijving en woeling zal altoos in de kerkelijke wereld blijven, ^zoolang wij menschen en zondaren zijn.

Er moet hier dus een uitweg zijn, of er vormt zich een booze zweer, die verkeerd gciat werken.

Daarom is in onze Kerkenordening van 1619 tegen dit kwaad dan ook gewaakt en een uitweg aangewezen.

Deze namelijk, dat ieder geloovige eerst tot zijn kerkeraad gaat; en doet die hem geen recht, alsdan zich wendt tot zijn Classis; en wordt hem ook daar geen genoegdoening gedaan, alsdan zijn toevlucht neemt tot zijn Synode.

Dit is zoo uiterst eenvoudig.

Ieder geloovige kan persoonlijk vragen om in zijn kerkeraad te worden toegelaten, teneinde daar te zeggen, wat hem op het hart ligt; en ook kan hij schrifelijk klagen.

Vindt hij nu daar geen gehoor, dan kan hij zich aanmelden bij zijn Classis^ hetzij in persoon, hetzij schriftelijk; waartoe het goed en nuttig is, dat elke Classis vooraf late bekend maken plaats en uur van hare vergadering.

Èn helpt ook dit niet, welnu dan ga men naar zijn Synode; wederom in persoon of schriftelijk.

En eindelijk, zoo bij kerkeraad als bij Classis en Synode pleite men eeniglijk op Gods Woord, en de daarop gegronde Formulieren van eenigheid en Kerkenordening.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen