Voor kinderen.

De Albertplofg; .

Verscheiden jaren geleden woonde bij Norwich, in het Oosten van Engeland, een vroom landbouwer, John Smith geheeten, wien het gelukte een nieuw soort van ploeg uit te vinden, welke in alle opzichten beter dan de oude was. Verheugd over zijn uitvinding, besloot hij er prins Albert, den echtgenoot van koningin Victoria, mede bekend te maken. De prins liet zich met zijn gewone vriendelijkheid alles nauwkeurig aanwijzen en uitleggen, en was met het nieuwe werktuig zoo in zijn schik, dat hij den uitvinder verlof gaf het »de Albertploeg" te noemen.

Verrukt over de goede ontvangst, kreeg John Smith moed, om den prins te vertellen hoe hij bij gelegenheid van de kroning harer Majesteit en bij haar huwelijk zijn hart lucht had gegeven in eenige gedichten, welke hij bij zich had en aan prins Albert voorlas. Toen hij geëindigd had verzocht hij den prins dringend ze ook aan de koningin te laten zien. Ook dit verzoek vond gehoor, en John Smith ging zeer voldaan naar huis terug, denkende dat de zaak hiermee was afgeloopen. Hierin had hij zich evenwel bedrogen. Een maand na zijn bezoek aan den prins ontving onze vriend een groot pak, met het koninklijk wapen er op. Niet weinig nieuwsgierig en verwonderd opende hij het, en aanschouwde een prachtuitgave van den zoogenaamden Bagster's Bijbel, dien prins Albert hem als een blijk van erkentelijkheid toezond.

Toen John Smith het prachtig geschenk lang genoeg bewonderd had, kwam hij op een vernuftigen inval. Hij behoorde namelijk tot de Baptisten, wier Zendinggenootschap juist te dier tijde zijn jaarfeest vierde, terwijl men tevens van plan was een nieuwe school in het dorp te bouwen. Onze landbouwer nu, begreep dat zijn Bijbel uitmuntend dienen kon ten voordeele van 't Zendinggenootschap en de school. Half bevreesd of hij niet al te veel vroeg, onderzocht hij of de prins ook genegen zou zijn, zijn naam in den Bijbel te schrijven. Het antwoord luidde: Zend uw Bijbel naar het paleis van Buckingham en het zal geschieden. Smith had daar evenwel niet veel zin in, en besloot liever zelf zijn kostbaar geschenk te brengen. Zoo ging hij dan op reis naar de aangewezen plaats.

Maar ongelukkig was, toen hij daar aankwam, prins Albeit naar Windsor vertrokken. De goede en ijverige Smith liet zich daardoor niet ontmoedigen, reisde ook naar Windsor, en kree< ' na tamelijk wat oponthoud den prins te spreken die zeer bereidvaardig zijn naam voor in den Bijbel schreef. »Zou Haar Majesteit mij ook de eer willen aandoen haar naam er bij te voegen ? " vroeg Smith toen. »Ik zal 't gaan vragen, " was het antwoord, en weldra kreeg onze vriend, tot zijn onuitsprekelijke vreugde, het boek terug van de beide handteekeningen voorzieni Zoodra hij nu in zijn woonplaats was

teruggekeerd, vertelde Smith het groote nieuws, dat hij toteutoe zorgvuldig had verzwegen, aan alle mogelijke vrienden en bekenden. Natuurlijk wou iedereen het belangrijke werk zien. De gelukkige eigenaar had hier niets tegen, en 't zou hem zelfs, zeide hij, aangenaam zijn, zeer veel bezoekers te ontvangen, mits elk een shilling (ƒ 0.60) meebracht, want alleen voor dien prijs liet hij zijn Bijbel kijken. De opbrengst zou gebruikt worden ten nutte van 't Zendinggenootschap en de nieuwe school.

Tegen dit voorstel had niemand iets. De nieuwsgierigen kwamen bij menigte, en toen Smith eindelijk zijn ontvangst natelde, zag hij dat die bijna / 600 bedroeg, zoodat er omtrent duizend bezoekers geweest waren, wier bijdragen ten nutte van Gods koninkrijk gebruikt werden.

Al wat uw hand vindt om te doen, doe dat met al uw macht.

Laat $ns goeddoende niet vertragen.

»Waarom, zoo vraagt onze lezer L. B. te V., noemt men het beslist partij kiezen vanpersonen of lichamen tegenover anderen den: handschoen toewerpen? "

AAN VRAGÜRS.

In ouden tijd werden, gelijk wel bekend is, vaak spiegelgevechten, steekspelen of tournooien gehouden. Daarbij streden ridders met elkander, en al was 't geen meenens, 't liep soms leelijk af. Het strijdperk heette »het krijt", omdat het met een krijtstreep werd afgeperkt. Wie nu > in het krijt trad", dat is, wie vechten wou, wierp zijn handschoen neer. De ridder die hem opraapte, duidde daarmee aan, dat hij den strijd aanvaardde. i> Den handschoen toewerpen" wil dus zeggen: iemand tot den strijd uitdagen. Vriend B. weet nu meteen waar »in 't krijt treden" van afkomstig is, en zal, nu meer krijgende dan hij vroeg, wel eenig gedidd willen oefenen, als 't antwoord op zijn tweede vraag wat uitblijft.

V. te W. In de Grieksche fabelleer wordt verteld van een vrouw, Pandora genaamd, die door de goden naar de aarde werd gezonden om de menschen te straffen, wijl een van hen Prometheus, het hemelvuur had geroofd. Die vrouw had allerlei kwade eigenschappen, valschheid, vleierij, list enz. Zekere Epimetheus de broer van Prometheus, was dwaas genoeg met deze booze vrouw te trouwen. Nu had zij ook een doos meegekregen. Toen haar man, weer onvoorzichtig, die doos opende, vlogen er alle kwalen, rampen en ziekten uit en verspreidden zich onder de menschen. Gelukkig echter deed Epimetheus, schoon hij erg was geschrokken, de doos nog juist gauw genoeg dicht om de Hoop er in te houden; die bleef hem dus.

Onze vriend zal nu zelf wel begrijpen, waarom men een geschenk dat iemand tot onheil strekt, een »doos van Pandora" noemt. Misschien vat hij dan ook den diepen zin die in dit schijnbaar zet vertelsel is gelegen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen