Voor Kinderen.

De lamme en de kruiwagen.

Eenige jaren geleden woonde op een dorp in Overijsel een godvreezende boer. Dicht bij hem woonde in een fraai huis zijn landheer.

Tusschen die twee menschen bestond een groot onderscheid. Niet alleen wijl de heer rijker en voornamer dan de boer was, maar ook omdat de rijke landbezitter tot diegenen behoorde, welke door hun eigen deugd en braafheid willen ingaan in 't Koninkrijk der hemelen. Dat nu is onmogelijk, want dat Koninkrijk is alleen te verkrijgen door de verdiensten van onzen Heere Jezus Christus en niet door onze eigene.

Op zekeren morgen kwam de heer reeds vroeg den landbouwer bezoeken, die nog aan 't ontbijt zat. Hij noodigde den bezoeker vriendelijk uit plaats te nemen en deze deed zoo, ja, hij wachtte ook geduldig af tot de boer een hoofdstuk uit Gods Woord gelezen en gedankt had.

Maar toen nu de anderen uit de kamer en aan hun werk waren, en de heer zich alleen met den boer bevond, sprak hij tot dezen:

»Mij dunkt dat lezen en bidden is toch eigenlijk overbodig, 't Is een oud gebruik, maar wat geeft het ? Ik doe het nooit en toch ben ik, hoop ik, een eerlijk, braaf mensch, en daarop komt het toch maar aan. Alle brave menschen worden zalig."

»Hoe weet u dat? " vroeg de boer. «Twijfelt gij er dan aan ? " vroeg de heer op

zijn beurt.

»Zeker, " was 't antwoord, »al Virat wij menschen van de zalighsid weten, hebben we uit de Schrift en die zegt wel, dat men zalig wordt uit genade door het geloof, maar niet door braaflieid.''

»Nu ja, maar daar komt het toch op neer." »Neen, neen, '' zei de boer, »maar gesteld

eens dat U gelijk hadt, en dat iemand door braafheid in den hemel kon komen, dat wil dan zeggen door niets te doen dan wat goed is en nooit kwaad, dan zeg ik nog dat is onmogelijk."

»Hoe weet gif dat? " »Wel mijnheer", sprak de landman, «wat zou u wel zeggen, als ik tot mijn oudsten zoon, die, zooals u weet, bijna geheel lam is aan de voeten, zei: Jongen, ga eens rijden met dien kruiwagen; want hij is splinternieuw."

»Dat zou gekkepraat wezen", sprak de heer. »Dan heb ik ook niets meer te zeggen", hernam de boer, zijn pet afnemende. »Het overige kunt u in den Bijbel vinden."

Daarop zweeg de heer een oogenblik en begon toen over zijn zaken te praten. Voortaan echter paste hij op niet weer te roemen in zijn braafheid, of het den eenvoudigen boer te willen verbeteren.

Nog niet zoo lang geleden vertelden we in de Heraut de wondere geschiedenis van Laura Bridgeman, wier levensbeschrijving door zoo velen met belangstelling werd gelezen.

Thans is Laura in het gesticht van Zuid-Boston op den leeftijd van 60 jaren overleden. Zij was blind, doof en stom, gelijk men weet, sedert haar tweede jaar, tengevolge van een ziekte. Toch was men er in geslaagd haar door het gevoel nog te onderwijzen. De kennis van deze ongelukkige heeft geleerden en menschenvrienden op den weg gebracht tot menige verbetering in het onderwijs harer ongelukkige lotgenooten.

Op een vraag, die niet tot de laatst ingekomene behoort — geduld is een schoone zaak — geven we thans antwoord, 't Betreft dan ook niets meer of minder dan de ratelslang, wat dat voor een dier is en waarom het zoo heet.

We kunnen er echter hier slechts weinig over zeggen:

Voorzeker zijn er geen gevaarlijker vijanden onder de dieren voor menschen en beesten, dan de slangen en vooral de giftdragende slangen, waaronder de ratelslangen een eerste plaats bekleeden.

De ratelslang wordt alleen in Amerika gevonden. De kleur van het bovenste gedeelte des lichaams is geelachtig bruin, geschakeerd metbreede, zwarte banden, die dwars over het lijf loopen. Haar kaken zijn voorzien van kleine scherpe tanden, die hol zijn en de gedaante van puntige haakjes hebben. Onder het vel tegen de kaak aan zijn de vergiftblaasjes geplaatst. Wanneer de slang bijt, dringt het vergift door een spleet, die zich aan de binnenzijde der haakvormige tanden bevindt, in de gemaakte wond, waarvan een pijnlijke dood het noodzakelijk gevolg is.

De staart nu van dit dier is voorzien van een ratel.ÜQZt bestaat uit vele in elkander sluitende, hoornachtige ringen, welker getal alle jaren vermeerdert en somtijds wel tot 40 opklimt. Zeer jonge slangen, ook die welke slechts een of twee jaar oud zijn, hebben nog geen ratel. De slang verraadt haar nabijheid juist door het sterke geluid van dien ratel, waardoor kleine vogels uit de boomen vallen en alzoo haar prooi worden. Dit geluid doet zij evenwel alleen in den zomer hooren. De stank, dien de ratelslang van zich geeft, dient echter nog meer om haar schuilplaats te ontdekken. Paarden en hoornvee bemerken haar nabijheid gewoonlijk door deze vuile lucht, en verwijderen zich dan op behoorlijken afstand. Zoo de slang zich op hun weg bevindt, achterhaalt zij hen echter vaak. Den mensch valt zij alleen aan, wanneer hij zich niet snel weet te verwijderen.

Vreemd is dat het vleesch van deze dieren zonder nadeel door zwijnen en roofvogels, ja zelfs door negers genuttigd wordt. De laatsten ontnemen haar eerst het vergift.

De ratelslangen brengen levende jongen ter wereld ^en krijgen die meestal in de maand Juli. Deze jongen zijn in September reeds vrij lang en wanneer de slang haar volkomen wasdom bereikt heeft, is zij soms wel 6 voet lang en heeft de dikte van eens mans arm.

Men verzekert, dat, wanneer de jonge ratelslangen door eenig gevaar bedreigd worden, de ouden hen behoeden door ze in te slokken. Of dat waar is weet ik niet. 't Zou een vreemd behoedmiddel zijn. 't Is echter wat ver om het te gaan onderzoeken en gevaar-Jijk ook.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen