Zending.

Boeddhisme en Geloof.

Vooruitgang.

HL

De leer der Yodo-sekte wijkt dus van het oorspronkelijk Boeddhisme geheel daardoor af, dat zij geloof eischt. Ongelukkig geschiedt dit onder voorwaarden, die even ongerijmd zijn, als zwaar te vervullen. Zoo beschrijft Dr. Edkins, die ons een boek over 't Chineesche Boeddhisme heeft geleverd, zekere aanhangers der Yodo-sekte, echte dwepers, wier dwaze, eindelooze herhaling van de 1 naam Amitabhoe volkomen geschikt schijnt, om 't verstr.nd te krenken en idioten te maken. De Japanneezen zelf verklaren, dat Gen-ku, de groote apostel van het Yodo-geloof, tot regel had, den naam Amitabhoe 60, 000 maal per dag (? ) uit te spreken! Doch hoe dat zij, dit staat vast: De genade van Amitabhoe en niet het eindeloos opzeggen van den naam, is de grond van de hoop der aanbidders. Hun eeredienst is in elk geval een volkomen verlaten van het rechtzinnig Boeddhisme.

Veel verder echter nog is de Shin-sekte, mede in Japan, gegaan. Haar stichter Shinran, blijkbaar een man van zeer gezond verstand, wilde niets weten van de ijdele herhalingen van een naam, die als gebeden moesten dienen. „De geloovigen", zoo leerde hij, »moeten zich geheel op de reddende macht van het oorspronkelijk gebed van Amitabhoe verlaten, die door zijn groote verdiensten voldoend vermogen bezit (eigelijk afdoendheid) om allen te redden die in hem gelooven zullen."

Het is niet moeielijk , doch wel verrassend, ook hier een merkbaren vooruitgang en een grooter toenadering tot het Christendom te ontdekken.

Shinran, die omstreeks 1200 geboren werd| beweerde, gelijk alle stichters van Boeddhistische sekten, zijn leerstellingen toch af te leiden van die van Gautama, langs een opeenvolging van overgangen van hoogepriesters en patriarchen van Indië, China en Japan. Te hoog moet men ook zijn leeringen niet aanslaan. Toch zijn ze uiterst merkwaardig.

Het afdoend »oorspronkelijk gebed", waarvan boven sprake is, gelijkt naar onze begrippen meer op een verwensching dan op een bede en luidt: »Zoo eenig levend wezen uit de tien wereldstreken, die aan mij geloofd heeft met waarheid der gedachten en met begeerte om in mijn land (het Reine Land) geboren te worden, en tot tien malen toe de gedachte mijns naams heeft herhaald; indien zulk een daar niet geboren wordt, moge ik dan nooit komen tot volmaakte kennis!"

»Dit oorspronkelijk gebed", zoo teekent de bovenvermelde Japansche geleerde Nanjio hierbij aan, »kwam voort uit zijn vurige medelijdende begeerte, die er naar smachtte levende wezens van 't lijden te verlossen. Bij dit oorspronkelijk gebed voegde hij goede daden gedurende vele kalpas (langdurige tijden) met het doel om zijn voorraad van verdiensten te doen vol worden ten bate van andere levende wezens."

Men gevoelt hoe hier naast de leer des geloofs langzamerhand ook die der plaatsbekleeding optreedt, zij 't ook in een zin die sterk smaakt naar de pauselijke leer. Amitabhoe, heet het verder, die aldus bekleed is met macht om te verlossen, draagt ook de namen Licht en Leven : bezit oneindige wijsheid en medelijden. Daardoor behoudt hij de geloovigen door zijn eigen licht, en laat hen naar het Reine Land om daar geboren te worden, "

In het geloof der belijders worden volgens deze leer drie dingen geëischt: i. de gedachte aan het Reine Land ; 2. 't Geloof daarin; 3. de begeerte om daar geboren te worden.

»Als wij", zoo zegt de Japansche godsdienststichter, „ons hart onderzoeken, zal blijken dat het ver van rein en waar is. Het is slecht en verfoeilijk, valsch en huichelachtig. Hoe zou het dan mogelijk zijn in onze eigen kracht al onze hartstochten te overwinnen en Nirwana te bereiken? Hoe ook het drievoudig geloof — 't bovenvermelde — te bezitten? " »Alzoo dan", gaat hij voort, »wetende, dat onze eigen kracht onbekwaam is, moeten we eenvoudig gelooven in de plaatsvervangende kracht van het oorspronkelijk gebed. Als wij zulks doen zijn wij in gemeenschap met de wijsheid van Boeddha en deelen in zijn groote barmhartigheid, evenals de wateren der rivieren zout worden zoodra zij komen in de zee."

't Is duidelijk, dat hier naast de kennis der verdorvenheid ook blijkt, hoe de alles beheerschende Boeddhistische leer der werken geheel wordt terzij gezet. Maar merkwaardig is ook, hoe toch tegelijkertijd dit in overeenstemming wordt gebracht met een gepasten eisch om de goede werken volstrekt niet te verwerpen. Als men de leerstellingen leest, die op dit punt betrekking hebben, zou men bijna wanen het Nieuwe Testament te hooren, sprekende over »geloof door de liefde werkende" of wel een nagalm van den Heidelberger.

»Als wij in zulk een geloof volharden, " zegt de boven aangehaalde schrijver, ".volgt de practijk vanzelf, daar wij ons dankbaar gevoelen voor de gunst van Boeddha, zijn genade gedenken en zijn naam herhalen. Dit is de herhaling der gedachtenis van Boeddha's naam, slechts tien malen, gelijk die in het oorspronkelijk gebed werd uitgesproken. Natuurlijk is men niet be perkt tot het getal tien. Er zijn er die Boeddha's naam' zullen herhalen, heel hun leven door, hetzij wandelend, zittend of nederliggend. Anderen echter zullen aan dien naam slechts eens vóór zij sterven, een herinnering wijden. Maar dikwijls of niet, onze daad in het herhalen van Boedaha's naam volgt zekerlijk op ons geloof.^''

»Dat geloof en deze daad", zoo vervolgt hij, »kunnen gemakkelijk door elk bereikt worden. Dientengevolge worden de algemeene Boeddhistische regelen van geen dak boven 't hoofd te hebben en zich te bevrijden van wereldsche begeerten om tot het Boeddhaschap te komen door deze sekte niet bepaald noodig geacht. Bijgevolg mogen zelfs de priesters huwen, vleesch en visch eten, wat dien van andere sekten niet'veroorloofd is."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen