Reeds nu heeft

Reeds nu heeft de kerkeraad van Nieuwerkerk zijn besluit van schorsing, op advies der classis van Gouda, ingetrokken.

Dit mocht verwacht, en zoo is ook dit droef incident v/eer ten einde.

Toch zij het ons geoorloofd, aan dezen afloop nog een enkel woord toe te voegen.

In tamelijk uitgebreiden kring heeft men zich o. i. op te sterke wijze aan dit incident geërgerd. Iets, wat niet gezegd wordt, alsof we dit incident ook maar eenigszins in bescherming namen. Integendeel, ook o. i. is dit scherpe, en met de Dordsche kerkenordening strijdige, besluit van den kerkeraad van Nieuwerkerk op geenerlei wijze goed te praten.

Maar wel komen v/e op tegen hen, die, wijzende op dit incident, vragen, of dit nu de vruchten van de Gereformeerde kerkenordening zijn, en of het daar nu henen moei?

En dan zij ons antwoord, dat juist in dit incident de voortreffelijke werking der Gereformeerde kerkenordening op uitstekende wijze gebleken is. Immers, juist krachtens het verband, waarin deze kerk met de overige kerken stond, is deze zaak op de classis van Gouda [gekomen. De classis heeft haar advies gegeven. En niet meer dan dit advies is noodig geweest, om de zaak uit de wereld te helpen.

Zoolang we met feilbare menschen te doen hebben, zal er altoos nu en dan iets voorkomen, dat pijnlijk aandoet. Maar de vraag waarop het aankomt is, of de kerken op den duur beter varen bij een herstellen van de kerkeraden, in de hun toekomende macht, dan wel bij een kortwieking van die macht, gelijk men, uit vrees voor misbruik, had ingevoerd.

En dan staat het o. i. vast, dat het wederopwaken van het zelfbesef der kerkeraden niets te duur gekocht is, ook al moet dit nu en dan tot een verkeerd en afkeuringswaardig besluit leiden.

Onder de Synodale organisatie zijn vooral de phttelandskerkeraden niets dan een é.oxi\\nG& s-claque. Noch de ouderlingen noch de diakenen hebben ook maar iets te zeggen. Dominee spreekt, en heel de kerkeraad zegt Amen. En waagt soms een enkel kerkeraadslid het een eigen oordeel te hebben, dan klaagt dominee bij het Classicaal bestuur, en de weerspannige krijgt een slot op den mond.

Dusdoende worden de ouderlingen en diakenen tot ingebalsemde mummiën verlaagd, en is het kerkelijk leven dood.

En dit nu mag niet.

De kerkeraad moet leven; moet denken; moet besef van roeping en verantwoording voor God hebben; en eerst waar hij in dien zin opleeft, kan het kerkelijk leven bloeien.

Om een rechtvaardig oordeel te vellen, moet men dus niet alleen zien op dit incident, maar daartegenover in de andere schaal leggen al de geestelijke activiteit, die door het herstel van de kerkeraadsmacht in ons kerkelijk leven ontwaakt is, en zich afvragen: Zou ik dat alles weer missen willen, alleen om het gevaar van zulk een droef incident voor de toekomst te ontgaan ?

En dan zal elk goed Gereformeerde zeggen: Dat nooit. Dan zal hij veeleer zijn God danken, dat ook de beide andere ambten weer uit hun doodslaap zijn opgestaan; en volmondig erkennen, dat ook bij dit incident in de kerkenordening zelve het geneesmiddel geboden was om de geslagen wonde te heelen.

Iets wat te eerder mag gezegd, omdat het hier een kerkeraad gold, die nog pas van onder het Synodaal régime uitkwam, en dus met zich bracht die geestelijke en zedelijke verzwakking, die het leven onder die organisatie voor elk onzer na zich sleepte.

Moge de Kerkeraad zich maar voor God verootmoedigen over de handeling, waarin hij in overijling verliep, en lijde hij meê met zijn lijdenden Dienaar.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen