Voor Rinderen.

BIDDENDE TURKEV.

Een biddende Turk levert een vreemd schouwspel op Schijnbaar is de aandacht van zulk een buitengewoon groot; ja men zou kunnen denken dat geen kanonschot in staat was hem af te leiden of het hoofd te doen omwenden.

Heeft de vereerder van den profeet Mahomed voeten en handen gcwasschen en zich met het aangezicht naar Mekka gekeerd, waarbij een klein in den knop van zijn dolk bevestigd compas hem van dienst is, dan sluit hij een oogenblik zijn ooren met de vingers toe. Daarop zegt hij met zacht bewogen lippen en bijna onhoorbaar een vers uit den Koran op. Ver volgens maakt hij een buigmg, werpt zich dan op de knieën en drukt herhaalde malen zijn voorhoofd tegen de aarde. Nu staat hij weer op, strekt beide handen voor zich uit, alsof hij een groot boek droeg en werpt zich andermaal neder om zich spoedig daarna weder te verheffen. Hierna strijkt hij met beide handen over het gelaat, als wilde hij daaraan zijn gewonen dagelijkschen plooi hergeven en alle sporen van de zooeven verrichte plechtige handeling uitwisschen.

Ten slotte volgt nog een kleine buiging rechts en links voor de beide engelen, die naar luid van den Koran naast iederen biddenden geloovige staan en hij verwijdert zich — het gebed is geëindigd.

Gode zij dank dat wij niet alzoo bidden, en met eerbied maar zonder uiterlijk vertoon tot den Heere kunnen naderen.

De tollenaar die zijn oogen niet dorst opslaan, riep*op de borst slaande uit: »0 God, wees mij zondaar genadig !' En zulk een gebed is meer waard dan alle uiterlijk vertoon. »Het Koninkrijk Gods komt niet met uiterlijk gelaat", zegt de Schrift.

Kleine dingen.

Het Duitsche Staatsbestuur is gedurende de laatste jaren bezig geweest met een onderzoek naar de natuurlijke samenstelling van en de verwoestingen door een der merkwaardigste wezens, namelijk een worm die staal eet.

Niet lang geleden ontstond een groote beroering onder degenen die bezig waren aan een spoorweg, door ongelukken, die altijd op dezelfde plek plaats vonden en die toonden dat er iets verkeerds zijn moest. Men liet nu de wacht houden op de plek waar de ongelukken plaats vonden, waarvan een met levensverlies vergezeld was geweest. Zes maanden later had men de oorzaak ontdekt. De oppervlakte der spoorweglijnen scheen wel 100 el ver verroest te zijn, en toen men ze opnam en brak waren zij letterlijk vol gaatjes, waarin zich wormen zoo dun als een draad bevonden. De wormen zijn omtrent 2 duim lang en zoo dun als een naald. De kleur is licht grijs; in den kop zijn twee kleine blaadjes of klieren waarin een scherpe vloeistof is, die op het ijzer geworpen het metaal zacht en sponsachtig maakt, waarna deze wormen het verteren. Het is geen overdrijving, zoo lezen wij, dat dit een der vernielendste schepselen is, want het heeft in 14 dagen een geheel stuk spoorweg verslonden.

Dit is nu het werk van een klein dier. Wij weten uit onze geschiedenis, hoe ook eens een worm, de paalworm, onze dijken zoo had aangetast, dat, als de Heere ons niet had behoed, heel Holland misschien ware ondergeloopen.

Zulk een worm is ook de zonde en het kwaad, dat alles bederft en verwoest en veel meer schade aanricht dan alle hout-en alle ijzerwormen ter wereld kunnen doen. Die worm zit in ons hart en als hij blijft knagen zal het ons verderf en onze vernieling zijn en ons brengen in die plaats waar ook een worm is die niet sterft. Maar dit behoeft niet. Want nu kunnen we nog genade vinden om geholpen te worden te bekwamer (d. w. z. geschikter) tijd. Nu is het nog de dag der zaligheid.

Hebt uw vijanden lief.

Toen de Russische generaal Gallitzin de vesting Schlusselburg had ingenomen, zeide keizer Peter de Groote tot hem:

»Vraag mij wat ge begeert, Moskou en mijn Katherina (de keizerin) uitgezonderd."

Met de meeste grootmoedigheid verzocht Gallitzin nu om: ^genade voor mijn ouden vijand en tegenstander, vorst Repnin." (Deze was bij Peter den Groote in ongenade gevallen, en door hem verlaagd van maarschalk, tot gemeen soldaat.)

Gallitzin kreeg zijn verlangen en tevens verwierf hij het vertrouwen van zijn vorst, de achting van Repnin en den lof van allen die hoorden van zijn edelmoedigheid.

Geestig of dwaas.

Een jonkman, die nu en dan verzen maakte, las die eens voor aan een oud, verstandig man om zijn oordeel te vernemen.

»Het kan goed worden, '' zeide deze, »als gij uw eigen wijsheid, laat varen en de wijsheid ontvangt dje van boven is. Dat ontbreekt nu geheel. Onder de zeven wijzen van Griekenland waren er al verder dan gij. En toch waren dat heidenen en heet gij een Christen."

De jonkman werd over dat rondborstig woord boos en in zijn wrevd riep hij spottend uit: »'t Is wel noodig-van die oude Grieken te spreken. Zeven wijzen hadden zij, zegt gij; hoeveel gekken moeten er dan wel zijn geweest? " En meteen liep hij weg.

Was dit antwoord nu geestig of dwaas; en waarom ?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen