Uit de Pers.

Bij de openmg van de Synode der Christ. Gereformeerden te Leeuwarden is door Ds Gispen een inleidend woord over de kerkelijke bescheidenheid gesproken, waaraan we, naar et verslag in de Bazuin, het volgende ontenen.

Wij moeten niet vergeten, dat onze Heer Jezus zichelven ontledigd heeft; als Schepper werd Hij schepel ; om te dienen en zijn ziel te geven tot een rantsoen oor velen.

Niemand heeft het recht onbescheiden te zijn. De eschiedenis is evenveel vol van gebeurtenissen door nbescheidenheid en rangstrijd veroorzaakt; onder roeders in de kerk; en door het drijven op menscheijke instellingen.

Men behoeft niet naar Canossa te gaan om lessen in de onbescheidenheid te ontvangen.

Er is een tijd geweest, dat de kerk zelfs de grondbezitster was van het halve Romeinsche rijk. Zij had hare eigene kanonieke rechten. Zij achtte zich de zon, en de wereld ontleende haar kracht van haar^ niet van God.

Ook na de Hervorming werd die eisch der bescheidenheid niet in acht genomen.

Er werd gestreden om geestelijke goederen, maar niet met geestelijke wapenen.

Onder de Protestanten, de afgescheidenen van d Roomsche kerk, hebben de Protestantsche genootschappen elkander verdreven en vervolgd. Of zij duld den elkander, zonder gelijkstelling evenwel der richtingen.

Er is nu nog een strooming die alles, .wetenschap en kunst, onder de kerk brengen wil. Alles kerkelijk, en de wil des persoons door de kerk gebonden wil doen zijn.

Met dit te zeggen wil spreker de kerk slechts een dienst bewijzen, niet haar lasteren.

Die eisch der bescheidenheid toch moet volgens Christus' bevel altijd voorop geplaatst worden.

De kerk moet volgens de meesten een democratische republiek zijn, of zij moet alles overheerschen. Geen dier uitersten. Doch zij is een schepping van Gods Geest. Christus zelf bestuurt ze, en zal ze eens den Vader voorstellen als een reine maagd zonder vlek of rimpel.

Alle ambten, gaven, ordeningen, diensten, zijn voor die stichting tot hare vastheid ten dienste des Heeren. Dit moeten de opzieners vooral vasthouden. De menschelijke roeping tot die ambten is het middel om dat werk des Heeren te doen, als dienaren van Chris tus; niet eerst vragende: wat wil de gemeente? Maar, wat zegt de Heere? Wat zijn woord? Zoo moet 't in alles zijn, van hoogere tot lagere besturen.

Christus is het Hoofd. De Synode is niet iets anders dan een kerkeraad; maar een meerdere vergadering van vele gemeenten uit een land, of meerdere landen. e Synode heeft meer macht, niet omdat, zij zoo hoog is, maar omdat zij voor velen spreekt.

De Kerkorde van Dordrecht zegt dan ook, dat de klassis hetzelfde zeggen heeft over een kerkeraad, als een Prov. Synode over haar, en een Algemeene Synode over deze.

Wat met de meeste steramen besloten wordt, moet dan ook voor bondig gehouden worden, tenzij het strijde tegen Gods woord.

En nu zijn het menschen, geen engelen, die dit moeten uitvoeren; en toch moeten zij hun goddelijk ambt in het oog houden, — zonder ter weerszijden te veel over te slaan.

Er wordt dikwijls zooveel gesproken, dat prikkelen kan. Zooveel onbescheiden eischen worden gedaan; o m af te staan wat men door zijn wording en be­ staan niet afstaan kan. Daarom moet die bescheidenheid dus van God begeerd worden; om twee mijlen te kunnen medegaan als men ééne mijl vraagt. hidien wij van eigen zondigheid en zwakheid overtuigd zijn, dan zullen wij ook die bescheidenheid begeeren, en door de liefde Gods en tot den naaste beter inzien, wat eens anders eischen en levensbestaan zijn, en wij zullen met den dicliter zmgen'van Ps, 19:7.

«Weerhoud, o Heer, uw knecht Dat hij zijn hart niet hecht Aan dwaze hoovaardjj!"

Men zou kunnen vragen, of wij door den eisch der bescheidenheid te prediken, de kerkelijke zaak niet te licht achten; of het niet te kort doet aan de persoonlijke overtuiging. Een hond blaft voor zijn meester, en zal dan een dienaar des Heeren het niet doen ? Toegestemd, dat het zeer moeilijk in het kerkelijke is, doch daarom mogen - wij den eisch niet achterhouden.

Al was Calvijn een groot man, daarom moeten wij allen geen Calvijns zijn, ot zijn zwakheden tot onzen dekmantel gebruiken. Groote mannen zijn groot, ook in hunne gebreken Doch deje gebreken moeten ons kleinen des te dieper onze onbescheidenheid doen gevoelen en tot bescheidenheid aopen.

Geen zweem bij Paulus om voor recht, en wel om aardsche rechten te doen strijden; in het geheele N. Testament is e.r geen zweem van. Paulus dringt zijn vermanning aan door te zeggen: de Heere is nabij!

De Heere zal zelf aan het onrecht paal en perk stellen in zijne voorzienigheid; — lezen sommigen hierin. Doch het is volgens sj)reker we 'zoo juist om hier te denken aan de toekontst van Jezus; den gouden draad, dien men door de Sclifift en Paulus' woorden ziet heenloopen. j

Daarom moeten wij bescheilien zijn niet alleen tegen broeders en zusters, maar tegéi alle menschen.

lezus spreekt alom: gemeinte heb geduld; wees bescheiden jegens allen. Hij zalhet recht uit het onrecht voortbrengen. _ '^

De geschiedenis leert, daf'SJ Ujop op Jezus"^ toekomst alles deed verdragen, éfi bescheiden zijn; zonder te droomen van een.kerkstaat , of staatskerk. Zij waren het uitvaagsel en aischrapsel, . ook in hun oogen tot de vervolgingen ophielden. Toen ging de kerk steeds hooger 'en werd grooter en meerder, en het geloof: de Heere is nabij — raakte in vergetelheid.

Wij, die eeuwen hierna lever, kunnen verstaan, hoe eenmaal de mensch der zonde in den tempel Gods zitten zal. De afval van den levenden God doet deze allen vallen, die in Hem gelooven.

Dit is ook de diepe beteeienis der revolutie, die een andere orde van zaken op de wereld bracht, door den afval van, en den opstand tegen den Gezalfde. Nu zoekt men de kerk in een hoek te dringen, en haar goederen te nemen. Doch zij houdt ze vast, en zij mag ze houden, als zij de .staatswet gehoorzaamt. Christenen strijden nu tegen ehander daarom en daardoor; in alle kerken. Dat roept ons alles toe bescheiden te zijn, tegen den invloed van het revolutionaire tijdperk en bescheiden tegen broeder, vriend, ja vijand.

Ach dat mijn hoofd water ware, — mogen we uitroepen — ziende de breuke onder Godsvolk. De kerk moet van hare grootheid afgand doen; om weer zwak en allendig te worden' en op Gods naam te vertrouwen.

Zachtmoedig en standvastig. moeten wij zijn, doch niet droomen van herstelling van hetgeen eenmaal" was.

Zoek hetgeen voor u is; in het ideaal: één kudde onder één Herder.

De Heere is nabij; wees besaieiden en laat Hij uwe zaak in orde brengen. ^"

Dit is een kostelijk woord. ^"

Alle hooge pretentiën hebben de kerke Gods nooit anders dan tot schade gestrekt, en liepen onveranderiijk uit op hiërarchische afdoling, ketterij en verbastering.

Dit alles nu leidt van den Christus af en maakt zijn beeld in zijn kerk onherkenbaar.

Daarom is het zoo ondraaglijk en verfoeilijk als een Dienaar of Ouderling of Diaken zich hooghartig aanstelt. Is het zoo stuitend, als kerkelijke vergaderingen een hoogen toon aanslaan. En wekt het zulk een weerzin, als iemand zich als Christen aandient, en in zijn hanepak of in zijn pauwem^eren voor u verschijnt. r

En wat niet minder e«geriiïs. geeft is, zoo de (ééne ker!c tegen de aiiierr kerk de borst opsteekt, en laatdunkend van haar vermeende hoogte neerziet op haar zusterkerken.

Ga daarom dit goede woord ook onder onze kerken uit, om alle hoogheid neer te leggen en nederigen zin te kweeken. Dan komt de liefde vanzelf.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen