Uit de Pers.

Ook de redactie van de Vrije Kerk is met ons van oordeel, dat de eerste stap nu zijn moet classicale en synodale saamvergadering, en dat plaatselijke ineensmelting wel kan voorbereid, maar voorts aan den loop der zaken is over te laten.

In het algemeen zullen we ons voorshands nog met eene vereeniging in meerdere vergaderingen moeten tevreden stellen. We kunnen classicaal, provinciaal en synodaal als ééne groep van kerken samen vergaderen. Maar de vereeniging van twee of drie gemeenten ter zelfder plaats zal men aan de plaatselijke kerkeraden en gemeenten zelve moeten overlaten. Op de eene plaats zal dit gemakkelijker en eerder gaan dan op de andere. In elk geval kan men dit niet dwingen. De ineensmehing en samengroeiing zal op de meeste plaatsen allengs moeten komen.

Wel kan een meerdere vergadering algemeene wenken en bepalingen aanbieden, die de wijze der samensmelting aangeven en daardoor de zaak zedelijk aandringen en vergemakkelijken. Maar verder kan een meerdere vergadering ook moeielijk gaan. Zien de plaatselijke gemeenten er het nut van in en laten ze zich meer door het gereformeerde beginsel drijven, dan door allerlei eigenlievende consideraties, dan zal het gemakkelijk genoeg gaan. Nog pas Hsbben de beide gemeenten onzer Kerk, in den Haag, die dezer dagen zijn ineen gesmolten, ons getoond, dat er, als er maar waarlijk een w/V is, zich ook allicht een weg laat vinden. Moge dit voorbeeld anderen tot jaloerschheid verwekken.

En over de saamvergadering in classis en synode schrijft zij: Nu het met ons reglement in orde is moeten de Kerkeraden op de Classis, en deze op de Provinciale Synoden, «andringen dat de vereeniging nu voortgang hebbe. Dan moeten minstens twee Provinciale Synoden het verlangen aan onze Deputaten te kennen geven, dat deze zoo spoedig mogelijk, b.v. in Mei of Juni, een Algemeene Synode te Amsterdam samenroepen.

Hetzelfde kan door de Ned. Geref Kerken geschieden De afgevaardigden naar deze beide, tegelijkertijd en plaats vergaderde Synoden, behooren van volmacht voorzien te zijn om met de Synode van de andere groep op grond van belijdenis en kerkenorde te onderhandelen: a. over de wijze en tijd waarop men van de beide groepen in meerdere vergadering zal samenkomen; b. over den gemeenschappelijkeu naam dien men zal aannemen; c. over de wijze waarop men nu de dassen zal indeelen; d. over de vraag of er al aanstonds eenig overleg inzake de opleiding en examineering der aanstaande Evangeliedienaren kan plaats vinden; e. over de vraag: in hoevei er reeds nu van samenwerking inzake de opleiding, uitzending en salariëering der buitenlandsche zending sprake kan zijn; en f of en in hoever we nu reeds kunnen samenwerken inzake onderhouding van predikants-weduwen, weezen en emeriti.

Het laat zich nauwelijks verwachten dat men op de eerstvolgende Synoden met al die punten dadelijk gereed komt.

Wat a betreft dan zullen, naar we hopen, de nu eerstvolgende Classicale, Provinciale en Synodale vergaderingen de laatsten zijn, die we elk afzonderlijk houden. De eerstkomende Synoden te Amsterdam, dienen eerst nog elk afzonderlijk te vergaderen. Het ware echter niet ondenkbaar dat ze, alvorens ze Amsterdam verlaten, met elkander als ééne Synode samen kwamen, al ware het alleen maar om de samenvloeiing der twee kerkengroepen zichtbaar te maken. Er zal echter in zulk een geval ook voor zulk een dubbele Synode nog wel heel wat meer te regelen en af te spreken vallen.

Over den naam laat zij zich uit in een geest, die ons vermoeden geheel bevestigt, dat dit vanzelf zal loopen.

In elk geval zal men het er over den naam eens moeten worden. De thans geldende naam van één der beide samensmeltende groepen voor het geheel over te nemen zal wel niet gaan Onze gemeenten willen geen - aNedtrduitsche Gereformeerde Kerken ( leerendey heeten. En onze Doleerende broederen zullen misschien met dien van «Christelijke Gereformeerde Kerken" i) wel geen vrede nemen. Wij voor ons zijn nog van gedachte, op dezelfde gronden als we ten vorigen jare op de Synode te Leeuwarden aanvoerden, dat de naam „Vereenigie Gereformeer Kerken^, of anders: »Gereformeerde Kerken in Nederland", na vereeniging der beide groepen, het wenschelijkst zou wezen. Overigens houde men wel onder het oog, dat het meer op het wezen der zaak en op het karakter en de trouw der Kerken dan op den naam aankomt.

Ook de houding van Ds. Beuker in geheel deze aangelegenheid verblijdt ons hartelijk.

Want wel blijft hij nog altoos bij zijn oude denkbeeld, dat er in het reglement van 69 zoo'n kwaad niet stak, maar toch laat hij geen enkelen traan, nu het voorgoed stierf.

Integendeel met de koelheid der onverschilligheid laat hij het varen, en heeft daarentegen warme sympathie voor den nieuwen toestand.

Wij voor ons bekennen gaarne te behooren tot de velen, die er dit kwaad niet in zagen en het er nog niet inzien. Wij gelooven cog altijd dat Dr. Kuyper er, zij het ook ter goeder trouw, van allerlei ingezien en ingelegd _ heeft, dat er nimmer in heeft gelegen. Gelijk hij bij de onderhandelingen met onze Depu taten op de Haagsche Synode, verrast was dat wij Christ. Gereformeerden werkelijk van geen andere eenheid der Kerk wilden weten dan in de Dordtsche Kerkenorde was bedoeld. Wij vielen hem blijkbaar 95 procent meê. Doch gelijk Dr. Kuyper ons gaarne onzen te goeden dunk van het vervallen Reglement vergeeft, zoo vergeven wij hem even gaarne al het vroegere misverstand aangaande dit Reglement en aangaande den aard van ons Kerkverband en ons kerkeliik streven. Al meenen wij beiden dat we dus ver recht hebben gezien en gesproken, dit zal niet schaden als we nu beiden verklaren in leer noch Kerkregeering iets anders te verlangen dan onze gemeenschappelijke belijdenisschriften en Kerkenordening van ons begeeren. Ook wij begeeren, dat we elkaar niet meer verwijten, maar in liefde verdragen, elkaar waardeeren en met elkaar samenwerken zullen. We kunnen elkaar wezenlijk nuttig zijn en van elkaar iets leeren.

Nu de Heere ons thans duidelijk doet zien, dat onze triumfen niet liggen op politiek terrein, zoo laat ons daarom al onze kracht op het kerkelijk godsdienstig, d. i op het terrein des Evangelies samentrekken. Laat ons de banier van 't Evangelie en der Gereformeerde beginselen op dat Evangelie gegrond^ hoog omhoog heffen en ons schouder aan schouder dicht onder deze banier scharen. Er is thans nog veel voor ons, Nederlandsche volk te doen. Wel is het ten deele van de Gereformeerde waarheid en beginselen vervreemd en vatbaar om door allerlei naar nieuwigheid zoekende geesten geëxploiteerd te worden. Maar er zit toch hier en daar ook nog Gereformeerd bloed in, al is het niet onvermengd. Er kan nog veel gered worden. Maar dan moeten we ophouden elkander te bestrijden en te doen alsof eigenlijk onze methode van reformatie de eenig ware was. In erkenning en liefdevolle waardeering ligt de kracht der Gereformeerde Kerken onzer dagen.

Zulke woorden van trouw en liefde geven goede hope.

Het Calvinisme'in Nederland gaat, zoo we niet inzinken, een. schoone toekomst te gemoet.

i) Zie de voorrede van de Staten Generaal voor onze oude Statenbijbels.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen