De martelaren.

CXVII.

FRANCOIS BRGBARO.

In de 13de eeuw stichtte de hofkapellaan van Lodewijk den Heiligen, Robert de Sorbon, te Parijs een college tot vorming van onbemiddelde jongelingen tot wereldlijk priester. Dit college kreeg den naam van Sorbonne en was verbonden aan de hoogeschool vanFrankrijks hoofdstad. Later werd de Sorbonne de theologische faculteit aan genoemde universiteit, wier invloed vooral in de dagen, waarvan wij spreken, ontzaggelijk groot was. Tegen de reformatie in Frankrijk bond zij een strijd op leven en dood aan, daarom zijn hare slachtoffers bij honderdtallen te tellen. Ja, zoo streng was haar optreden, dat zij niet alleen aantastte de aanhangers der hervormers, maar ook haar eigen kroost, zoodra het in eenig opzicht afweek van de belijdenis der Roomsche kerk.

Dit laatste ondervond o. a. Francois Landoi, geestelijke van St, Croix te Parijs, Daar deze vrij zuiver predikte en de mis niet bediende, emdat hij geen wijn dronk. haatte hem de Sorbonne. Spionnen werden afgezondeni om zijne preken af te luisteren en daaruit de ketterijen te verzamelen. Daarop zond hem de Sorbonne eenige geloofsartikelen, welke hij moest teekenen. De geestelijke gaf op die artikelen een dubbelzinnig antwoord, namelijk dat hetgeen de kerk betreffende deze punten beleed heilig en katholiek was. De Sorbonne was met dit antwoord niet tevreden, zoodat Landoi eenige dagen vosr Paschen werd gevangen genomen. Kort daarop kwam koning Frans I te St, Germain en Saye, 5 mijlen van Parijs verwijderd, en hoorde van deze vervolging der Sorbonne. Daar hij nader wenschte ingelicht te worden over deze zaak, geschiedde dit en wel van eene zijde, die de hervorming niet ongunstig gezind was, zooals van de Hertogin d'Estampes. De koning verlangde Landoi te spreken en te ondervragen, hopende dat deze hem over eenige punten, waaromtrent hij beter ingelicht vrenschte te worden, z. a. het vagevuur, eene oplossing zou geven. Voordat echter de geestelijke bij den koning kwam, werd hij door de tegenpartij zoo bevreesd gemaakt, dat hij voor den koning zeer verlegen en bedremineld stond. Deze lafheid verbitterde den koning Landoi werd naar Parijs teruggezonden en gedvvon-S^n m het openbaar zijne meeningen te herroepen.

Niet beter ging het Claude d'Espense, die tweemalen zelfs herroepen moest, omdat hij het den eersten keer m te onzekere bewoordingen gedaan had. Clement Marot, de beroemde dichter van 49 psalmen zag zich gedwongen tot de vlucht. Hij ging na^r Genive, De Sorbonne juichte in hare zegepralen. Zelfs stelde zij 25 artikelen op, om daarmee onvaste zielen te vangen. Deze artikelen handelden over den doop, den vrijen wil, de biecht, de goede werken, de transsub-stantiatieleer (de leer der wezens verandering in het Avondmaal), de mis, de macht der priesters, het laatste oliesel, de wonderen der heiligen in hunne aanbidding enz, zijn door de aanhangers der Hervorming later uitgegeven, met de noodige weerlegging van de hand van Calvijn.

Gedurende deze vervolging der Sorbonne traden ook trouwe getuigen van de ware leer op, die den dood trotseerden. Tot dezen behoort Francois Brebard. Hij werd geboren te Clemon en bekleedde te Parijs het ambt van secretaris van den kardinaal en bisschop Jcan du Bellay. Toen de waarheid Gods in Christus hem dierbaar was geworden schatte hij haar hooger dan zijn eigen leven. Hij was nog in den bloei zijns levens' toen hij om den naam des Heeren moest lijden en sterven. Zijne standvastigheid ging het gewone van de menschelijke natuur te boven, zoodat verscheidene menschen hem voor gek hielden. Doch dit bewees hij anders in zijn redetwist met de leeraren der Sorbonne. Naar aanleiding van hun eigen boeken maakte hij hen zoo beschaamd, dat de Hoogleeraar Ticard van hem getuigde : »Hij sprak zoo, dat, indien wij niet vast overtuigd waren geweest, hij ons allen zou verleid hebben."

Voor men hem uit den kerker leidde, werd hem de tong uitgesneden. sWanneer men dat niet gedaan had, " zeide later de bovengenoemde Picard, > zou hij de geheele wereld bedorven hebben.''

Op de strafplaats staande, gaf hij door allerlei teekenen te kennen, welke hoop hij had voor de eeuwigheid. Hij werd in 1543 verbrand op de place Maubert,

JEAN DU DIE.

Deze martelaar vinden wij in het martelaarsboek eeist vermeld, nadat hij langen tijd gevangen gezeten had. Hij was geboortig uit Essars, niet ver van Sedan in Brie en was gevangen te Parijs om de leere des Evangelies. Vele zware en verschrikkelijke martelingen had hij te verduren, daar zijne rechters hem gaarne van de waarheid Gods hadden afgebracht. Hij bleef echter door de genade des Heeren standvastig zoowel in het openbaar als voor het geestelijk hof. Ten slotte werd hij veroordeeld om ontzet te worden uit zijn priesterlijke waardigheid. Dit geschiedde op de gewone wijze, zooals wij die reeds vroeger beschreven hebben. Toen sprak de wereldlijke rechter zijn vonnis uit. Hij moest verbrand worden. Dit geschiedde in de stad Troyis, gelegen in de oude provincie Champagne, In de maand Juni 1543 stierf de martelaar op de place de l'Estope au Vin.

DE GAAY FORTMAK.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen