Uit de pers.

In de Noord-Hollandsche Kerkbode laat R., in de rubriek suit het leven der kerken, " zich over het opgaan der kinderen naar de samenkomsten der geloovigen als volgt uit:

Het is ons steeds een hartverheffende aanblik, wanneer wij op den Dag des Heeren de ouders mei hunne kinderen zien opgaan naar de plaats, waar de Gemeente des Heeren vergadert.

De ouders met hunne kinderen, het huisgezin in zijn geheel voorzoover dit mogelijk is, het gezin als cene eenheid. Natuurlijk, het gaat niet aan, de kinderen zonder onderscheid van leeftijd, des Zondags meê ter kerk te nemen. Het doel, waartoe de Gemeente samenkomt, eischt vanzelf eenige beperking. Kinderen, die zoo jong zijn, dat zij niet kunnen stilzitten, die de orde zouden verstoren en de aandacht van anderen afleiden, zouden aan de stichting der Gemeente in den weg staan en behooren dus niet te worden meegebracht. Zij moeten zich ordelijk en eerbiedig kunnen gedragen.

Maar, dit in aanmerking genomen, behooren ouders hunne kinderen mee te nemen naar de gewone samenkomsten der Gemeente; de kinderen behooren daar als leden der Gemeente. Geen aparte kinderkerk derhalve, waardoor het gezin gescheiden wordt. De kinderen moeten onder den indruk zijn en alles moet aangewend om dien indruk te versterken, dat zij tot de Gemeente behooren, dat zij met hunne ouders in het verbond Gods en in zijne Gemeente begrepen zijn. In de gewone vergadering der Gemeente mogende kinderen niet ontbreken opdat ook zij daar GodsWooyd hooren, mede bidden en zingen, mede hunne gave offeren, ook zien de bediening van de sacramenten, van het Heilige Avondmaal zoowel als van den Heiligen Doop. Die zienlijke teekenen zijn juist voor het kind nog meer waarachtig dan voor den wijzen mensch.

Maar men maakt eene bedenking tegen dit medenemen der kinderen naar de gewone diensten, eene bedenking met welke men het houden van kinderkerken of ook van zondagsscholen voor de kinderen der Gemeente zoekt te verdedigen.

Die bedenking is, dat de kinderen van de gewone predikatiën weinig of niets verstaan of begrijpen, terwijl in kinderkerk of zondagsschool, wat gezegd wordt, kan worden ingericht naar hun begrip.

Deze bedenking, indien zij waarheid bevat, is geen lofrede, maar eene ernstige aanklacht tegen de dienaren des Woords. Onze kerken hebben in de Dordtsche Synode geoordeeld van de Catechismusprediking, dat zij kort moest zijn en zooveel mogelijk gepast naar het begrip niet alleen van de volwassenen maar ook van de jeugd.

Een kind zal niet alles van de prediking verstaan. Maar dit is zoo op allerlei gebied. Ook in de wereld, ook in het huisgezin, ook van wat in het gezin uit den Bijbel gelezen wordt, zal veel zijn, dat door het begrip van het kind nog niet is te bereiken. Maar wie zal daarom van dat alles de kinderen uitsluiten? Juist in wat zij niet verstaan, ligt een machtige prikkel tot nadenken, tot onderzoek, om te vragen.

Zal een jeugdig kind de prediking niet^^, fe^/begrijpen, toch moet met de onderscheidene behoeften der hoorders in de prediking gerekend; de prediker heeft er mede te rekenen, dat tot de gemeente behooren kinderen zoowel als volwassenen, onontwikkelden zoowel als meer kundigen. In de predi­ king behoort stof tot nadenken gegeven te worden, toch kan zij haast niet te eenvoudig zijn. Den eenvoud te betrachten in de predikatie, is waarlijk niet een der gemakkelijkste eischen voor den dienaar des Woords, De preek mag niet zijn een hoogdravende redevoering, eene uitstalling van geleerdheid; zij moet wezen bediening des Woords, brengende het Woord tot en, zoo mogelijk, onder het bereik van allen. Eene prediking waarvan de kinderen der gemeente niets kunnen verstaan, voldoet niet aan wat van haar geëischt mag worden.

Dit wat de prediking betreft. Maar verder mag de bedenking niet gelden, dat de kinderen van de prediking in de gewone samenkomsten der Gemeente weinig begrijpen. Het zou niet opwegen tegen het voordeel aan de andere zijde, dat de Wnderen, door met dé Gemeente op te gaan, van jongs af beseffen leeren, dat zij tot de Gemeente behooren. Dit voordeel is groot en kan van gewichtige beteekenis zijn voor hun volgend leven.

Maar wij gelooven ook niet, dat genoemde bedenking ten volle waarheid bevat. De kinderen, wanneer zij onder toezicht hunner ouders opgaan, nemen meer mede van de prediking dan wij wel zouden vermoeden. Het Evangelie is zoo eenvoudig, is immers ook voor kinderen. Ouders hooren somtijds opmerkingen of vragen uit den mond hunner kinderen, die getuigen van eenig geestelijk inzicht en nadenken en die bewijzen, dat waarlijk niet alles, wat in de prediking gehoord is, over het hoofd ging. Men zij dus niet te haastig met het zeggen, dat de kinderen van de predikatie niets verstaan, er blijft dikwijls vrucht achter, welke zich eerst later openbaart; opgevangen wordt, wat men nu nog wel niet ten volle begrijpt, maar dat toch medegenomen wordt en tot nadenken prikkelt; indrukken worden ontvangen, die voor het geheele volgend leven beslissen, ook al zal men er terstond weinig van bemerken, daar een kind onbekwaam is, die indrukken onder woorden te brengen. Daarom handelen ouders onverantwoordelijk, die hunne kinderen naar kinderkerk of zondagsschool zenden, maar hen niet medenemen naar de vergadering van de Gemeente. Medenemen, want er moet toezicht zijn ook in die vergadering van de ouders op de kinderen; ouders moeten hunne kinderen in hunne nabijheid houden, anders is er gevaar dat zij niet alleen zelf niets aan de prediking hebben, maar ook anderen hinderlijk zijn.

Nog een voordeel is verbonden aan het medenemen van de kinderen naar de vergadering der Gemeente, dat waarlijk niet gering te achten is. Het huisgezin wordt niet gescheiden; in onzen tijd is er zooveel dat het gezin zoekt uiteen te rukken; bovendien, in de week is menig gezin zelden bij elkaar; op den Dag des Heeren worde de zoetheid gesmaakt van de eenheid des gezins en men ga gezamenlijk op, om in de Gemeente Gods aangezicht te zoeken en zijn Woord te hooren. Gaan de kinderen mede ter kerk, het zal de ouders aanzetten om met nauwgezetheid de predikatie na te gaan, want hunne kinderen zullen misschien straks met vragen tot hen komen. In ieder geval behoort het zóó te zijn, dat, wanneer men thuis is gekomen, in het gezin over het gehoorde gesproken wordt; de ouders moeten onderzoeken of de kinderen weten waarover gepredikt is en hoeveel zij er van hebben begrepen en meegenomen, om het overige zelf te verklaren en aan te vullen of misverstand weg te nemen. Zoo wordt het huiselijk leven naar eisch des Woords bevorderd, Gods Woord wordt in het huiselijk leven ingedragen en het bezwaar, als zouden de kinderen zoo weinig van de prediking meenemen, valt daardoor nog meer weg.

Ds. Winckel zegt in het •tHollandsch Kerkblad" iat het j> ons genoegen deed te kunnen constateren, dat men in de kringen der Confessio-••; eelen eenige verandering van houding ten . ipiichte van de Gereformeerden, die het synodale juk afwierpen, heeft mogen opmerken".

En gaat dan in dezer voege voort:

Dr. Los toonde aan, dat het toch niet aanging om de Gereformeerden, met welken men weinig punten van geschil en veel punten van aanraking heeft, te bestrijden en in den verkiezingsstrijd liberalisten, radicalen en socialisten te helpen, met welken men veel punten van verschil en weinig punten van overeenkomst heeft.

Maar nauwelijks is dit geschied, of er breekt een storm los over het hoofd van Dr. Los. De redactie van de »Gereformeerde Kerk" ontving daarover particuliere brieven en ingezonden stukken, en zulk eene menigte, dat het haar niet mogelijk is, al die brieven afzonderlijk te beantwoorden. Het Redactiecomité heeft nu besloten de kolommen van de »Gereformeerde Kerk" niet meer voor die quaestie open te stellen en dus geen ingezondm stukken over dat onderwerp meer op te nemen. De redactie heeft daaraan de verklaring willen toevoegen, »dat er. maatregelen genomen zijn om dergelijke divergenties (verschillen) te voorkomen en het blad in het aloude spoor te doen blijven".

Daarmede heeft de redactie der «Gereformeerde Kerk" openlgk verklaard, dat Dr. Los van de lijn door Dr. Hoedemaker aangewezen is afgegaan, terwijl de redactie verklaart die lijn te blijven volgen.

Maar wij durven iets voorspellen. De redactie zal ten slotte toch mede moeten met hen, bij welken het broederhart spreekt. Had Dr. Hoedemaker gevoeld dat hij de groote menigte van broeders aan zijne zijde gehad had, hij zou niet als redacteur afgetreden zijn.

Al verklaart de redactie, dat zij het blad »de Gereformeerde Kerk" in het aloude spoor wil laten gaan, toch is er een verandering op te merken. Met opzet werden in «de Gereformeerde Kerk" de berichten van de Gereformeerde kerken medegedeeld onder het hoofd „& fgesclieidene gemeenten". Sedert Dr. Hoedemaker als redacteur van het tooneel verdween, is hierin verandering ten goede gekomen; de berichten onzer kerken worden aangekondigd onder het hoofd: »Gereformeerde kerken".

Maar ook daartegen trekt men te velde. Ging men nu een andere houding aannemen tegenover afscheiding en doleantie? Men hield het er voor dat de uitdrukking «Afgescheidene gemeenten" door Dr. Hoedemaker gebezigd werd om te dienen tot protest tegen alle sepai-atisme en als uitvloeisel van het standpunt, dat »de Gereformeerde Kerk" innam, en zou dit nu veranderd?

Het Comité antwoordt op dezen aanval, dat, doordat men ook de berichten der Luthersche kerk ging vermelden, men het goed gevonden had om de Gereformeerde kerken te noemen gelijk zij bij de regeering bekend zijn. Dit duidt wel op eenige toenadering.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen