Toon uit het broederhart.

Amsterdam, l Oct. 1897.

De unie van Amsterdam bewoog den heer Ds. Karssen dit bezielde danklied met deze hartroerende bede in nïaatgezang aan de Amsi. Kerkbode toe te zenenen.

Herdenking aan de Vereeniging der Kerken (A en B) van Amsterdam, 16 September 1897.

De Kerke des Heeren, zoo lange gedeeld. Is hier weer tot eenheid gekomen. Godzelf heeft genadig de breuke geheeld. De wig, die haar spleet, haar ontnomen. Wel duurde het lang; Het wachten viel bang; Maar God wou ons smeeken verhooren. Heeft vreugde aan Sion beschoren.

Hij heeft weer zijn Ephrim met Juda vereend. Dat zij niet elkander benauwen; De broeders, wier scheiding vol smart is beweend, Doet Hij weer vereenigd aanschouwen. Hij heeft Zijn geslacht Weer samen gebracht. Opdat zij, als 't erfdeel des Heeren, Als Bondsgod en Koning Hem eeren.

Helaas! onze vreugde is niet onvermengd, Nog droefenis blijft ons beschoren. Zoolang God die leden ook niet tot ons brengt. Die saam tot Zijn Kerke behooren. Wij smeeken u. Heer'! Breng hen tot ons weer. Die door één geloofsband verbonden, Door scheiding ons broederhart wondden.

Zoolang niet heel Sion weer saam is vergaard. Is ook onze vreugd niet volkomen; Zoolang 't aan één disch niet bij één is geschaard, Wordt immer de klaagstem vernomen: Hoe lang nog, o God! Uw erfdeel ten spot, Zal Satan Uw Kerke verscheuren, Waarover Uw kinderen treuren.

Maar neen, niet altijd laat Ge Uw erfdeel in rouw; Straks zult Gij ons blijdschap weer schenken; Gij hebt het beloofd en Uw Woord is getrouw, Dat Gij aan Uw volk blijft gedenken. Straks brengt Gij hen saam, Vereend in Uw' Naam, Om ze achter den Herder te leiden, Die hen als één kudde zal weiden,

O, Broeders! die heden U nog van ons keert. Ai luistert toch naar onze beden! Waarom onze broederhand van U geweerd. Ons samenzijn langer vermeden ? Laat ons niet alleen; Wij hooren bij één; Laat Satan niet tusschen Gods kind'ren De lieflijke eenheid verhind'ren.

Die eenheid maakt tegen den vijand ons sterk, Om hem van Gods erfdeel te weren; Door twist en verdeeldheid verwoest hij de Kerk En blijft haar met macht ovefheeren. Komt schaart U aanéén, Den vijand bestreên; Laat hem door de bresse niet binnen! Door eendracht zult Gij overwinnen.

O, God des Verbonds! laat Uw Kerke alhier Als eertijds door eenheid weer bloeien; Dat liefde en vrede haar sterke en sier". Om tot Uwe eere te groeien! Door eendracht is macht; De liefde geeft kracht Tot werken, tot waken, tot strijden. En saam aan Uw dienst ons te wijden.

Als Priester heeft Jezus op aarde gebeên. Alvorens Hij stierf voor de zonden: Dat ze één zijn, o Vader! als wij ook zijn één. Door liefde in ons samen verbonden. Die beê wordt verhoord. Gij zult, naar Uw Woord, Den dag van Uw komst doen genaken, Waarop Gij Uw Kerk zult volmaken.

O, God! werp de bergen en heuv'len ter neer. Die nu van elkander ons scheiden; En breng als de Herder Uw schapen dra weer. Om hen als één kudde te weiden. O, Koning der Ketk! Voleindig Uw werk. Dat Gij in Uw Kerk zult bekroonen. Door binnen haar eeuwig te wonen.

Amsterdam, 20 Sept. 1897.

Dit edele lied sprak ons toe.

Dat dorsten naar hereeniging met al 's Heeren erfvolk was ons uit het hart gezongen.

Vinde dit lied der hope weerklank in en buiten onze kerken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen