„Uit de slang een basilisk.”

Verheug u niet, gij gansch Palestina, dat de roede, die u sloeg, gebroken is; want uit den wortel der slang zal een basilisk voortkomen, en hare vrucht zal een vurige, vliegende draak zijn.

Ge vindt onder menschen pessimistische, donkerziende, zwartgallige naturen, in wier oog de glans der hoop nooit heeft geflikkerd.

Maar zoo zijn verreweg de meesten niet. Veeleer treft het u, met wat bijna luchthartigen zin verreweg de meesten zich over een tijdelijke ramp heenzetten. Zóó kunnen ze niet weer een veer van den mond blazen, ofvoor hen is er geen wolkje meer aan de lucht.

Zet, wanneer ziekte hen overviel, de arts ook maar even een wat ernstig gelaat, dan versmelten ze in doodsangst. Maar zoo plooit zich twee, drie dagen later niet weer een lach om zijn lippen, en vangen ze uit dien schertsenden mond het vriendelijke woord op, dat er van gevaar geen sprake meer is, of den dag zelf zouden ze er uit willen komen en in eigen scherts ging al hun bekommerdheid onder.

Dit nu vindt zijn grond in een kracht die God in onze natuur heeft gelegd. Het veer-achtige, als we ons zoo mogen uitdrukken. En haast schijnt het, of die veer van onze veerkracht te krachtiger opspringt, hoe dieper ze een oogenblik was neergedrukt.

Er zou anders geen leven onder menschen en voor menschen mogelijk zijn. Als alle teleurstelling, alle verdriet en alle leed loodzwaar met zijn volle wicht van uur tot uur op ons benepen hart bleef drukken, zou één doodelijke melancholie heel de saamleving der menschen zwart tinten, en wanhoop aan het eind van ieders weg hem opwachten.

Thans zijn de melancholischen weinig in getal, en houden wij, niet-melancholischen, er den moed bij hen in. Maar een stad, een dorp, onder oud en jong, uit niets dan zwartgallige donkerzieners bestaande, zou overslaan in vertwijfeling.

Toch heelde daarom de blijmoedige en blijgeestige zich niet in, dat tegenover den melancholischen mijmeraar al het gelijk aan zijn gullen lach is.

Ernst en blijmoedigheid moeten in juiste evenredigheid gemengd zijn, en juist die zuivere evenredigheid vindt ge, buiten genade, in ons zondig hart nooit.

Vandaar in de Heilige Schrift steeds tweeërlei vermaan.

Als melancholie de ziel poogt te vermeesteren, dan heet het in Psalm 42 : „o. Mijn ziel, wat buigt ge u neder? Wat zijt ge onrustig in mij? Hoop op God!"

Maar ook, als na doorgestaan leed, de te oppervlakkige ziel alle vreeze bant, heet het snijdend bij Jesaja: „Verheug u niet, o, Palestina, omdat de roede verbroken is, want uit de slang zal een basilisk voortkomen, en uit haar een vurige vliegende draak."

En zoo is metterdaad het leven.

Wie als jongeling het leven indartelt, ziet in leed en ramp allerlei ongeval, aan de ouden van dagen door eigen schuld of bij vergissing overkomen.

Waartoe al die klacht, en dat spelen van het treurlied op de harp?

Met zijn jeugd gaat de wereld zelve een helderder toekomst tegen, en geen vermoeden zelfs kUmt in zijn hart op, dat reeds bij den eersten keer van den weg ook hem het leed staat op te wachten.

(Noot redactie Digibron : Vervolg artikel helaas niet aanwezig, omdat originele ingebonden nummer bij de VU slechts 1 pagina had)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen