Uit de Pers.

Over Gereformeerde ziekenverzorging schrijft Ds. Barger in Bethesda :

Men zou aan deze eeuw, die welhaast ten einde gaat, verschillende namen kunnen geven. Zij heet immers de eeuw der beschaving, der ontwikkeling, der uitvindingen, der stoomkracht en electriciteit. Maar ook mag men haar veilig noemen: »de eeuw der philanthropie."

De menschlievendheid is in onze dagen waarlijk beschamend groot. Gij kunt dan ook schier geen schrede zetten, of ge stuit op Stichtingen, die daarvan getuigenis afleggen.

Alles is er thans op uit, philanthropie te drijven. Alle krachten worden daarvoor ingespannen. Allerlei richtingen wedijveren daarin om den eerepalm. De eene Stichting na de andere verrijst, van allerlei aard, van verschillenden omvang, tot onderscheiden doel, maar alle, om het u te prediken, hoe de menschheid van onze dagen de philanthrophie najaagt, en er alomme een streven openbaar wordt, om het lijden van zijn medemenschen weg te nemen en te lenigen.

Vraagt ge nu echter of dit ook het hoogste en eenigste doel is, waarnaar de Gereformeerde Ziekenverzorging staat, dan luidt daarop ons antwoord beslist ontkennend. Hoewel we geenszins het oog begeeren te sluiten voor het goede, dat zich ook in dit streven openbaart, voorzooverre daarin namelijk bij velen een tegenwicht ligt tegen de materialistische en grofzinnelijke strooming, die in allerlei andere kringen op den voorgrond treedt. Toch komt het ons voor, dat de ziekenverzorging, die geheel naar den Woorde Gods zich wil inrichten, vooral een open oog moet hebben voor het gevaar, dat hét oefenen van philanthropie in het algemeen maar al te zeer met zich brengt.

Het is een stokpaardje, dat heden ten dage alle man berijdt. Ook degene, die zelfs met alle openbaringsgeloof gebroken heeft; Ook de beslist en openlijk ongeloovige. Misschien heeft onze eeuw daar ook behoefte aan, óm al zoo iets te stellen tegen den openlijken dienst der zonde die ze allerwegen najaagt, en daaraan nog een glimp te ontkenen, waaruit blijken moet, dat ze toch zoo slecht nog niet is, en integendeel het beginsel der humaniteit, waarin zij haar kracht zoekt, het rechte beginsel mag heeten om den mensch en de menschheid gelukkig te maken. Daarom laat ze haar genot wel niet los, en geeft ze het najagen van den zondedienst wel niet prijs, maar wordt deze somtijds geütiliseerd ten bate van hen, die in ellende of smarte zijn. Men organiseert comedievoorstellingen, concerten, of wat voorts de zinnen streelen en de hartstochten vervoeren kan, maar verbindt daaraan tevens de gelegenheid, om een of ander philanthropisch werk te steunen, en den ellendigen hulpe te bieden.

Dit is en blijft het betreden van een weg, waarvoor hij, die waarlijk barmhartigheid oefenen wil naar den eisch des Heeren, zeker terugdeinst, ook al ligt er voor de Christenen niet geringe verzoeking in, om zich daarop te laten verlokken. Maar ook afgezien daarvan moet alle barmhartigheid, die met Gods Woord wil rekenen, er zeer ernstig voor vreezen, het beeld van de philanthropie van onze dagen te willen vertoonen. Waarin toch bestaat eigenlijk het karakter daarvan, al wordt het ook door velen uitnemend bedoeld. Immers voornamelijk hierin, dat het lijden zooveel mogelijk uit de wereld weggenomen, en door de menschen niet meer gevoeld worde. Het lijden, de ellende, waaronder het zondig menschenkind, als een gevolg van zijn ongerechtigheid, gebogen gaat, moet uit de wereld weg. Men wil van de zonde niet meer weten, en evenmin van de gevolgen daarvan, die in allerlei krankheden en smarten openbaar worden, die in allerlei ellende aan den dag treden. En nu is de philanthrophie van onze dagen, gelijk die bij velen geoefend wordt, er vooral op gericht, den mensch voor die smarte zooveel mogelijk ongevoelig te maken; het lijden weg te nemen; dit te doen vergeten; den geest te verstrooien en af te leiden van de beproeving die God zond; aan de gedachten een afleiding te bezorgen; en het lichamelijk lijden zoo geheel te lenigen, door allerlei verdoovende middelen, dat het zoo min mogelijk wordt gevoeld. Dat kunt ge bespeuren aan de manier waarop vaak de ziekenverpleging wordt opgevat. Dat ook, aan hetgeen in neutrale krank­ zinnigengestichten plaats grijpt, waar de arme verpleegden en patiënten, met concerten en coraedievoorstellingen worden bezig gehouden. Dat vooral aan de wijze waarop onze eeuw staat tegenover den dood. Dc^en zelf kan men niet wegredeneeren. Maar hem te begraven onder bloemen en kransen. Feitelijk te doen alsof hij niet bestond, en het schrikkelijke, het afschuwelijke van een uitvaart, van de groeve der vertering weg te nemen door de bloeiende rozen en schitterende linten waaronder de lijkkist bedolven wordt. Daarin is onze eeuw zeer vernuftig en handig. Daarin ook toont ze mede wat de philanthropie is, naar welker beoefening zij staat.

De Gereformeerde Ziekenverzorging echter richte het oog op een hooger en heerlijker doelwit. Geen philanthropie nagejaagd, als die van onze dagen. Niet in de eerste plaats er naar getracht, om het lijden weg te nemen, te verzachten, of in een staat van gevoelloosheid naar lichaam en ziel te doen doorleven. O neen! Het lijden moet door ons recht verstaan. Het moet de sprake Gods, die daarvan tot ons uitgaat, doen indringen in het oor van ons hart en geweten. Wij schrikken terug voor een verpleging, die er toe zou kunnen medewerken, dat over den kranke het oordeel kwam, eenmaal door den Heere God in dit woord van zijn wederspannig volk uitgesproken: »Ik heb ze geslagen, maar ze hebben geen pijn gevoeld." In eiken weg der smarte, dien de Heere met ons houdt, moet het komen tot het gevoelen daarvan, tot het buigen daaronder, tot het billijken van Gods heilig recht daarin. Daartoe moet ook de krankenverzorging dienen. Het zij haar gegund de smarten, aan zieken sterfbed geleden, te lenigen. Geen poging of inspanning, geen opoffering zij haar te zwaar ofte moeielijk, om dat doel te bereiken. Maar zij bereike het nimmer ten koste van wat de machtige stemme Gods in dat lijden predikt. Zij late het lijden zelf, als lijden, ingaan in de ziele van hem of haar, die daarmede wordt bezocht. Zij neme nimmer het kruis weg, dat Gods hand geliefde op te leggen, maar versta altoos, dat alle krankenverzorging er op gericht moet wezen, om het te leeren dragen zooals God dat eischt, en daaruit een vreedzame vrucht der gerechtigheid te doen rijpen.

Wanneer de verpleegster, die door de Geref. Ziekenverzorging wordt uitgezonden, zóó mag optreden, zal ze waarlijk gezegend kunnen arbeiden. Geen oefenen van philanthropie, van menschenliefde, die haar wortel niet heeft in de liefde tot God, in het zoeken van zijn eere, in het hoog houden van zijn recht is dan haar levensdoel. Maar het is de biddende begeerte harer ziele, bij den lijder, aan wiens ziekbed zij geroepen wordt, een recht inzicht te verwekken in den aard en beteekenis der smarten, die zijn God over hem bracht, ook al is het dat ze dan, instede van dat lijden te verzachten, het veeleer nog te zwaarder doet gevoelen. Dan echter zal ze eerst aan hare roeping getrouw, en haar arbeid niet ongezegend zijn, ook al wordt zulk optreden door de hedendaagsche philanthropie luide veroordeeld, we kunnen daarom niet anders dan den Heere bidden, dat Hij aan onze Ziekenverzorging en verpleegsters die rechte beginselen toch maar goed doe verstaan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen