Bnitenland.

Zwitserland. Twee Godsdienstoefeningen in Glarus.

Een Amerikaan beschreef .eenigen tijd geleden twee Godsdienstoefeningen die hij achtereenvolgens in hetzelfde kerkgebouw van het stadje Glarus in Zwitserland had bijgewoond.

De eerste werd door een Roomsch priester geleid, de andere door een predikant van de nationale Gereformeerde kerk. Het stadje Glarus bezit slechts één kerkgebouw, waarin beurtelings de Roomsche en de Protestantsche eeredienst gehouden wordt.

Nu zou men kunnen verwachten dat in zulk een kerkgebouiv alles wat specifiek Roomsch is, zou geweerd zijn. Niets daarvan. De kerk is vol van de dingen die men in alle Roomsche kerken vindt, en die door de Gereformeerden als in tegenspraak met het Woord Gods en als leidende tot afgoderij verworpen worden. Wanneer de Protestanten in de kerk van Glarus Godsdienstoefening houden, dan schijnen zij zich niet te ergeren aan de crucifixen, wij waterbakjes, beelden, schilderijen, biechtstoelen enz. die de Roomschen daar gebracht hebben.

Toen de Protestanten na den Roomschen dienst binnentraden, trof het den Amerikaan dat zij elkander wel toeknikten, maar dat zij niet de minste aandacht schonken aan hetgeen de Roomschen in het kerkgebouw hadden binnengebracht. De preek van den Roomschen priester beteekende niet veel, maar het woord van den predikant was uitmuntend en opwekkend. De Roomschen bemoeiden zich aanstonds bij het binnentreden met hunne vrome oefeningen; zij schenen geen aandacht te schenken aan de menschen die naast hen geknield lagen; alleen was men bezig met het doel van het oogenblik. Indien er een ding was waarbij men zich onoplettend betoonde, dan was het bij de preek. De Protestanten waren één oor bij de prediking, maar van een gevoel van de tegenwoordigheid Gods geen spoor.

Door de leer van de transsubstantiatie hebben de Roomschen bij het vieren van de mis het gevoel van de tegenwoordigheid Gods. Het is met te loochenen dat dit gevoel bij de Gereformeerden in de samenkomsten der gemeente maar al te veel ontbreekt. Zij moesten bij de bediening des Woords verstaan dat de dienaar den last des Heeren volbrengt, zij behooren te beseffen dat als men met de gemeente opgaat naar het huis des gebeds men zich opmaakt om voor het aangezicht des Heeren te verschijnen.

De belofte: „waar twee of drie vergaderd zijn in Mijnen naam, daar ben ik in het midden", wordt maar al te weinig geloofd of al te weinig toegepast op de vergadering der geloovigen.

Zoo weinig wordt het verstaan dat wanneer de gemeente saamkomt, daartoe opgeroepen door wettige ambtsdragers, er een tent der samenkomst wordt opgericht, waarvan de Tabernakel des Ouden Verbonds het voorbeeld is, waar de Heere samenkomt met zijn volk. Hetgeen in Glarus werd waargenomen is geen op zich zelf staand verschijnsel. Dat menigeen wel deze predikant hooren wil, maar weigert te gaan naar een bedehuis waar gene predikant voorgaat, is alleen te verstaan uit de omstandigheid dat men de beteekenis van de godsdienstoefeningen volgens Gods Woord uit het oog verloren heeft.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen