INGEZONDEN STUKKEN.

(Buiten verantivoordelljkheid v.in de Redactie).

De Vereeniging tot Bevordering van Christelijk leven en Onderling Hulpbetoon te Magelang.

Aller oogen zijn thans gericht op den hevigen strijd, gevoerd tusschen onze stamverwanten in Zuid-Afrika en de op goud azende Engelschen. Met zelfvoldoening en trotsch volgen wij de aaneenschakeling van moedige daden der Boeren, wij juichen bij elke nederlaag den Engelschen toegebracht; wij openen onze beurzen om den gekwetsten hulp en lafenis te kunnen toebrengen, om de toekomst der weduwen en weezen van de in dien verfoeilijken strijd gevallenen minder donker te doen worden.

Dat alles is edel; dat alles toont, dat het Nederlandsche volk zijn zin voor vrijheid heeft bewaard en dat het in tijden van nood goed en bloed veil zal hebben om zijn staat als vrij volk te handhaven.

Doch bij dat alles mogen wij niet vergeten, dat er op andere plaatsen ook geleden wordt, dat er, behalve in Zuid-Afrika, ook in andere streken hulp noodig is. Daarom ook opent uwe beurs voor onze stamverwanten, doch sluit haar niet voor anderen !

Wenden wij het oog naar onze koloniën in Oost Indië, dan zien wij daar hoe onze zonen in het afmattende tropische klimaat hun leven veil hebben voor de eer van Nederland. Ook die mannen hebben dikwijls vrouwen en kinderen en zou men dan, als zij in den strijd gevallen zijn, hunne weezen onverzorgd laten ?

Ja, weezen van gesneuvelde soldaten, en verlaten en onverzorgde kinderen met een Hollandschen naam zijn er in overgroote talrijkheid in Indië te vinden. Om die kinderen uit het slijk op te beuren, om hun een goede opvoeding te geven werd te Magelang de Vereeniging tot Bevordering van Christelijk Leven en Onderling Hulpbetoon opgericht, tot wier steun zich spoedig eene Commissie van Bijstand vormde. Als gedelegeerd lid van die Commissie hebben wij getracht door het laten rollen van een sneeuwbal eenig geld bijeen te krijgen om die Commissie in haar schoenen taak te steunen. Doch, helaas! heeft dit zoo weinig medewerking gevonden, dat tot dusverre slechts ruim 30 gulden is bijeengebracht. Wij kunnen toch niet denken, dat men zal opzien tegen het schrijven van twee zeer kleine sneeuwbalbrieven of tegen het opzenden van een bijdrage van slechts tien cent. Laten wij bedenken, dat de moeite van het schrijven van die brieven slechts een paar minuten tijd kost, terwijl daar in Indië mannen zijn, die al hun tijd, zelfs hun leven over hebben voor die soldaten en soldatenkinderen.

Neen, niet uit lakschheid, gelooven wij, wordt ons geen steun verleend, maar wel uit onbekendheid met ons streven en daarom en ook op het verzoek van enkelen, die ons welwillend een bijdrage zonden, zullen wij hieronder wat breeder uitwijden over de Vereeniging tot Bevordering van C. L. en O. H. te Magelang.

Ongeveer zeven jaren geleden werd de heer Johannes van der Steur uitgezonden om te Magelang, de grootste garnizoensplaats van Java, werkzaam te zijn als Middernachtzendeling onder de militairen. In de uitoefening van deze betrekking kwam hij in aanraking ook met de minste klasse der Indo-bevolking en stond versteld en verontwaardigd over het leven in die kringen, vooral op de garnizoensplaatsen. Hier vond hij kinderen zonder ouders, zonder verzorgers of in eene onreine omgeving in ledigheid tot ondeugd opgroeien; daar zag hij knapen en meisjes door hun vader verlaten tot paria's der maatschappij worden. De ongebondenheid om hem heen deed hem beseffen, dat slechts verbetering in het lot van den minderen Indo-Europeaan kon gebracht worden door de jeugd op te voeden en een reinen geest bij haar op te wekken. Doch hij stond alleen, hoe gaarne ook, kon hij, bij 'zijne geringe middelen niet doortastend optreden. Doch in het klein wilde hij toch iets doen; kon hij de groote massa geen beter lot bereiden, dan zou hij toch enkelen tot zich nemen.

Een viertal kinderen van een gesneuveld fuselier nam hij bij zich in zijne eenvoudige woning, hij voedde en kleedde hen en gaf hun eene opvoeding, welke een eigen vader niet beter zou kunnen verstrekken. Toen zijn edelmoedige daad bekend werd kwamen er van alle kanten aanvragen bij hem om meer kinderen op te nemen. Door hulp uit Nederland en uit Indië gevoelde hij zich gelukkig in. de gelegenheid gesteld te zijn om zijn arbeid eenigszins uit te breiden, doch daarop steeg ook het aantal aanvragen, zeer dikwijls werd hij door den Raad van Justitie verzocht de voogdij op zich te nemen van kinderen zonder bekende familie. Nu richtte hij met eenige geestverwanten de Vereeniging op tot Bevordering van Christelijk Leven en Onderling Hulpbetoon, welke Vereeniging kort daarop Rechtspersoonlijkheid verkreeg.

Deze Vereeniging nu stelt zich ten doel: ie. Den minderen militairen het gemis van familieleven te vergoeden door oprichting van Militaire Tehuizen,

2e. Door weezen, halfweezen, verlaten en verwaarloosde kinderen op te voeden en weduwen te ondersteunen en

3e. De publieke opinie te bewerken ten voordeele van reinheid van zeden en tot bevordering van het huwelijk en daardoor wering van het 'concubinaat. De jongens door die Vereeniging aangenomen zouden in hare inrichting opgeleid worden tot flinke handwerkslieden en soldaten, en meisjes tot goede huishoudsters.

Nu kon de heer Van der Steur door maandelijksche contributies 'gesteund wel iets meer doen, doch nog altijd bleef hij in zorgelijke omstandigheden. Gebouwen, om de aan zijn zorg toevertrouwde kinderen te huisvesten, had hij niet, door de goede hulp van het gouvernement werd hem eene oude inlandsche kazerne in bruikleen gegeven, waarin hij nu mët ongeveer 125 kinderen verblijf houdt. Rekenen wij nu dat elk kind hem per maand 12 gulden kost voor voeding, kleeding enz., dan is dit al eene uitgave van ƒ 1500 per maand of ƒ iSooo per jaar.

't Is waar, voor zijne inrichting is / 6000 op de Begrooting voor 1900 gebracht en staat hij zijn inkomen van f 1800 als Godsdienst-leeraar en zijne toelage als Broeder in de Orde van den Nederlandschen Leeuw geheel aan de inrichting af, doch toch blijft hij ondanks dit alles steeds in zorgen. Verleden jaar, toen in de koloniën het belang van zijn werk ingezien werd, werd te Magelang opgericht eene Commissie van Bijstand in den arbeid der Vereeniging C. L. en O. H. Deze Commissie deed toen in bijna alle Nederlandsche bladen eene

oproeping om geldelijken steun. Zij wenschte van de verzamelde gelden een paar gebouwen te stichten, één voor jongens en één voor meisjes. Wel kwam er eenig geld bijeen, waaronder een belangrijke gift van H.H. M.M. de Koninginnen, doch niet genoeg om te bouwen. Daarom ook vragen wij hulp aan hen, die een open oog hebben voor de belangen van Indië; mocht men een sneeuwbalbrief ontvangen, zoo hopen wij dat die niet achter gehouden zal worden. Ook stellen wij ons beschikbaar tol het ontvangen van giften van hen die geen brief ontvangen. In deze courant zal daarvan melding gemaakt worden en verder rekening gedaan aan het Nederlandsche Comité van Bijstand, bestaande uit Baron van Heemstra, President, Gravin van Randwijck, geb. van Hogendorp en hare zuster Mevr. Idsinga, secretaressen, benevens den heer Stap, penningmeester.

C. W. HOOGENDOORN,

Gedelegeerd Lid der Commissie van Bijstand.

Apeldoorn, i Dec. 1899.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen