Batavia-Soerabaya.

Van harte hopen we, dat Ds. Smit naar Soerabaya zal gaan. Vooral deze kerk heeft dringend een leeraar noodig.

Intusschen kan het van belang zijn, duidelijk de rechte positie in het licht te stellen, waarin deze Kerk en die te Batavia op dit oogenblik verkeeren.

Dit kan niet beter geschieden, dan door de beslissing van den Minister van Koloniën mede te deelen, gelijk die onder dagteekening van 30 October j.l. afkwam.

Ze luidt I°.:

In antwoord op Uwe missives dd'^. 23 Februari 1898 en 18 Februari 1899 en ten vervolge op mijne missives dd s. i Maart 1898 en 25 Februari 1899 Litt. Ai, Nos. 31 en 9, heb ik de eer heeren Deputaten van de Synode der Gereformeerde kerken in Nederland mede te deelen, dat ik met de Indische Regeering van meening ben: i**. dat, in afwijking in zoover van de destijds in het Indisch besluit van 2 Juni 1888 No, 29, nopens de beteekenis van artikel i van het Koninklijk besluit van 11 December 1835 No. 88 (Indisch Staatsblad 1844 No. 34) gehuldigde opvatting, die bepaling geenszins ten doel heeft vast te stellen dat in Nederlandsch-Indi'è slechts één Protestantsch kerkgenootschap zou mogen bestaan en derhalve dat dit voorschrift geen beletsel kan opleveren voor andere Protestantsche kerkgenootschappen, niet onder het Protestantsche Kerkbestuur ressorteerende, om zich vrijelijk daar te lande te vestigen.

En ten 2°.

Dat kerkgenootschappen en zelfstandige kerkelijke gemeenten, die ontstaan zijn na het in werking treden van het in het Indische Staatsblad van 1870 onder No 64 opgenomen Koninklijk besluit van 28 Maart 1870 No 2 en geen continuatie zijn van vóór die regeling bestaande en dus als rechtspersoon aan te merken kerkgenootschappen of zelfstandige kerkelijke gemeenten, evenals alle andere vereenigingen van personen, wanneer zij als rechtspersoon wenschen op te treden, eene uitdrukkelijke erkenning van het Staatsgezag behoeven door goedkeuring hunner statuten, ingevolge genoemde regeling.

Hoewel de Nederlandsch-Indische wetgeving geene bepalingen kent als opgenomen in de wet van 10 September 1853 (Nederlandsch Staatsblad No. 102), is evenwel voor het bestaan van kerkgenootschappen of zelfstandige kerkelijke gemeenten in Nederlandsch-Indïé als zoodanig, zonder meer, een bloote mededeeling der statuten niet strijdig met de wetgeving, zoodat de Indische Regeering van zoodanige mededeeling aanteekening zou kunnen houden.

Doch daardoor zouden die kerkgenootschappen en gemeenten geene vermogensrechten verkrijgen. Wenschen zij in Nederlandsch-Indië tevens als eene aldaar gevestigd rechtspersoon op te treden en wenschen zij zich dan niet te bedienen van hulpmiddelen als door het stichten van vereenighigen „Kerkelijke kas" vooreenige jaren in Nederland zijn aangewend, dan blijft erkenning overeenkomstig het Koninklijk besluit van 28 Maart 1870 No. 2 [Indisch Staatsblad 1870 No. 64] het eenige middel om ook dal doel te bereiken.

We zijn er dus nog niet.

De averechtsche inzichten omtrent het wezen en den aard eener kerk houden nog stand; en willen onze Indische kerken op het goede standpunt blijven of komen, dan blijft haar voorshands niets anders over, dan haar vroegere erkenning als vereeniging te niet te doen, zich als kerken aan te melden, en voorts voor haar financieel beheer heil te zoeken in een „kerkelijke kas.”

Natuurlijk mag hierin niet worden berust.

We moeten blijven aandringen op de vrijheid der kerken, ook met het oog op de inlandsche kerken.

Maar zooveel zijn we dan nu toch gevorderd, dat de kerken ook als kerken te boek kunnen staan bij het Gouvernement.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen