Voor Kinderen.

KERSTFEEST.

Zoo laat Gij, Heer, uw knecht. Naar 't woord hem toegezegd, Thans henengaan in vrede; Nu hij uw zaligheid, Zoo lang door hem verbeid, Gezien heeft, op zijn bede.

Een licht, zoo groot, zoo schoon. Gedaald van 's hemels troon, Straalt volk bij volk in d'oogen; Terwijl het 't blind gezicht Van 't heidendom verlicht, En Isrel zal verhoogen.

De man die deze woorden heeft gezongen, was niet jong meer, anders dan de mseetan die di-l'/ci!.

Wel staat er niet uitdrukkelijk bij, dat hij oud en grijs was. Maar we lezen van dezen godvreezenden man, die Simeon heette, in Lukas 2 : 26: n hem was een Goddelijke openbaring gedaan door den Heiligen Geest, dat hij den dood niet zien zoude, eer hij den Christus des Heeren zoude zien. Later zegt hij VS. 29: u laat Gij, Heere, Uwen dienstknechtgaan in vrede, naar Uw woord. Uit dat al valt op te maken dat hij reeds op hooge jaren was gekomen toen de belofte des Heeren voor hem werd vervuld.

Dit laatste vers toont ons echter nog meei. Het zegt ons, dat de oude Simeon zoo verblijd was over de zaligheid des Heeren, welke hij had aanschouwd, dat hij nu niets meer van de aarde begeerde en gaarne, ja in vrede, stierf. Hij was bevredigd.

De wereld kent ook wel zulke gezegden. Zoo heeft men in Italië het spreekwoord: „Napels zien en sterven, " d. w. z. De stad ligt zoo mooi, dat als ge haar gezien hebt, er toch niets heerlijkers te zien meer overblijft en ge wel sterven kunt. Maar och, wat een dwaas, onwaar en ijdel woord is dat! Want al had iemand al de heerlij^kheden der wereld gezien, dan is dat toch nog niet te vergelijken met hetgeen God bereid heeft, dien die Hem liefhebben.

Want dat heeft geen oog gezien, geen oor gehoord. Ja, 't is in geen menschenhart opgekomen. Daarbij al had iemand Napels en Thuringen en Oost Indië en zooveel meer heerlijke plekken gezien, en hij stierf zonder een God te hebben voor zijn hart, wat zou het hem baten ? Het heerlijkste zou hij dan toch niet aanschouwen.

Simeon wist het beter.

Hij stond in den prachtigen tempel door Herodes verbouwd, versierd met een gouden dak, met trotsche zuilen en hoven en kostelijke dingen; een bouwwerk zoo schoon, dat eens de discipelen tot den Heere spraken: „Meester, zie hoedamge steenen en hoedanige gebouwen." Maar Simeon lette daar niet op. Hij zag alleen dat kleine kind, nam het in zijn armen en loofde God.

En daar was reden voor.

Want die prachtige tempel zou straks in puin vallen. „Geen steen zal op den anderen gelaten worden, " zoo zou dertig jaar later het kindeken spreken, dat Simeon in de armen hield. Maar de ster uit Jakob opgegaan, waarvan Zacharias zong in zijn lied, zou al hooger stijgen, en eindelijk, als de zon der gerechtigheid blinken — tot in eeuwigheid.

Dat laatste wist Simeon.

Hij wist, dat het kind in Bethlehem geboren, thans door de ouders in den tempel gebracht, een licht zou wezen tot verlichting der heidenen, die nog in de duisternis zaten en tot heerlijkheid van Israël, dat reeds goddelijk licht had. Hij wist, dat er nu zaligheid bereid was voor alle volken, opdat uit hen een nieuw volk zou ontstaan, gekocht uit alle taal en natie en geslacht. Hij wist ook, dat hij tot dit volk behoorde. Hij geloofde dat dit kind, dat Jezus, is de Christus, en alzoo was hij. gelijk de apostel Johannes zegt, uit God geboren, een kind Gods, en als kind ook een erfgenaam der eeuwige heerlijkheid.

Wat Simeon wist weten ook wij, en wij zien alles vervuld of vervuld worden, waarvan hij gesproken heeft. Daarin ligt de heerlijkheid van ons Kerstfeest. Het Licht tot verlichting der heidenen is ook ons opgegaan, beschijnt ons nog, en tegelijk roept het Woord ons toe: Terwijl gij het licht hebt, gelooft in het licht.

Dan vrienden, smaken we de ware Kerstvreugde.

Dan wordt het Kindeke te Bethlehem geboren, ook onze zaligheid, en kunnen we in vrede als Simeon heengaan op des Heeren tijd.

Simeon zegt ons nog iets. We merkten al op dat het hem niet om den mooien tempel te doen was, maar om het een voudig arm — en toch zoo heerlijk en rijk — Kindeken. Zoo moet het ook bij ons zijn, zal 't goed wezen.

Het is geen Kerstfeest om de vele goede dingen, die ons veelal op die dagen bereid worden. Dat al kan best zijn, maar geeft geen Kerst-dat is Christusvreugd. Niet wat voorbijgaat, maar wat blijft, kan ons waarlijk blij, zalig maken.

Dit gaat niet van zelf en uit ons zelf. Simeon was ook niet uit zich zelf gekomen, maar „door den Geest." Zoo ook met ons. De Geest des Heeren moet ons leiden tot den Heiland. Dan smaken we een Kerstvreugde, die blijft, ook na 26 December, ja die duurt in eeuwigheid.

AAN VRAGERS.

De 2 de vraag der meer vermelde 5, van onzen lezer C. H. luidt:

Hoe komt men aan de uitdrukking: Zijn hart aan iets ophalen 1

Naar onze wijze van spreken klinkt dit zeker wat vreemd, schoon niet geheel onverklaarbaar. Doch duidelijker wordt het als we zien hoe dat gezegde is ontstaan.

„Ophalen" beteekende oudtijds ook: opknap pen, mooi, glanzig maken, en daarom in figuurlijken zin ook verblijden, vroolijk maken, verfrisschen. Wie dus met of aan iets zijn hart ophaalt, verkwikt, verfrischt er zich mee. 't Woord „ophalen" wordt nu nog wel in de genoemde beteekenis ook gebruikt, b.v. bi oude schilderijen, dof geworden metalen, enz. Daar men zich aan of met iets kan verkwikken, en dat dit op 'tzelfde neerkomt, is bekend.

Hiermee zal 't, hopen we, duidelijk zijn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen