Zelfmoord.

Amsterdam, 7 Oct. 1904.

In menigen kring bestaat nog steeds de gedachte, alsof elk zelfmoordenaar zeker een verlorene zou zijn.

In de Schrift, zoo zegt men, leest men van zelfmoord alleen bij degenen, die geen kinderen Gods waren. Een Saul, een Achitofel, een Judas Iscariot zijn de droeve exempelen, waarin Gods Woord ons die schrikkelijke zonde toont. Hoe diep de bijbelheiligen soms ook in zonde gevallen zijn, niet één hunner wordt gezegd, aan eigen leven de hand te hebben geslagen. Dat er ook voor den zelfmoordenaar nog vergiffenis zou wezen, vindt derhalve in de Schrift geen steun.

En daarbij komt in de tweede plaats, dat zelfmoord een zonde is, die niet door berouw kan worden gevolgd. Waar de Schrift ons leert, dat vergiffenis alleen geschonken wordt wanneer de zondaar de zonde belijdt en laat, daar schijnt voor deze zonde geen vergiffenis mogelijk te zijn. Zonder waarachtige bekeering kan geen dronkaard, hoereerder of doodslager ingaan in het Koninkrijk der hemelen. En waar bij zelfmoord de bekeering van zelf onmogelijk is, daar kan de zelfmoordenaar niet zalig worden.

Terwijl ten slotte er op gewezen wordt, dat er zeker geen ernstiger drangreden kan wezen om tegen dit schrikkelijk kwaad, dat in onze dagen zoo hand over hand toeneemt, te waarschuwen, dan door in de prediking er op te wijzen, dat wie de hand aan eigen leven slaat, daarmede der eeuwige rampzaligheid ten prooi wordt.

God bewaart daarom, zoo meent men, zijn uitverkorenen voor deze zonde. En wie toch eze zonde begaat, bewijst daarmede geen uiterkorene te zijn. Al is zulk een zelfmoordeaar voor dien tijd in menig opzicht een voorreffelijk lid der gemeente geweest; al viel er op ijn belijden en wandel niets aan te merken; al ing er zelfs een reuke van godzaligheid van em uit; het droevig einde is dan een bewijs, at de waarachtige genade ontbrak en men met een huichelaar te doen heeft gehad.

Zonder nu in iets te kort te doen aan den zedelij ken ernst, die aan deze voorstelling ten grondslag ligt, of de zonde van zelfmoord ook maar eenigszins te vergoelijken, mag de vraag toch niet onderdrukt, of de Heilige Schrift metterdaad deze voorstelling dekt.

Ons eerste bezwaar nu is, dat Christus i uitdrukkelijk heeft gezegd, dat er maar één zonde is, die noch in deze noch in de toe­ f komende eeuw kan vergeven worden, en dat is de zonde van lastering tegen den Heiligen Geest. Eén van beide dus: óf de zonde van e zelfmoord gaat met de zonde tegen den Heiligen Geest altijd gepaard, óf, wanneer dit niet zoo is, dan mag ook niet absoluut gezegd worden, dat voor deze zonde geen vergiffenis kan gevonden worden.

In de tweede plaats is het niet juist, te zeggen, dat elke zonde, waarvan geen belijdenis is gedaan en waarop geen bekeering is gevolgd, den ingang in het Koninkrijk der hemelen zou beletten. Hoe menig kind van God wordt niet plotseling door den dood weggerukt zonder dat er zelfs tijd was om berouw te hebben over het bedreven kwaad. Wanneer David na de zonde tegen Uria en Bathseba begaan — een zonde die zeker niet minder erg is dan zelfmoord —krank was geworden en gestorven was eer nog Nathan tot hem was gekomen om hem zijn zonde aan te zeggen, zou dan David voor goed verloren zijn geweest?

En in de derde plaats, weet niemand wat op het laatste oogenblik in den zelfmoordenaar kan zijn omgegaan. Het kan zijn, dat angst en benauwdheid zijn ziel zoo ontroerd hebben, dat hij ten slotte, in schier krankzinnigen toestand, aan zijn leven een einde heeft gemaakt. Juist bij krankzinnigen is de zucht naar zelfmoord zoo ontzaggelijk sterk. Zal men daarom alle krankzinnigen, die hun eigen leven verdaan hebben, buiten den hemel sluiten.? Of moet erkend worden, dat juist de ontoerekenbaarheid, die gevolg is van zulk een zielstoestand, hier hope geeft, dat God denzulken toch genadig kan zijn geweest.? En wat alles afdoet, wie kan zeggen, of de ellendige, die in zielsbenauwdheid den strik om den hals slaat, niet, eer de dood nog intreedt, tot bezinning komt. God om genade en vergiffenis bidt en als de moordenaar aan het kruis, ter laatster ure gered wordt ?

Dieper niet in. gaan we op deze vragen thans

Kracht tegen de zonde van zelfmoord schuilt alleen hierin, dat klaar en duidelijk gepredikt wordt, dat God deze zonde verbiedt, en dus geen mensch het recht heeft, zich zelf een leven te benemen, dat God hem gaf. Het: Gij zult niet dooden, geldt niet alleen van den evenmensch, maar ook van ons zelf.

Wil men daarbij er op wijzen, dat de zondaar, die uit vrees voor aardsche straf of de gevolgen van het bedreven kwaad aan het leven een einde maakt, daarmede den weg tot bekeering zich afsnijdt en in het eeuwig oordeel valt, dan kan ook dat zeker als middel dienst doen om van deze zonde den mensch af te houden.

Maar wanneer iemand, die in heel zijn leven toonde God lief te hebben, die waarlijk een kind Gods scheen te zijn, toch in deze bange strikken van satan valt, dan late men het oordeel over aan God, die barmhartig is.

Vast te stellen, dat zulkeen geen kind Gods kan geweest zijn en dat uit die zonde zeker blijkt, dat hij verloren is, daartoe geeft de Schrift ons geen recht.

De Schrift kent slechts één onvergeeflijke zonde.

En dit is zelfmoord niet.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen