Voor Kinderen.

TWEE WEGEN.

XXXII.

IN DEN STRIK.

(Slot.)

Gelijk we pas zagen, hadden de vier laatste jaren groote veranderingen gebracht. Nog meer echter zou volgen.

Pieter Schravers was het gegaan naar zijn wensch. Steeds meer was hij door zijn ijver en nauwkeurigheid bij den patroon in gunst gekomen. Hij had herhaaldelijk voor het kantoor reizen gedaan, die voor de zaak voordeelig waren en daardoor ook weer voor Piet zelf. Bij mijnheer Parker was hij echter niet meer geweest. Ik zal dien goeden ouden heer maar niet meer storen, zei hij tot zich zelf. Ik kan het best op het kantoor te Londen af. De waarheid echter was, dat Piet vreesde nogmaals de vermaning te krijgen om toch niet met alle macht en kracht te zoeken rijk te worden; maar liever trouw werkende af te wachten hoe de Heere het zou beschikken. Want we weten, Piet dacht daar anders over. Daarom viel hij ook in den strik.

Eens, toen Pieter weder een reis had volbracht, ditmaal naar Zuid-Frankrijk, en alles naar genoegen van zijn patroon had verricht, liet die hem bij zich komen en stelde hem voor deelgenoot in de handelszaak te worden. Dit was niet alleen een groote eer, maar ook een zeer voordeelige aanbieding, gelijk ge begrijpt. Zij die vroeger met hem gelijk waren zouden nu onder hem staan, en hij zelf zou mee beschikken over en deelen in de groote winsten, die het kantoor maakte. En dit zei veel, want in de i8e eeuw werden hier met den handel schatten verdiend.

Hoewel nu Pieter het mooie voorstel met beide handen aangreep, toch was er een voorwaarde bij, die, al sprak zij van zelf, toch veel eischte. Hij moest namelijk een vrij groote som geld storten. Dit kon echter bij gedeelten geschieden, elk jaar zooveel, en Piet berekende dat dit best gaan zou. Hij verliet nu ook het huis van den boekhouder die een jaargeld kreeg om van te kunnen leven, en betrok een deftige wonmg, bij een makelaar op den Achterburgwal. „'t Gaat me net als Parker, " dacht Pieter; „hij is ook deelgenoot in de zaken geworden. Misschien breng ik 't nog even zoo ver als hij, Moed gehouden!"

En zoo ging hij voort, werkende van den

morgen tot den avond, om toch maar een groot en vermogend man te worden. Zelfs de Zondag werd daartoe vaak besteed. Wel ging hij ter kerk, maar alleen omdat destijds elk fatsoenlijk man zoo deed. Overigens was de dienst des Heeren hem al meer vreemd geworden. De Bijbel, dien de boekhouder hem had geschonken, stond nog nieuw en ongebruikt op het boekenrek. IJverig werken is ook vroomheid, en voor meer heb ik geen tijd, placht hij te zeggen. Kwam een predikant hem opzoeken, dan was of heette hij niet thuis. Zoo leide hij in werkelijkheid een goddeloos leven, d. i. zonder God, al noemde de wereld hem braaf en oppassend, ja al werd hij soms tot voorbeeld gesteld van ijver, braafheid en ingetogenheid.

Juist omstreeks den tijd waarvan we hier spreken, heerschte er in het oosten van Europa oorlog. De Turken streden tegen den keizer en de Russen. Nu was er in Livorno een handelshuis waarmee het kantoor van Pieter zaken deed. Deze laatste kwam te weten, dat het huis te Livorno van tijd tot tijd aan een der partijen oorlogsbehoeften, levensmiddelen enz. leverde, die dan naar een bepaalde haven verscheept werden. Dit was een gevaarlijk werk, want als de tegenpartij het merkte werd niet alleen de lading verbeurd verklaard, maar kwam ook de bemanning er destijds meestal slecht af. Daartegenover stond dat met dergelijke leveranties, als het goed ging, grof geld werd verdiend.

Dit al wist Pieter zeer goed en zoo kwam het, dat hij voor zich, zelf met de lieden te Livorno een overeenkomst wist te treffen, dat ook hij, mits hij geld gaf, deel zou hebben in de winsten die het verkoopen van oorlogsbehoeften gaf. Zijn kantoor stond daar geheel buiten; de patroon hield niet van zulke waagstukken. Piet echter werd door hoop opgroote winst gedreven. Het noodige geld, een groote som, bezat hij wel niet, maar kon hij gemakkelijk leenen, daar ieder hem ten volle vertrouwde.

In het eerst ging, naar 't scheen, alles zeer goed, althans het blijkt dat Schravers korten tijd daarna, nog vijfduizend gulden leende, terwijl hij zeker minstens reeds tweemaal zooveel naar Livorno had gezonden. Ging het nog een poos als nu, dan zou hij alles in eens aan zijn patroon kunnen afdoen, wat deze nog hebben moest, 't geleende geld terug betalen, nog veel over houden, en dan.... ja dan was Pieter Schravers er boven op!

Op een middag wilde Schravers juist het kantoor verlaten, voor de zaken, toen de post aankwam. Er was eeïi brief bij voor hem persoonlijk van een handelsvriend die te Marseille woonde. Pieter liep den brief door, terwijl een bediende, die op orders wachtte achter hem stond. Plotseling ziet de laatste, hoe mijnheer Schravers begint te waggelen en zich met de eene hand aan de deur vastgrijpt, terwijl hij in de andere den brief klemt. Met moeite en door den bediende gesteund strompelt Pieter terug naar het kantoor, waar hij op een stoel nedervalt. Doch een oogenblik later zinkt hij machteloos ineen, en moet men hem grijpen, om een val te voorkomen.

In allen haast ging men om een dokter, die in het Gasthuis, daar vlak bij, te vinden was. Deze kwam en schudde bedenkelijk 't hoofd, toen hij Schravers zag die op een rustbed lag. Hij zou er niet meer van opkomen. De avond van dien dag was Schravers reeds een lijk. Geen oogenbfik bad hij zelfs het bewustzijn herkregen. „Een schrik, vermoed ik, heefc hem de dood gedaan, " zei de dokter.

Zoo was het ook. Wanttoen de oude patroon, die geroepen was, den brief las, welken men met moeite uit Schravers saamgeknepen hand had gekregen, vond men onderaan:

„Nog moet ik u melden, dat het huis te Livorno, waarmee uw kantoor wel zaken deed, failliet is. Ze hebben zich gewaagd aan leveranties voor den oorlog, maar de Turken hebben twee schepen genomen Ge ziet, wagen is niet altijd winnen."

De oude heer begreep eerst niet, hoe die brief zijn vriend zoo had kunnen treffen. Doch toen men de papieren van Schravers doorzocht, werd het duidelijk. Al zijn geld was nu verloren, hij zou het geleende niet kunnen terugbetalen, hij zou vooreerst nog schuldenaar blijven aan het kantoor ...., kortom, die brief vernietigde zijn schoonste plannen. De plotselinge schok was hem te sterk geweest, had hem neer geworpen om niet weer op te staan.

Hij had schatten willen verzamelen, en vergeten dat rijk in God te zijn het beste is. Thans ontviel hem in een oogenblik alles: geld, kracht en leven.

In de Oude Kerk te Amsterdam kreeg Schra vers een deftige begrafenis. Daar waren bij de patroon, v^le kooplieden, en allen zeiden, dat een braaf man was heengegaan en zijn plotse linge dood diep betreurd werd. Toch was er niemand die een traan over de^ien doode liet. Ja toch één; dat was Gilles.

Hij had de lange reis ondernomen, en kwam nog juist bij tijds om zijn broeder mee te be graven. Eer hij weer vertrok vernam hij nog, dat wat Pieter naliet niet eens voldoende zou zijn om het geleende geld af te betalen. „Ik begrijp niet, dat mijnheer Schravers zoo zijn geld waagde", zei de oude heer, „had hij mij maar raad gevraagd!"

Doch toen Gilles, vol gedachten huiswaarts gekeerd, weer op de „Uytkijk" was aangekomen, zei hij, na alles verhaald te hebben tot zijn vrouw: Wie rijk willen worden, vallen in vele verzoekingen en in den strik. Ik vrees, dat hij in zijn leven het Koninkrijk Gods niet gezocht heeft. God geve, dat nog in de laatste uren mijn armen broeder de oogen zijn opengegaan, en hij genade gevonden hebbe bij God".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen