Voor Kinderen.

UIT EWAAD TOT GOEJa.

XXVL .

HERINNERINGEN. {Slot.)

Het jaar 1830 brak aan.

’t Was een woelig jaar voor Europa. In verschillende landen ontstonden onder de volken hevige beroeringen, die er in Frankrijk toe leidden, dat het regeerend vorstenhuis der Bourbons van den troon werd gestooten, dien het sedert nooit meer bezet heeft.

Ook de Nederlanden kregen hun deel. Na Napoleon's val hadden Noord-en Zuid-Nederland één rijk gevormd, onder koning Willem I, uit het huis van Oranje, overgrootvader van onze koningin Wilhelmina. Doch in 1830 ontstond in Zuid-Nederland een opstand, die er ten slotte toe leidde, dat het zich van Noord-Nederland afscheidde, om een afzonderlijk rijk te vormen, dat België heette, en stond onder een vorst uit het huis van Saxen-Coburg. De herinnering aan onze krijgsbedrijven destijds, bewaart nog het na 25 jaar opgericht gedenkteeken op den Dam te Amsterdam.

Maar ook nog andere herinneringen uit dat gedenkwaardig jaar zou onze hoofdstad bewaren, vele jaren lang.

’t Gelukte namelijk den heer Mollet en zijn vrienden, him plan te verwezenlijken.' In de Berenstraat stond een gebouw, een woonhuis, dat wel niet bijster fraai, maar tamelijk ruim was, en ook in andere opzichten vrij geschikt om er een school te vestigen. (De Berenstraat ligt tusschen de Prinsen-en de Keizersgracht, en is voor vreemdelingen niet moeilijk te vinden. Wie, van het Centraal-Station komend, op den Dam de Kalverstraat ingaat, daar de St.-Luciensteeg inslaat, komt al rechtuit loopend, van zelf in de Berenstraat terecht.) Ia een gebouw dan, aan de linkerzijde der straat, werd in 1830 de eerste eigenlijke bewaarschool voor-Amsterdam geopend, 't Was, zooals ge begrijpt, een zoo als elke bewaarschool behoort te zijn, waarin ook uit des Heeren Woord werd onderwezen en liederen gezongen ter eer van God. De school kreeg den zeer gepaste naam van Amsterdams Welvaren. Waarom juist deze, hebben we al gehoord.

Zoodra bekend was dat de school zou geopend worden, bleek het aantal groot van degenen die er kinderen wenschten geplaatst te zien. Het getal der kleinen groeide nog aanmerkelijk, toen eenmaal de school, onder leiding van geschikte onderwijzeressen, in gang was. Enkele jaren later was juffrouw Van Leeuwein Verplicht, wegens ongesteldheid, het schoolhouden voor goed op te geven, 't Was weder de heer Mollet, die zorgde dat zij een plaats kreeg op een zoogenaamd hoQe, waar zij hare overige levensdagen rustig slijten kon. Haar leerlingen gingen nu ook over naar de nieuwe school, die thans een 150 leerlingen telde, het grootste aantal dat het gebouw bevatten kon.

Wie onzer lezers nu echter, om dit laatste te zien, een tocht naar de Berenstraat maken zou, heeft kans ten deele teleurgesteld terug te komen. Want het oude gebouw bestaat niet meer. Nu een 5° J»M geleden, was het te bouwvallig geworden om verder te kunnen dienen, en besloot men een geheel nieuwe schoo te stichten, en wel op dezelfde plaats waar de oude zoo lang dienst had gedaan, en voor weinig geld zooveel aan de kinderen gegeven had. Ook was de school een goed voorbeeld geweest, want weldra werden nu in Amsterdam een aantal van zulke scholen gesticht, sommige zelfs onder bescherming van vorstelijke personen.

De nieuwe school werd in 1864 ingewijd. 't Is een mooi gebouw, waarvan de gevel eenigszins aan dien eener kerk doet denken. Boven de deur of poort is het scbip „Amsterdams Welvaren, " in beeldhouwwerk voorgesteld. Evenzoo boven op den geveltop. Op elk der vier steunpilaren van den gevel prijken de letters /. W., om den naam aan te duiden van den Kwaker, die aanleiding heeft gegeven, dat de school werd gesticht. In de school zelf wordt haar geschiedenis in de Nederiandsche en de Engelsche taal op twee gedenktafels kortelijk vermeld.

De Kwakers bleven hun belangstelling toonen, door de school nu en dan een bezoek te brengen.

De stichter der school leefde nog lang genoeg, om te zien, dat hij geen ijdel werk venicjit had, maar een, voor hetwelk hij den Heere danken zon. Enkele juen later ging hij heen in vrede. Mina Velders bleef bij zijn weduwe wonen.

De oude Velders kon op zijn 703te jaar geheel rust nemen. Hij had trouwens in den laatsten tijd geen zwaar werk meer gehad. Zijn kinderen, nu groot geworden, hielpen mee om fe zorgen, dat het vader en moeder aan niets ontbrak, zoodat die een goeden ouden dag hadden. Zij hadden nog het voorrecht, hun kleinkinderen als leerlingen op de bewaarschool in de Berenstraat te zien, aan welks stichter voor hen zooveel herinneringen verbonden waren. Toen de vader stierf, behoefden zijn kinderen niet te treuren, als die geen hoop hebben. Hij wist waar hij heen ging. In de trouw des Heeten roemend, die hem niet be geven noch verlaten had, sloot hij de oogen,

om een leven van veel moeite en strijd te ver-' ruilen voor een beter.

Mina bleef de trouwe en hulpvaardige ge-j zellin van mevrouw Mollet, tot deze stierf. Toen werd het groote huis, waar Mina goede jaren had doorgebracht verkocht, en moest zij het verlaten. In bet eerst had zij zich zeer bezorgd gemaakt, hoe het verder met haar gaan zou, doch moeder Betje zei dan: „Mijn lieve kind, er staat geschreven: Werp al uw bekommernissen op Hem, want Hij zorgt voor u. Dat moet ook gij doen". £n het meisje ontving genade om dat te doen, en zag dat moeders geloof niet beschaamd werd. Want een paar maanden na den dood van mevrouw, vernam zij hoe deze een sommetje bepaald had, dat haar jaarlijks zou worden uitbetaald, 't Was niet zoo heel veel, maar toch genoeg om haar in staat te stellen bij moeder te gaan inwonen, die zij dan ook naar den wensch haars harten kon behulpzaam zijn.

Wel beschouwd had mevrouw Mollet haar nog iets nagelaten, dat minstens evenveel waarde had. Mina was namelijk in den loop der jaren, met hulp der oude dame, het £ngelscb zoo goed machtig geworden, dat zij, toen haar dit door een vereeniging werd voorgesteld, in staat waü, stukken en geschriften uit die taal in de onze over te brengen.

Daar dit werk destijds goed betaald werd, had zij nu ruimschoots het noodige, en kon moeder weer een leven verschaffen, gelijk deze in haar jeugd bij haar ouders had gehad.

En wanneer de jongeren allen zich bij moe der verèenigden ea dan spraken, gelijk meermalen geschiedde, over al den weg dien de Heere met ouders en kinderen gehouden had, dan placht moeder te zeggen:

„Lieve kinderen, de Heere heett alles welgemaakt. Mina bespeel nu eens het orgel, en laten we saam zmgen wat psalm 138 : 3 zegt:

Dan zingen zij, in God verblijd, Aan Hem gewijd. Van 's Heeren wegen;

Want groot is 's Heeren heerlijkheid, Zijn majesteit Ten top gestegen;

Hij slaat toch, schoon oneindig hoog, Op hen het oog. Die need'rig knielen;

Maar ziet van ver met gramschap aan, Den ijd'len waan Der trotsche zielen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen