Voor Kinderen.

AAN VRAGERS.

In „Het huis Lauernesse" van Mevr. Bosboom» onssaint, zoo schrijft B. W., leest men de woorden kaproen, uitharden, huif en falie. Wat ordt daarmee bedoeld?

No. I, 3 en 4 beteekenen kleedingstukken an vrouwen. De kaproen (een verbastering an het Fransche chaperon) was een kap, of n 't algemeen een hoofddeksel. Falie (van het ransche voile) is een overkleed of een sluier. Een huif is een groote vrouwenmuts.

Wat uitharden betreft, dat is een ongelukkige avolging van het Duitsche ausdauern en moet ithouden, verdragen beduiden, 't Is een door e schrijfster „gebakken" woord, dat gelukkig

aiemand smaakt. Uitlanders als falie en kaproen kunnen we eveneens missen.

Dezelfde lezer begrijpt niet recht wat Bilderdijk bedoelt, als hij «egt in „De Ondergang der eerste Waereld":

„Neen, schep hier klanken, waard den koninklijken Bard, Wen hij 't Onsterflijk oog, op de aarde neergeslagen 't Gevallen menschdom toont, en Godlijk laat beklagen".

Ongetwijfeld is de zin dezer regels niet voor elk aanstonds duidelijk. Tach zijn ze wel te vatten.

De dichter spreekt hier de Dichtkunst aan. Een bard is een zanger of dichter en de „koninkliike Bard", koning David, de psalmdichter. Het „Onsterfelijk oog" is dat van God, is God zelf, die neerziet op den gevallen mensch.

De regels willen dus zeggen:

Geef gij, Dichtkunst, thans te spreken in woorden, zoo schoon en verheven als die van David, de man, die in zijn Psalmen het gevallen menschdom voor Gods oog plaatst, en den Heere voorstelt als klagende over de boosheid der menschen.

Wat betreft het „toonen van het gevallen menschdom", dat vindt men bijv. in Ps. 37 : 12, 14, 21, 32, 35 en 36.

De goddeloore bedenkt listige aanslagen tegen den rechtvaardige, en hij knerst over hem met zijn tanden. De goddelooien hebben het zwaard uitgetrokken en hunnen boog gespannen om den ellendige en nooddtuftige neder te vellen; om te slachten, die oprecht van weg zijn. De goddelooze ontleent en geeft niet weder; maar de rechtvaardige ontfermt zich en geeft. De goddelooze loert op den rechtvaardige en zoekt hem te dooden. Ik heb gezien een geweld dtijvenden goddeloote, die zich uitbreidde als een groene inlandsche boom; maar hij ging door, en zie, hij was er niet meer; en ik zocht hem, maar hij werd niet gevonden.

Wat aangaat het „beklagen", lezen wij bijv. in Ps. 81:12, 13, 14 en 15: siar Mijn volk heeft Mijn stemme niet gehoord; en Israel heeft Mijner niet gewild. Dies heb Ik het overgegeven in het goeddunken huns harten, dat zij wandelden in hunne raadslagen. Och, dat Mijn volk naar Mij gehoord had; dat Israel in mijne wegen gewandeld hadl In kon zoude Ik hunne vijanden ten onder gebracht hebben, en Mijne hand gewerd hebben tegen hunne wederpartijders. En in Ps. 95 : 7—11: ant Hij is onze God, en wij ziju het volk Zijner weide, en de schapen Zijner haEd. Heden, zoo gij Zijne stem hoort, verhatdt uv hart niet, gelijk te Metiba, gelijk ten dage van Massa in de woestijn; waar Mij uwe vaders verzochten, Mij beproefden, ook Mijn werk zagen. Veertig jiar heb Ik verdriet gehad aan dit geslacht, en heb gezegd: ij zijn een volk, dwalende van harte, en zij kennen Mijne wegen niet. Daarom heb Ik in Mijnen toorn gezworen: oo zij in Mijn rust zullen ingaan I

W, U. H. Et komen in den Bijbel een aantal personen voor, die allen Simeon oi Simon heeten, welke naam „verhooiing" beduidt. We zullen er ecnige opnoemen.

1. SimOB, de zoon van Jacob en Lea.

2. Simo; ; , wiens lofzang Lukas II vermeldt.

3. Simon of Petrus, een apostel.

4. Simon Kanaanites of Zelotes, eveneens een der apostelen.

5. SimoD, Jezus' broedes (Matth. 13).

6. Simon de Farizeeër van wien ons Lukas 7 een en ander bericht.

7. Simon de Melaatsche (Matth. 26). 8. Simon van Cyrene, die het kruis achter Jezus droeg,

9. Simon de toovenaar (zie Hand. 8).

10. Simon de lederbereider te Joppe, bij wien

Petrus thuis lag. 11. SimoD, een leeraar te Antiochië. (Hand. 13).

Onze lezer B. H. zou gaarne weten, nu men zooveel over oorlog heeft hooren spreken, waar dit woord eigenlijk vandaan komt, en of hel hetzelfde beteekent als krijg.

Over dit woord „oorlog" is reeds veel geschreven. Het is, behalve in onze taal, ook bekend in het noorden van Europa, maar niet in gebruik bij onze naburen ten Oosten of ten Westen.

Het eerste gedeelte oor is heizelfde dat men ook vindt bijv. in „oorsprong" en beduidt: ««V, buiten. Het tweede gedeelte, log, is een andere vorm van een oud woord dat beduidt: „verdrag", „verbintenis" (tooals bijv. een huwelijk). „Oorlog" duidt dus eigenlijk: een wetteloozen toestand waarin men elkaar niet ontziet en ieder doet wat hij wil. Zulk een toestand vinden wij o. a. ie Israel, fomtijds, in de eeuwen tusschen Joiua en Saul (1400 tot iioo vóór Car.).

De krijg is eigenlijk het gevolg van den oorlog. Dcch in later tijd werd vaak het een met het ander verwisselt.

Oudtijds was bij ons het woord „krijg" veel in gebruik, gelijk men zien kan in den Statenbijbel. Tegenwoordig is het, althans in de spreektaal, bijna geheel vervangen door „oorlog". Wel komt het nog voor in saamstellingen zooals krijgsraad, krijgsmuiiek. Het werkwoord „krijgen" voor „strijden" dat ook in den Statenbijbel veel voorkomt, gebruiken we thans niet meer; het is vervangen door „oorlogen" of „oorlog voeren".

HOOGKNBIRK.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen