Voor Kinderen.

DE SPEELMAN.

VI.

DE ZANGER.

Het liep tegen Paschcn, een late Paschen.

Het groen begon reeds overal uit te komen; alleen de oude, zware boomen stonden nog kaal.

De tuinman was teruggekomen en Louise had zich gehaast hem op te zoeken, om hem haar mooien, nieuwen Bijbel te laten zien. De vele prenten werden eerst bekeken en toen opgezocht waar de mooie geschiedenissen stonden, die het meisje zoo gaarne wilde lezen. Voortaan ging er zelden een dag voorbij, waarop ze niét een stuk uit den prentenbijbel las, en haar vriend de tuinman was altijd gereed hetgeen zij niet begreep haar uit te leggen.

Op een middag wandelde Louise met do juffrouw voor het heerenhuis, toen zij op een afstand in de richting van den ingang van Jadis muziek hoorden. Dat gebeurde vvel meer en zij lett'en er' niet bizonder op, doch allengs kwam het naderbij. Het klonk zacht en lieflijk, maar blijkbaar was het geta: i muzikanten niet groot; misschien was er zelfs maar één.

Dat bleek werkelijk zoo te zijn. ^\'ant Weldra vertoonde zich in een der lanen, die'naar den ingang leidden, een man die al voortwandelend zacht op de fluit speelde. Toen hij het tweetal zag groette hij eerbiedig en bleef staan.

De speler scheen een man te zijn van om en bij de veertig jaar. Hij was armoedig maar zindelijk gekleed en had iets vriendelijks in zijn blik, dat dadelijk voor hem innam.

sZeker zoo'n reizende speelmans zei de gouvernante in het Fransch. »We zullen hem maar iets geven dan gaat hij gauw weer heen.-Je papa ziet zulke menschen hier niet graag.*

»Och toe neen« riep de kleine Louise, .»hij zal heusch geen kwaad doen. Laat hij eerst nog wat spelen, het klonk zoo mooi.«

De juffrouw wilde da, t niet weigeren, maar wenkte veiligheidshalve den man om zijwaarts af te gaan waar de tuinmanswoning stond. !> Dan hooren anderen er ook wat van*, sprak zij tot Louise.

Eerst nu bespeurden beiden, dat de speelman een houten been had. Hij zette zich op-een bankje neer en begon een lied te spelen, dat luider klonk dan zoo even. Weldra verscheen ook de tuinmansvrouw evenals een der knechts, die in de nabijheid werkte. Allen vonden het mooi. Zelfs de gouvernante moest erkennen, dat die eenvoudige speelman het er veel. beter.afbracht dan zij gedacht had. •••': •--•

Toen het lied uit was wilde de juffer-dtn man een i)aar stuivers geven en wegzendei'fi Maar dat was allesbehalve naar den - zia, van Louise.

»De baas moet er ook wat van hooren»! riep zij, »dan kan de speelman op het plein voor het huis spelen, c

Iedereen wist zeer goed, hoe Louise gewoon was haar zin te krijgen. Zoo werd dan een knecht uitgezonden om den baas op te zoeken, en ging de tuinmansvrouw met den speler naar het voorplein, 't Was een gerustheid voor allen, dat noch mijnheer noch mevrouw t'huis waren. Zij toch waren, en niet zonder eenige reden op het bezoek van reizende spelers minder gesteld.

Intusschen was Louise vooruitgeloopen om de knechten en meiden van het huis te waarschuwen, dat zij iets moois zouden te hooren krijgen: muziek. Natuurlijk lieten de genoodigden zich niet lang wachten, en toen de speelman op het voorplein kwam, vond hij reeds een groepje hoorders bijeeu.

»Wat zal ik spelen ? « vroeg hij aan de gouvernante, die hij voor de vrouw des huizes hield.

Deze wist zoo gauw geen antwoord. Maar de tuinman hielp haar uit de verlegaiheid door te zeggen:

»*t Is haast Paschen. Speel ons een Paaschzang*.

> Is het niet beter dat ik hem zing ? « vroeg de man, »dan verstaan allen de woorden en hebben er meer aan.«

»Als ge zingen kunt heel goed* zei de tuinman». Een oogenblik later begon de speelman-zanger, terwijl allen eerbiedig luisterden.

Wie is, die ons gehoor sal geven. End nemen ons woort waer? Wie is, dien 's Heeren arm verheven Sal werden openbaer? Hy is voor hem cleyn opgeschoten, Gelijck een slechte spruyt. End als een wortel die gesproten. Op 't dorre land schiet uyt.

In hem en was gedaent noch wesen, Noch gantzlick geenen schijn. Wy'n sagen niets dat mocht gepresen, Oft ons bevallick zijn. Hy was verworpen end versteken, End van elckeen gehaet. Een yeg'lick was van hem geweken, Elckeen heeft hem versmaet.

Hy is een man vol smert end qualen. Dat 't eenen schier verleed 1). Hy maccher 2) vrij wel van verhalen, Als die van lijden weet. Wy hebben ons van ons gekeeret, Met walging end verdriet. Soo beellick wert hy veroneeret: . Men hiel van hem gantz niet.

Voorwaer nochtans, hy heeft gedragen Ons crancheyt ende quael. Hy heeft op hem ons smert en plagen, Geladen altemael. Wy meynden, na dat wy hem sagen, - So soberlick te pas. Dat hy van Godes hand geslagen. End dus gemartert was.

Maer hy ontfiiig al dese wonden, Om ons' misdaden boos: End wert verbroken om ons' sonden End wercken goddeloos. Hy is tot onse straf verwesen. Om ons te maken vre 3). Sijn stramen hebben ons genesen, Mits hy hiel onse vre 3).

Wij hebben altemael gedwalet, Als schapen woest end schou 4). Elck heeft den rechten weg gefalet, Elck liep al waer hy wou'. Maer God heeft na sijn goet bevallen, Onss' sond' op hem gelegt: End d'overtreding van ons allen, Is door hem opgerecht.

1) Voorbijging, verdween. 2) Mag er. 3) Vrede. 4) Schuw.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen