Voor Kinderen.

DE TREEMDE.

XI.

GEEN VREEMDE MEER.

(Slotj.

Niet lang daarna werd de notaris weder bij zijn vriend geroepen.

Hij Tond dezen veel verminderd. Het was duidelijk dat Stevens nog maar weinig tijd te leven had. Zijn kinderen, ook de aangehuwde, waren allen aanwezig. Blijkbaar had de vader hen ontboden.

Allen schaarden zich om de legerstede van den zieke.

»Kinderen" zoo sprak deze, smijn tijd loopt ten einde; daarotp luistert goed. Ik heb u een geheim te verteilen dat ik tot nog toe voor u verborgen hield, maar ge nu weten moet."

En toen begon Stevens met zwakke stem zijn kinderen te vertdfen wat vsdj reeds weten, dat een hunner geen 'bloedverwant van hen was, maar slechts een aangenomen kind.

Met verbazing hoorden allen deze mededeehng aan. Op zoo iets had zeker niemand gerekend toen zij ontboden - waren. Min of meer ontsteld keken broeders en zusters elkander aan. Wie zou de vreemde wezen ?

De vader bemerkte het en sprak:

ïLiéve kinderen, ik begrijp uw verwondering. 'Mfes^MïiSiiftenfSk - .a? Mffftksi«llé#snader uitl«gprt.f * Dit wil ik u alvast zeggen: Ik heb gezorgd dat geen uwer in zijn erfdeel schade Hjdt door den vreerade in uw midden. Doch eveneens heb ik het zoo gemaakt, dat het aangenomen kind bij mijn sterven niet ledig uitgaat. Zeg mij nu, zal ik u aanwijzen wie het is.? "

De kinderen zwegen. Niemand wist wat te zeggen. Eindelijk. sprak Willem als de oudste, onwetend hoe het hem allereerst gold:

»Lieve broeders en zusters, wij hebben tot nog toe in vrede en eenigheid mogen leven, zonder ooit te weten dat een onzer niet van ons geslacht is. Laat het zoo blijven."

ïja, ja!" riepen ze van alle kanten.

ïWelnu wat zal ik doen ? " vroeg de zieke.

sVader" zei Willem, suit aller naam zeg ons

het geheim niet. Dat te weten zou onze onderlinge liefde en gemeenschap misschien voor altijd storen, en daarvoor moge ons de Heere bewaren".

Met een glimlach van vergenoegen zag de zieke zijn kinderen aan.

sDenkt ge er allen zoo over? » vroeg hij rondziende.

»Ja, ja», klonk het weer. »Wij willen het niet weten, nu niet en nooit".

»Ik dank u allen", sprak de vader, geroerd • en verrast. > Ik was bereid u alles te zeggen, want ge hebt er recht op. Maar nu is het beter, en ben ik van een zwaren last ontheven.

Daarop wenkte hij den notaris, die alles zwijgend had bijgewoond, en sprak een poos fluisterend met hem.

»Vrienden«, zoo zei vervolgens de laatste, »luistert. Buiten uw vader is er thans niemand die het geheim kent dan' ik. Dat was noodig, zooals ge weet, opdat er later altijd iemand zijn zou of anders een bewijs om te getuigen van de dingen, die nu en vroeger /, ijn gebeurd. In der tijd heeft uw geachte vader mij alles meegedeeld wat ik weten moest. De papieren die er bij behooren en alles duidelijk maken heb ik meegebracht. Wilt gij ^e nog eens zien? »

»Neen! neen It, was eenparig het antwoord. In de kamer brandde een turfvuur in een dier groote steenen kachels waarvan welgestelde lieden soms gebruik maakten tot verwarming van de groote, kille vertrekken. Vooral hier was het noodig, al was men nog in het najaar. Want de huizen stonden hier op veengrond, geHjk reeds de naam Amstelveensche weg aanduidde.

Op een wenk van Stevens stond de notaris op, nam van de tafel een rol papieren, en stapte daarmede naar de kachel. Eer iemand begreep wat hij ging doen, wierp hij de papieren in de vlammen, die weldra alles tot asch verteerden.

«Kinderene, zoo sprak Stevens, »gij hebt nu gezien hoe voor altijd de stukken zijn vernietigd, waaruit blijken kon wie van u de vreemdeling was. Een getrouw afschrift van alles heeft mijn vriend de notaris. Maar hij moet het voor zich behouden. Leeft in vrede als tot dusver en dankt den Heere, dat geen uwer de smart heeft een vreemdeling te worden in het midden dergenen, die hij meende dat de zijnen waren».

Twee weken later ontsliep Stevens in vollen vrede en met de overtuiging, dat hem hei sterven gewin zou zijn. Ook kon hij gerust wt-zen, dat na zijn dood onder de kinderen geer, tweedracht zou ontstaan.

In liefde en eendracht zijn die kinderen verder hun weg gegaan. Nooit hebben ze geweten wie onder hen de vreerade was. De notaris bewaarde zijn' geheim. Eerst zestig jaar later k-.'.-am het gebeurde, toen dat mocht, door zijn zoon en opvolger aan hQt licht, die er bijvoegde:

Het is een zeldzaam verhaal dat veien tot voorbeeld kan strekken, en waarbij men onwillekeurig denkt aan de woorden van Ps. 1 li vs. 1:

Ai zie, hoe goed, hoe lieflijk is 't, dat zonen Van 't zelfde huis, als broeders, samenwonen, Daar 't liefdevuur niet wordt verdoofd; 't Is als de zalf op 's Hoogepriesters hoofd, De zalf, waarmee hij is aan God gewijd. Die door haar reuk het hart verblijdt.

BRIEFWISSELING.

K. te O. Het gewenschte is aan u verzonden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen