Ingezonden Stukken.

(Buiten verantwoordelijkheid van de Redactie).

Geachte Redactie!

Beleefd verzoekt ondergeteekende een kleine ruimte in de Heraut, waarvoor bij voorbaat mijn dank.

Het gebeurt niet veel, dat over ons, als militairen, geschreven wordt in de Heraut-, des te meer valt het op als dit wel geschiedt, zooals in het nummer van 1.1. Zondag. Het was me het oog op de ongeregeldheden, die in ons leger hadden plaats gegrepen, en naar aanleiding daarvan werd de opmerking gemaakt, dat onze christen militairen zich trouw moesten betoonen in het belijden en leven van hun beginsel. Nu wil ik, geachte Redactie, hier niets op afdingen en aan deze vermaning volkomen recht laten wedervaren. Maar waar ik wel over wilde schrijven", bestaat hierin, - hoe de geestelijke verzorging van de militairen tot haar recht komt, in het bijzonder van de zijde onzer Geref. Klerken. Over het algemeen is bij menigeen van onze Gereformeer­ , den deze indruk, dat de militairen het nog zoo kwaad niet hebben. Men kon dat soms zoo in gesprekken beluisteren. Immers, er zijn vele Christelijke Militairen Tehuizen, vele tijdelijke militairen tehuizen zijn opgericht, vooral ook in Noord-Brabant. I^ zal ik de laatste wel zijn, die niet waardeeren zal het vele goede, dat van dien arbeid ii uitgegaan. Het best leeren wij dat waardeeren, als wij ons maar een oogenblik indenken, hoe het zijn zou, als die tijdelijke Tehuizen niet bestonden. Maar waar ik voora op wilde wijzen is wel dit, dat de band tusschen de kerk en de gemobiliseerde militairen ran Gereformeerden huize totaal los is. Men staat geheel alleen, op zich zelve. Nu weet ik wel, dat de taak der kerk in dit opzicht zeer moeilijk ii, vooral ook als wij letten op de troepenverplaatsingen, die telkens plaats hebben. Zou er echter geen regeling zijn te treffen, die, ook bij deze toestanden, toch nog _eenigzins yoorzieir zou in de geestelijke behoeften van onze Gereformeerde militairen? Deze dingen wil ik onder de aandacht brengen van onze lezers, opdat men een open oog krijge voor de geestelijke nooden van onze gemobiliseerde militairen, en ook middelen en wegen bedacht worden, dat de band versterkt wordt tusschen kerk en militairen, welke nu geheel los is.

Hoe toch wordf het leven van honderden, ja duizenden van militairen doorgebracht? Laat mij in korte woorden een beeld beschrijven, dat echter geheel en al aan de werkelijkheid beantwoordt. Men is ingekwartierd bij de burgers van een dorp, welks inwoners bijna allen Roomsch zijn. 's Avonds vroeg donker, lange avonden, die voor de militairen vervelend zijn. Dan maar de toevlucht genomen tot kaartspel, waarmede men den geheelen avond zoek brengt. Dan zeer vroeg naar bed, een langen nacht slapen, want 's morgens om negen uur begint pas de dienst. Laat ons zulk een toestand eens een oogenblik indenken. Onze Gereformeerde militairen (ach, hoe weinige) kunnen het daarin niet uithouden en daarom zoekea zij het. militair tehuis op. Maar daar nieuwe teleurstelling, want er is bijna geen licht, omdat er in het dorp geen gas of electriciteit is, en zoo zit men dan in het tehuis bij een klein lichtje van petroleum, dat o zoo schraal toegemeten wordt. En 's Zondags? Naar de kerk gaat men niet, om de eenvoudige reden, dat er geen kerk is. Wel is er een Herv. Kerk, maar daar kan men niet heengaan, omdat daar helaas de zuivere verkondiging van Gods Woord ontbreekt. Nu zal men mij toevoegen: »Maar er is toch nog een arbeid onzer Geref. kerken in het Veldleger. Immers de vorige week stond nog een lange lijst van predikanten, die zich beschikbaar hadden gesteld voor veldprediking. »Ook daar wenschte ik wel iets over te zeggen.

Ik lees daar bijv. dat er predikanten zijn geweest in Eindhoven. Maar nu voeg ik daar dadelijk aan toe: Daar is toch een Geref. kerk en nog wel een 'predikant, die eiken Zondag, behoudens uitzonderingen, daar het woord bediend. Ondergeteekende heeft zelf eenigen tijd te Eindhoven doorgebracht en mocht daar altijd met voldoening opgaan onder het gehoor van Dr. Jansen, den predikant van deGeref. kerk aldaar. En nu is het zoo pijnlijk, als men in een plaats ligt, waar geen kerk is en geen predikant, zelfs geen veldpïèdiking, dajt men ook van onze Geref. Kerken totaal niets bemerkt, dat men den Zondag zoo geheel tegen zijn wensch moet doorbrengen. Gelukkig, dat er nog zijn met wie men zich één gevoelt, met wie kan gesproken worden over de dingen van Gods Koninkrijk. Dan ge-, voVlt men den broederband die trekt en is het nog een genoegen, dat wij te zamen over de hoogste belangen met elkander kunnen spreken. Maar hoevelen zijn er niet die .door den groeten stroom worden meegevoerd en voor wie de mobilisatie een groote geestelijke schade is?

Zij er veel gebed voor onze militairen, in onze samenkomsten.der gemeente, en late men vooral niet na, om in de bediening des Woords op deze zaak te wijzen met alle ernst en drang der broederlijke liefde. Maar laat vooral de gemeente, waar veel militairen zijn, toch ook al het mogelijke doen, om hen te lokken en te trekken tot de bediening des Woords. Ook in dit opzicht doen wij soms bittere ervaringen op. Het is mij toch voorgekomen, dat ik in een Geref. Kerk komende, juist de achterste banken zag aangewezen van het Kerkgebouw. Onnoodig te zeggen, dat zoo iets afstoot. Hopende, dat deze regelen nog iets mogen bijdragen, dat aan onze Geref. militairen worde gedacht, opdat de geestelijke belangen van onze militairen bevorderd worden, tot zegen voor Kerk en Vaderland, tot de komst van 's Heeren Koninkrijk, ook in ons leger. ''

Hoogachtend,

Korpl. KOETSVELD,

1-III-7-R. I. IV Divisie Veldleger.

Veldleger, 5 November 1918.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen