Vooralsnog zonder titel - pagina 154

WERK

het kweken van een laagje eelt op je ziel. Pas als iemand door het lint dreigt te gaan omdat je hem overdag wakker belt uit zijn welverdiende rust na een nachtdienst, mag je het gesprek (beleefd!) afsluiten. Tientje per uur. De helft daarvan voor een gemaakte afspraak, en dan alleen nog als er uiteindelijk harde munt klinkt en pensioenen of lijfrentes verkocht worden. Het bedrijf strijkt daar het zestigvoudige van op plus een percentage van de prijs van de verkochte 'diensten', maar dat weet je in het begin nog niet. Na een jaar kan ik het niet meer. Begrijp me goed, het kan best leuk zijn mensen erin te luizen, het kan zelfs een triomfantelijk gevoel opleveren, maar zo 'uitstekend' is de beloning bij lange na niet en met opoffering van vele 'vrije' zaterdagen en je voorheen zo prettig doorgebrachte door-de-weekse avonden is het wel erg zuur verdiend. Enquêteren dan maar. )e hoeft iemand tenminste niet iets aan te smeren waaraan hij echt geen behoefte heeft. De kunst is iemand een aantal vragen zijn strot in en uit te duwen voordat hij kwaad wordt. Het betaalt al een stuk beter; de mensen van het bedrijf zijn een stuk leuker. Minder gesjeesde bedrijfskundigen en economen. Meer mensen die 'drs.' als 'titel' op hun visitekaartje voeren en daar erg trots op zijn. De 'briefings' voorafgaand aan een onderzoek zijn meestal erg gezellig, duren lekker lang en gaan gepaard met prima koffie. Er valt weer wat te lachen. De onderzoeken wisselen elkaar redelijk snel af; vaak mag je in een week aan verschillende onderzoeken werken. De werktijd is iets korter, de pauze ook. Snel een sigaret naar binnen hijsen en terug op weg naar de telefoon een boterham naar binnen stouwen. Na verloop van tijd blijkt dit werk niet minder geestverdovend te zijn. Na een paar maanden komt het verveeld achteroverleunen, blik op de monitor, verstand op oneindig nul. Het belvee schopt getergd tegen de schotten van de boksen, in de uitzichtloze wetenschap dat het er voorlopig nog wel een paar uur aan vast geketend is. Nog een nieuw aspect van het werken in een bedrijf dient zich aan: de persoonlijke voorkeur van de 'supervisoren' voor sommige mensen. De een kan het flikken te laat te komen, de ander niet. De een mag wat langer roken dan de ander. Sommige mensen zijn nu eenmaal ongelijker dan anderen. Zij schoppen het dan ook nooit tot postzegellikker, mailingspecialist of receptionist. Maar wat maakt het uit. Iedereen die hier werkt is student; af en toe is het zelfs gezellig. En het betaalt heel redelijk. Ik

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen