125 jaar Faculteit der Godgeleerdheid aan de Vrije Universiteit - pagina 216

ingrijpende veranderingen

In de slotbeschouwing van zijn relaas over de geschiedenis van de Gereformeerde Kerken van 1945-1975 wijst Plomp erop dat het jaar 1961 telkens naar voren komt.18 Dat was bijvoorbeeld het jaar van ‘de achttien’, de predikanten die pleitten voor een samengaan van hervormd en gereformeerd. In datzelfde jaar 1961 waren voor het eerst gereformeerde waarnemers (Berkouwer en de Amsterdamse predikant E. G. van Teylingen) aanwezig bij een vergadering van de Wereldraad van Kerken, wierpen de vrijgemaakten definitief de deur in het slot en liepen gesprekken met de Christelijke Gereformeerde Kerken stuk. Bijna als reactie daarop besloot de Synode van Apeldoorn (1961-1962) de mogelijkheid te scheppen tot het houden van gemeenschappelijke kerkdiensten met hervormde gemeenten.19 Tevens besloot deze synode de uitspraken van de Synode van Assen opnieuw onder de loupe te nemen. Het jaar 1961 was inderdaad een gedenkwaardig jaar. Post spreekt van een principiële koerswijziging, maar dat lijkt een term die al teveel de geleidelijkheid van de voorafgaande ontwikkelingen in deze richting veronachtzaamt.20 De consequenties van deze ontwikkeling werden rond 1965 voor iedereen duidelijk.21 M. J. Arntzen sprak zelfs over een crisis in de Gereformeerde Kerken.22 De ontwikkelingen in de theologie noopten de vereniging van Gereformeerde Verontrusten in Nederland in januari 1967 een brief aan alle kerkenraden te verzenden, waarin werd opgeroepen schriftgezag en belijdenis ‘onverkort’ te handhaven.23 Vanaf 1969 ontving de synode een eindeloze reeks brieven van kerken en particulieren, waarin uiting werd gegeven aan de verontrusting. En in 1970 zag het Confessioneel Gereformeerd Beraad het licht, een beweging van hen die op wilden komen voor het gereformeerde erfgoed. Sommigen meenden dat de Gereformeerde Kerken in deze jaren in de bossen van Lunteren (waar de synode vergaderde) werden begraven.24 Het waren de eerste tekenen van de komende heftige polarisatie. In tien jaar tijd zou zich binnen de Gereformeerde Kerken op een aantal essentiële punten een complete omwenteling voltrekken. Kern daarvan betreft de veranderingen ten aanzien van schriftopvatting en binding aan de belijdenis. In 1967 sprak de synode uit dat de leeruitspraken van Assen niet meer bindend werden geacht, in 1973 kwam het tot een ‘dynamische’ binding aan de belijdenis. Daarmee ontstond de ruimte voor toenadering tot de hervormde kerk en tot de Wereldraad van Kerken. Tenslotte zou de agenda van de synode veranderen. De

Faculteit der Godgeleerdheid; Perfect Service; pag 215

215

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen