'Hier leert de natuur ons zelf den weg' - pagina 202

algemene vorming

die ook op het bijzondere karakter van de vu om, zoals hij schreef in de inleiding van zijn dictaat, ‘u te prikkelen tot zelfstudie en zo bij te dragen aan pogingen om de doelstelling van deze universiteit tot functionering te brengen’. Omdat hij verwachtte dat de studenten uit zichzelf niet bekend zouden zijn met de doelstelling had hij deze opgenomen in zijn dictaat.74 In 1974 werd de intersubfacultaire vakgroep Geschiedenis en Maatschappelijke Aspecten der Natuurwetenschappen opgericht. M. J. S. Rudwick werd in dat jaar benoemd op de leerstoel van Hooykaas als hoogleraar in de geschiedenis der natuurwetenschappen. Hooykaas was in 1967 al in Utrecht benoemd als opvolger van E. J. Dijksterhuis. Daarnaast bleef hij aanvankelijk als buitengewoon hoogleraar aan de vu verbonden, maar in 1971 vertrok hij helemaal. Dit besluit was mede ingegeven door de omwenteling die aan de vu plaatsvond. In maart 1971 schreef hij aan directeuren: ‘de veranderingen in grondslag en benoemingsbeleid van onze Vereniging houden een wezenlijk andere koers in dan door de stichters uitgezet en door mij bij mijn benoeming aanvaard is. In de gewijzigde omstandigheden pas ik niet meer als hoogleraar aan de Vrije Universiteit.’75 De nieuwe aandacht voor het onderwerp ‘wetenschap & samenleving’ blijkt ook uit de leeropdracht die de nieuwe hoogleraar kreeg, namelijk geschiedenis èn maatschappelijke aspecten van de natuurwetenschap. Rudwick hield zijn inaugurele rede op 23 mei 1975 onder de titel ‘The history of the natural sciences as cultural history’. Uit deze rede werd echter ook duidelijk dat Rudwicks benadering van ‘maatschappelijke aspecten’ een totaal andere was dan die van de wetenschap & samenleving-beweging. De wetenschapshistoricus Rudwick constateerde in zijn oratie dat het vakgebied van de geschiedenis der natuurwetenschappen steeds meer belangstelling genoot en internationale erkenning had gevonden. Echter, zo waarschuwde hij, er waren krachten die een belemmering vormden voor een serieuze geschiedbeoefening: ‘de ernstigste bedreiging [...] komt van degenen die de geschiedenis van de wetenschappen vervangen zouden willen zien door een programma, waarmee de natuurwetenschappers maatschappelijke verantwoordelijkheid zou moeten worden bijgebracht. Het is moeilijk op deze beweging kritiek te uiten, zonder te worden beschuldigd van onverantwoordelijkheid; ze heeft namelijk een moralistische

201

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen