1907-1908 Orgaan van de Christelijke Vereeniging van Natuur- en Geneeskundigen in Nederland - pagina 189

179 slotte tot eene groep van afzonderlijke sterren worden. Bevat eene nevelvlek slechts twee kernen, dan ontstaat daaruit eene dubbelster. Maar op welke wijze, zoo vraagt nu LAPLACE, heeft de atmosfeer der zon de aswentelingen en de omloopon van planeten en satellieten bepaald ? Indien deze lichamen, zoo begint hij zijn antwoord op deze vraag, diep in de zonneatmosfeer waren doorgedrongen, zou de weerstand van de laatste ze op de zon hebben doen vallen; derhalve is er grond voor het vermoeden, dat de planeten gevormd zijn uit de achtereenvolgende buitenste lagen dezer atmosfeer, doordien zich ten gevolge der afkoeling gedurig in het vlak van den aequator der zon gordels van dampen losrukten, die zich verdichtten tot nieuwe hemellichamen, tot planeten. Om deze meening aannemelijk te maken, wijst onze schrijver er op, dat de atmosfeer of hot nevelachtig omhulsel der zon zich niet onbepaald ver kan uitstrekken, maar dat zij daar haar grens bereikt, waar de centrifugaalkracht, oen gevolg der aswenteling, evenwicht maakt met de zwaartekracht. Naarmate nu de afkoeling de atmosfeer doet samenkrimpen en ten deele oj) de oppervlakte der zon condenseert, naar die mate vermeerdert ook do rotatiesnelheid of hoeksnelheid, wijl de moleculen dichter bij het middelpunt der zon komen en zich toch met hunne oorspronkelijke boogsnelheid willen blijven voortbewegen. LAPLACE drukt zich hier wat geleerder uit, en grondt het aangroeien der omwentelingssnelheid op het zoo genoemde beginsel der sectoren, „principe des aires''; krachtens deze stelling is namelijk de som der sectoren, beschreven door den voerstraal van iedere molecule van de zon en van haren dampkring, en geprojecteerd op het vlak van den aequator, steeds dezelfde. Worden dus de afstanden der moleculen van het middelpunt kleiner, dan moeten de in gelijke tijden als vroeger doorloopen bogen een grooter aantal graden bevatten. De vermeerderde rotatiesnelheid of het kleiner worden van den omwentelingsduur heeft blijkens de formule voor de middelpuntvliedende kracht ten gevolge, dat de centrifugaalkracht ook grooter wordt ; en het punt, waar deze kracht gelijk is aan de zwaartekracht, ligt nu dichter dan voorheen bij het middelpunt der zon.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen