1907-1908 Orgaan van de Christelijke Vereeniging van Natuur- en Geneeskundigen in Nederland - pagina 190

180 Wanneer wij dus van de zeer waarschijnlijke onderstelling uitgaan, dat de atmosfeer der zon zich eens tot hare uiterste grens heeft uitgestrekt, dan moet zij door afkoeling die moleculen losgelaten hebben, welke aan die grens gelegen waren, en vervolgens ook die, welke deel uitmaakten van de nieuwe grenzen, die de atmosfeer achtereenvolgens door afkoeling en verdichting en vermeerdering der rotatiesnelheid verkreeg. Deze losgelaten moleculen gingen voort met rondom de zon te wentelen, wijl hunne middelpuntvliedende kracht evenwicht maakte met hunne zwaarte. Dit laatste was echter niet het geval met de moleculen, die niet in het vlak van den aequator gelegen waren, en daarom bleven zij deel uitmaken van de atmosfeer, ook toen deze zich steeds meer en meer verdichtte, voorzoover deze deeltjes namelijk niet in de naltijheid van het aequatorvlak geraakten. Beschouwen we nu de gordels, die zich achtereenvolgens van de massa der zon afzonderden. Naar allo waarschijnlijkheid hebben zij ten gevolge hunner verdichting en van de wederzijdsche aantrekking hunner moleculen verschillende concentrische ringen moeten vormen, die rondom de zon wentelden. De onderlinge wrijving der moleculen van eiken ring vertraagde de beweging van sommige; en versnelde die van andere, totdat zij eindelijk alle dezelfde hoeksnelheid verkregen. De werkelijke snelheden der buitenste deeltjes van den ring waren toen blijkbaar grooter dan die der binnenste, wijl deze laatste het dichtst bij het centrum der zon gelegen waren en dus in denzelfden tijd den kleinsten cirkel beschreven. Ongetwijfeld heeft de volgende oorzaak ook medegewerkt, om dit onderscheid in de snelheden nog te vergrooten. De moleculen, die het verst van het middelpunt der zon verwijderd waren, en die door de werking van afkoeling en condensatie de zon naderden, om het buitenste van den ring te'vormen, hebben steeds sectoren beschreven, wier oppervlakte evenredig is aan den tijd, wijl de centrale kracht, die hen drijft, steeds gericht is geweest naar dit hemellichaam ; deze standvastigheid of dit behoud der sectoren vereisclit eene aangroeiing in snelheid, naarmate de deeltjes het centrum der zon naderen. Men ziet gemakkelijk in, dat dezelfde oorzaak de snelheid heeft moeten verminderen van die deeltjes, die zich

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen