1946 Orgaan van de Christelijke Vereeniging van Natuur- en Geneeskundigen in Nederland - pagina 132

124 alphadeeltjes). W e spraken reeds over de poollichtspectra. Deze hebben verder nog aan het licht gebracht, dat boven 80 kilometer hoogte de zuurstof in de atmosfeer aanwezig is in atomaire vorm ( O ) . In veel mindere mate komt ook stikstof daar in gedissocieerde vorm (N) voor. Tenslotte nog een paar woorden over de „ozonlaag". Het ozon in de atmosfeer werd in 1880 door H a r t l e y ontdekt. Deze had in het absorptiespectrum van ozon de later naar hem genoemde sterke absorptieband gevonden en schreef het afbreken van het zonnespectrum bij golflengten van ongeveer 0,3 micron nu toe aan de aanwezigheid van ozon in de atmosfeer. De totale hoeveelheid ozon, die in de atmosfeer voorkomt, is zóó weinig, dat, wanneer het er alléén zou zijn en dan samengedrukt zou worden tot een spanning van 1 atmosfeer, er (bij een temperatuur van 0 C.) een laagje van een millimeter of drie dikte gevonden zou worden. Deze hoeveelheid ozon wisselt echter (o.a. met het seizoen). De verdeeling van de ozondichtheid met de hoogte is zoodanig, dat in de onderste 20 a 25 kilometers de ozondichtheid, of de partieele druk, met toenemende hoogte niet afneemt (zooals met de andere atmosferische gassen het geval is), doch juist toeneemt, zoodat dus de volumeverhouding, waarin het ozon voorkomt vergeleken met de hoofdbestanddeelen van de lucht nog sterker toeneemt. Het maximum der ozondichtheid wordt gevonden op ongeveer 25 kilometer hoogte. De partieele druk van het ozon is ook daar echter maar gering, naar absolute maatstaf gemeten; n.l. van de orde van 1,5 X 10-' atmosfeer of ± 0,006 %o van de totale atmosferische druk op die hoogte, die ongeveer 1/40 atmosfeer bedraagt (dit verhoudingsgetal voor ozon is op 25 km ongeveer 200 maal zoo groot als de verhouding waarin het aan het aardoppervlak in de lucht voorkomt). Deze dichtheidsverdeeling is vooral afgeleid uit spectroscopische metingen. Men meet dan de graad van absorptie van het licht van een bepaalde golflengte door het atmosferische ozon. Dit kan dan nog op tweeërlei wijze. In de eerste plaats kan men dit van het aardoppervlak uit doen t.a.v. het verstrooide hemellicht, dat uit verschillende richtingen komt, richtingen die verschillende hoeken maken met het zenith (dus lichtstralen van verschillende „zenith-afstand"). Uit de verschillende mate van absorptie in het licht van verschillende zenith-afstand kan men gevolgtrekkingen maken t.a.v, de verdeeling van het ozon met de hoogte. Meer direct is echter deze verdeeling bepaald door E. en V. H. R e g e n e r (1934) met behulp van een zelf-registreerende spectrograaf, die zij aan een ballon tot groote hoogte lieten opstijgen. Alle spectra werden op één fotografische plaat opgenomen, waarop tevens onderweg fotografisch de druk en de temperatuur geregistreerd

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen