Verhooring.

Meen niet dat hel gebed van den Heiland in Gethsemané lonverhooridi gebleven is. Klimt er wel ooit een waaraoMige zucht tot God op, die geen verhooring vindt? Is er ooit een oprechte stem tol den Heere verloren gegaan? En zou dan de Zone ^ods — Hij', die zeggen kon: „Vader, ik wist dalt 'Gij! Mij alLijd hoort 1" — vergeefs hebben gebédien, en onverhoord en afgewezen uit het Stof van den olij'venhof weer opgerezen zijn?

Maar hoe zou dan de apostel (Hebr. 5:7), doelend O'Pl dezen gebedsistrijd, in welken de Middelaar sterke roeping en tranen geoffei^d had, van Hem kunnen zeggen: en verhoord zijnde uit de vreeze”....?

Zoo wij maar oog willen hebben voor de aanbididelij'ke en tot eeuwigen dank stemmietade wij'ze, waarop God de verhooring des gebéds pleegt te schenken.

Hier ontsteekt die merkwaaxdige engelverschijining in 'Gethsemané ons het licht.

Natuurlijk staat voor ons vast, dat deze engel den Christus in zijn Middelaarswefk niet heeft geholpen. Geen menSch, ook jgeiön lengel kon en mocht Hem daarin bijlstaan. Wij dalen ook niet af in allei'lei gedachte, waartoe dit bericht van Lukas aanleiding geeft. Wi| stellen alleen vast, dat deze engel daar was om' Jezus te vers(terken. , 0p wellce wijizie dat geschied is, blijve onbesproken. Het is voor ons genoeg te weten, dat het gezicht van dezen engel dan Zoon ©en verkwikking geweest is, die de Yajder Hem deed gewo^riden; dat, temidden der don3derheaid„ in 'die hemieteche verschijning een straal van Godjs gunst neerschoot die Jezus versterkte.

Want nu staan we voor deze dubbele uilkomst van IGethsemané's worsteling: dat eetierzijds de drinkbeker des lijdens niet voorbijgaat, en 'dat anderzijids een engel uit den hemel komt ter versterking. Dialt is saam deze ééne waarheiid, jdeze 'Gethsemané-waarheid: Het lijden, biet Icruis woiidt • niet weggenomen, maar 'God de Vader sterkt wèl vanuit den bemiel de kracht onder dat kruis, • en in dait lijden.

En hier krijlgen we oog voor de godidelijk-schoone verhooring jd'© dezien gebed'sstrijd kroonde.

Wij zouden in onze menöchelijke kortzichtighieid zeggen: de verhooring zal liggen in het voorbijgaan van den lijdenlsbefcer. God aagt: Neen, dat lijden blijft onveranderd, maar het gebied des Zoons wordt toch verhoord; het wordt zóó verhoord, dat de kracht om dien kelk te drinicen g6s: lerkt worft.

„En van Hem werd' gezien 0en engel uit den hemel, die Hem versterkte”.

Welk een aanbiiddelijke verhooring!

Eene verhooring, op welke Jezus zélf gedoetd had met het: „Niet Mijn wil, maar 'de Uwe geschiede!" Eene verhooring, in welke Gods Raad eai Christus' gebed op de schoonste wij'ze lot één werden samengevoegd. Eene verhooring, die ons achter Jezus doet neerknielen in onuitsprekelijken dank aan God, want deze verhooring ia ons ©ene oorzaa'k geworden van ©euwigie zaligheid.

En let nu eens op Jezus.

De Hebreeën brief zegt: Hij' is verhoord uit de vreeze. Die vreeze, die Hem deed schreien: „Indien bet mogelijk is, laat deze drinkbeker van Mij voorbijgaan!”

Daar staat Hij op van de aarde. En wèg is • uit Je'zrtö alle angst en benauwing.

Hij heeft in niets .vermindering van lijden en oordeel ontvangen. Heel de smartenweg blijft dezelfde. Ja, J©z.uB weet, in zekeren zin, nu nóg bewuste]', dal dit vreeselijk ieinde onafwendbaar komt.

Maar zie Hem' nu de bende van JudaS' tegemoet treden. Is dat de worm in het stof van daar straks ? Zie Hem in heilige rust voor tKajafas, voor Pilatus. In booig© bereidwilligheid, zonder vreeze, drinkt Hij eiken druppel uit d'Sn beker.

Dat is de Goddelijke verhooring op zijne gebedsworsteling.

Maar als wij dan 'in deze verhooring de eieuwig© zoridaaislieM© en veelvoudige wijteheid Gods aanbidden, ate wij daarin de poort der zaligheid zien opengaan — welk eene beschamenide onderwij'zing daalt 'daaruit 'dan af over óns, die zoo menigmaal die liefde en wijfeheid des Heeren ten opzichte van ónze gebeden miskennen. Indien deze wijze Vian verhoori|i%l 'bij God 'niiet gevonden weïd, — er ware voor ons geen zaligheid.

Wat klagen wij dan [spoedig over onverhoordjei gebeden! Zouden 'wij! niet moielen beginnen met te klaigen over zoo weinig opmerkzaamheijdj aangaanide de verhooring? Zeggen wij, al's we — na ons hart in opreohtheiid voor den Heere te hebben uitgestort — opstaan van de knieën, niet te weinig tot onszelven: „Mijne ziele, merk thans op wat antwoord God u geeft!"?

Neen, den bekter des lijdens neemt Hij niet steedë van ons weg, en bet krais licht Hij niet altijd van onzen schouder.

Wij vraagiden wel daarom'.

Er scheen een groot lijden op ons af te komien. Onze dierbaren in doodsgevaar. Dreigende zorgen; moeite; leed. Diaar stonid God vóór ons miet een bitteren kelk. O, hoe riepen we, in sterke roeping en tranen: „dat dez© drinkbeker toioh van mij' voorbijga! Heere, idat niet! dat niet!

En het kWam tóch. De lijden'skelk ging ons nijet voorbij. En we zeiden bij onszelven: Niet verhooKd, ons gebed.

Niet verhoogd? .....

En als ge dan idragen k'onldet wat God u oplei, als de Heere dan kracht gaf naai" kruis, en gij in het lijdien den Heer© mocht blijven vaisHioud'enii als dan d© slag kwam — die slag van welken gij vooral zeidet, dat gij hem' niet zoudt kunnen verdragen •— en de Heere gaf stille onderworpienheid in uw hart, of als , nit de eerst© ingezonken-' beid '©n verdooving uwe ziel weer ging opleven en haren God weer ging aanhangen is'jdat geen verhooring?

Als Paulus driemaal bidt, en God neemt den scherpien 'doorn niet weg, maat zegt tot hem: Mijn kracht wordt in zwakheid volbractit, — — mogen wij dan spreken van Paulus' onverhoorde bede?

O, hoe herhaalt zich die Gethsemané-waarhedd': dait niet wegnemen van den lijdensbeker, maar dat neersitrijkeii van den engel, dat neerdalen van de hemeliscbe genaida om te versterken.

Dat wij toch ook voor zulke verhooring oog hebben!

Ook in ons geestelijk worstelen om: de z!aligmakiende genade GqdisL Wat woiidt er op' den Weg des levens een gedurig bidden gevonden om' vreid© bij' God, om' rust der conscientie, om geloof in de vergeving der zonden, om aanneming door den Heere.

En God Sichijht dat maar niet te hooren..

Doch, dat gie aankoudt bij den Heere, dat het er u lom te doen blij'ft, dat ge tot Godb genadetroon telkbns! weler teru'gjkeert en den Heene blijft aankleven — is dat niet 'de engel uit den hemel om u te versterken?

Wat hebben we te worstelen tegen biepaalde zonden; karakl^erzonden; dat m'axtelend boezemk'waald, dat ons altijd weer bijligt. 'tSohijint ons soms of alle vrede en geestelijk geluk daarop vastzit; als we dat niet hadden, dan warepi wje ter. „O Heere, neem dat toch weg!”

En 'de Heere niaemt het niet weg. Maar dat wij er tegen strijden mogen, dat wij, duiizföndmaal moedeloos neergezonken, omdat we het wéér verloren hadden, ook duizendmaal wederom het zwaard ophieven — — is dat geen verhooring?

„En van Hem .werd gezien een en'gel uit jden hemel, die Hem veaistterSte.”

Van Hem werd gezien!

Zie ook gij! dien engel!

Hij is er!

En leer uit Jezus' Gethsetoiané iets van de leidingen, die de Heer© met u houdt ook' in uw Gethsemané.

v. A.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen