LEIDERS EN LEIDING.

Bij de verschijning van „De Reformatie", nu ruim anderhalf jaar geleden, hebben ongeluksprofeten ons aanstonds een schipbreuk voorspeld. Eén sprak zelfs zeer twijfelmoedig, en eenigszins zwartgallig, van „een doodgeboren kindeke". In ieder geva), een groot vertrouwen in de levensvatbaarheid van ons orgaan toonden velen' niet te bezitten, uit oorzaak van hetgeen zij noemden de hybridische afstanoming van het nieuwe blad.

Inderdaad was deze twijfel niet enkel de vrucht van de wrange zwartkijkerij, waarmee veelal een nog niet vertoond verschijnsel, vooral wanneer het gepaard gaat met de pretentie van reformatorische baanbreking, wordt ontvangen.

Er was reden althans voor de vraag: Hoe kan er leiding uitgaan van een blad, welks redaktio een kombinatie is van vertegenwoordigers van verschillend getinte groepen in ons kerkelijk leven? Op deze vraag kan alleen de geschiedenis en ontwikkeling van ons orgaan een antwoord geven, en het moet erkend, dat dit f e i t e 1 ij k antwoord, door de onlangs gevoerde discussies, den twijfel aan een bloeiende toekomst van „De Reformatie" eenig voedsel gaf.

Een blad, waarin de voorgangers tegen elkander ingaan op de wijze als onlangs gescJhied is, loopt inderdaad gevaar jammerlijk schipbreuk te lijden, maakt in ieder geval de kans het, .voor den groei' van het orgaan noodzakelijke, vertrouwen van den lezerskring te verspelen.

Onherstelbaar, zelfs schadelijk, behoeft een dergelijke ongewenschte gebeurtenis niet te zijn, wanneer bij de leiders zelve het besef van de fout aanwezig is, en dit besef tot waakzaamheid a.ar!spoort.

Het is ons een behoefte, — uit liefde voor ons blad en voor de zaak, die wij dienen, — deze redaktioneele afdwaling te konstateeren, en daardoor voor de toekomst een meer voorzichtig beleid en meer doeltreffende samenwerking mogelijk tf> maken.

Eerlijke erkentenis van een fout, welke ook hsrstol van onrecht insluit, kan nooit anders dan een uitwerking ten goede hebben.

Uit kieschheid willen wij niet in détails van het gebeurde treden.

Met de gevolgde methode van strijdvoering korden eerst-en laatst-ondergeteekende zich niet vereenigen, en ook achtten zij deze polemiek niet in overeenstemming met de beteekenis van de zaak, waarover het geschil liep.

Van een principieel konflikt in den boezem van den leiderskring, is in elk geval, ook na mondelinge gcdachtenwisseling, niets gebleken.

In dit opzicht is er, sinds de oprichting van oas blad, niets veranderd, en geen versohil fl.an het licht gekomen, dat een scherp debat, nog minder een breuke, noodzakelijk maakt.

Het kan daarom, tot bevordering van de verdere goede samenwerking, nuttig zijn, nog eens op de hoofdpunten van ons program en van onze doel­ stelling de aandacht te vestigen.

„De Reformatie" beoogt aan drie dingen door haar aktie bevorderlijk te zijn, aan de eenheid, ' de vrijheid en den vooruitgang.

Ons blad is allereerst vrucht van de begeerte, naast de bestaande kerkelijke bladen, een orgaan te scheppen, dat het kontaüct brengt en vasthoudt tusschen de verschillende groepen en stroomingen, die, — door de krisis van onzen tijd, ook in den kring van ons gereformeerd kerkelijk leven, ontstaan, — zich steeds duidelijker begonnen af te teekenen.

In de tweede plaats kwam het ons, tot bevordering van die eenheid, gewenscht voor, een orgaan te hebben, waar v r ij h e i d van spreken werd gegund, voorzQover daardoor de in onze gereformeerde kerk beleden waarheid niet (ook maar het minst) zou worden aangerand.

En eindelijk meenden wij, dat de oprichting van een blad als het onze gerechtvaardigd was door de behoefte, , de groote problemen, die in den laatsten tijd zich opnieuw aan ons opdringen, van den positief reform a torischen kant in behandeling te nemen.

In elk van deze drie programmatische bedoelingen schuilt een gevaar.

Ondanks den wensch tussohen bestaande groepen meerdere eenheid te brengen, kan een samenwerken aan één orgaan juist ten gevolge hebben, dat de tegenstellingen verscherpt worden en tot een duurzaam konflikt leiden.

Voorts is het mogelijk, dat, door de eerbiediging der vrijheid, het blad ontaardt in een soort spreektribune, vanwaar geen werkelijke leiding uitgaat. En ook bestaat de kans, dat het streven naar positieve hervorming uitloopt op een radikalistische manie om al het bestaande aan een vernieuwingsproef te onderwerpen.

Het is zeker beslist noodzakelijk, dat wij al d^ze gevaren met klare bezonnenheid in het oog houden en er ernstig en biddend tegen waken.

Van meet af, niogen wij zeggen, zijn wij ons deze moeilijkheden bewust geweest.

Nochtans meenden wij voor gèèn van de genoemde bezwaren te mogen wijken.

En nóg is onze overtuiging, dat een uiteengaan van de samenwerkende groepen niet door de omstandigheden geëischt wordt.

Mits, — en hiermede willen wij onze ontboezeming eindigen, — mits door de leiders van ons blad tegen de beschreven doelstelling niet gezondigd wordt; ieder op zijn beurt, en op zijn plaats tot het offer van noodzakelijke inschikkelijkheid bereid zij; en in het algemeen de personen, die leiding geven, zich willen laten beheerschen door wat de Schrift noemt den „zin van Christus".

De Redactie:

F. J. J. BUYTENDIJK.

K. DIJK.

V. HEPP.

B. WIELENGA.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen